Həmd duası: əskik olmayan bir sədaqət

Dua insanın fəthi deyil.

Hədiyyədir.

Dua etməyi "istəməyim" zaman dua yaranmaz.

Ancaq namaz qılmağıma "verildikdə".

Bizi verən və duanı mümkün edən Ruhdur (Rom 8,26:1; 12,3 Kor XNUMX: XNUMX).

Dua insan təşəbbüsü deyil.

Buna yalnız cavab vermək olar.

Allah həmişə məni qabaqlayır. Sözlərinizlə. Sizin hərəkətlərinizlə.

Allahın "göstərişləri" olmadan, möcüzələri, əməlləri, duası yaranmazdı.

İbadət və şəxsi dua yalnız Allahın "möcüzələr yaratdığından" mümkündür, xalqının tarixinə və məxluqatının hadisələrinə qarışdı.

Nazaretli Məryəmin "Rəbbi tərifləmək" mahnısını oxumaq imkanı var, yalnız Allah "böyük işlər gördü" (Lk 1,49).

Dua materialı Resipient tərəfindən verilir.

Kəlamı insana səslənməsəydi, mərhəməti, sevgisinin təşəbbüsü, əlindən gələn kainatın gözəlliyi olmasaydı, məxluq səssiz qalacaqdı.

Allah insanı "gözünün qarşısına qoyduğu" dəlillərlə sınağa çəkəndə dua dialoqu alovlanır.

Hər şahın qiymətləndirməyə ehtiyacı var.

Yaradılış işində öz işindən ləzzət alan İlahi sənətkarın özüdür: "... Allah gördüyünü gördü və çox yaxşı bir şey oldu ..." (Yaradılış 1,31:XNUMX)

Allah etdiyi işdən ləzzət alır, çünki çox yaxşı, çox gözəl bir şeydir.

Razıdır, "təəccübləndim" deməyə cəsarət edirəm.

İş mükəmməl uğurla alındı.

Allah bir "oh!" təəccüb.

Lakin Allah təəccüb və minnətdarlıqla tanınmağı gözləyir ki, bu da insan tərəfindən baş verir.

Həmd, məxluqatın Yaradanın etdiklərini qiymətləndirməsindən başqa bir şey deyil.

"... Rəbbə həmd edin:

Allahımıza mahnı oxumaq çox xoşdur,

Ona yaraşan kimi Onu tərifləmək şirin ... "(Məzmur 147,1)

Həmd yalnız Allaha "təəccüblənməyimizə" imkan versək mümkündür.

Möcüzə yalnız hiss edəndə, kiminsə hərəkətini gözümüzün önündəki şeydə aşkar edərsə mümkündür.

Wonder dayanmaq, heyran olmaq, sevgi nişanəsini, incəlik izlərini, əşyaların səthində gizlənmiş gözəlliyi kəşf etməyi tələb edir.

"... Səni tərifləyirəm, çünki məni bədxah kimi etdin;

Əsərləriniz gözəldir ... "(Zəb. 139,14)

Həmd Məbədin təntənəli çərçivəsindən çıxarılmalı və gündəlik həyatın təvazökar hissəsinə gətirilməlidir, burada ürək varlıqdakı təvazökar hadisələrə müdaxilə və iştirak edir.
Beləliklə həmd, bir növ "həftəsonu qeyd etməsi", təkrarlanmağı ləğv edən sürprizin monotonluğunu canlandıran bir mahnı, banallığı məğlub edən bir şeir halına gəlir.

"Görən" "görməyə" səbəb olmalıdır, düşüncə tərzi vermək üçün yarış kəsilir, tələsik ecstatik istirahətə yol verir.

Həmd etmək Allahı adi jestlərin liturgiyasında qeyd etmək deməkdir.

Gündəlik həyatımız olan bu heyrətamiz və görünməmiş bir yaradılışda "yaxşı və gözəl bir şey" etməyə davam edəni məmnun etmək.

