Medjugorje'dən Vicka "Çətinliklərdə də xanımımız həmişə yanımızda"

Janko: Mən səndən xüsusi bir şey soruşacağam və əgər istəsən, mənə cavab ver.
Vika