Səbəbləri tapmaqdan narahat olmadan Allaha həmd etmək xoşdur.
Həmd - bütün ağıldan əvvəl intuisiya və kobudluq faktıdır.

Bu daxili bir impulsdan irəli gəlir və istənilən hesablamanı, hər hansı bir utilitar düşüncəni istisna edən təmənnasızlıq dinamikasına tabe olur.

Mənə verdiyi "lütf" in ixtirasından asılı olmayaraq Allahın özündən, izzətindən, sevgisindən zövq almağa kömək edə bilmirəm.

Həmd, missioner elanının müəyyən bir formasını təmsil edir.
Allahı izah etməkdən daha çox, Onu düşüncələrimin və düşüncələrimin obyekti kimi təqdim etməkdən daha çox, mən Onun hərəkətləri ilə bağlı təcrübəmi ortaya qoyuram və söyləyirəm.

Həmd ilə məni inandıran bir Tanrı haqqında deyil, məni təəccübləndirən bir Allah haqqında danışmıram.

Fövqəladə hadisələrə heyran olmaq deyil, ən çox rast gəlinən vəziyyətlərdə fövqəladə hadisəni necə qavramağı bilmək deyil.
Görmək üçün ən çətin şey, həmişə gözümüzün altında olduğumuz şeylərdir!

Zəbur: həmd duasının maksimal nümunəsi

"... .. Sən yasımı rəqsə, çuval paltarımı sevinc donuna çevirdin ki, mən davamlı oxuya bilərəm. Rəbbim, Allahım, səni əbədi tərifləyəcəyəm ... " (Məzmur 30)

"... Sevin, saleh, Rəbdə; tərif diklərə yaraşar. Rəbi arfa ilə oxudu, On simli arfa ilə Ona tərifləyin. Rəbbə yeni bir mahnı oxuyun, arfa çalın sənət və bəyənmə ... "(Məzmur 33)

".... Mən hər zaman Rəbbə xeyir-dua verəcəyəm, həmişə təriflərimi ağzımda söyləyirəm. Rəbdə izzətlənirəm, təvazökarlara qulaq asıram və sevinirəm.

Rəbbimi mənimlə birlikdə qeyd et, birlikdə təriflənək

onun adı…." (Məzmur 34)

"... Niyə kədərləndin, canım, niyə məni incidirsən?" Allaha ümid: Mən yenə də Onu tərifləyə bilərəm;

Ona, mənim üzümün və Allahımın xilası .... " (Məzmur 42)

"... .Mən oxumaq istəyirəm, səni oxumaq istəyirəm: oyan, ürəyim, arfa oyla, yat, sübhü oyanmaq istəyirəm. Xalqlar arasında səni tərifləyəcəyəm, millətlər arasında sənə ilahilər oxuyacağam, çünki sənin yaxşılığının göylərə, buludlara sadiqliyin böyükdür ... " (Məzmur 56)

"... Allahım, sən mənim Allahımsan, səhər səni axtarıram,

qəlbim sənə susamış ... lütfün həyatdan daha dəyərli olduğu üçün dodaqlarım həmd söyləyəcək ... "(Məzmur 63)

"... Həmd, Rəbbin qulları, Rəbbin adını tərifləyin. Rəbbin adı həmd olsun, indi və həmişə. Günəşin çıxmasından gün batmasına qədər Rəbbin adını tərifləyin ... " (Məzmur 113)

“... Rəbbi müqəddəs yerində tərifləyin, qüdrətinin möhkəmliyində Onu tərifləyin. Möcüzələri üçün onu tərifləyin, hədsiz böyüklüyünə görə tərifləyin.

Onu zurna səsləri ilə təriflə, lira və lira ilə təriflə; onu timpani və rəqslə tərifləyin, simlər və fleytalarda tərifləyin, səsli sədalarla tərifləyin, zəng çalın; hər canlı Rəbbə həmd edir. Alleluia!… "Dedi. (Məzmur 150)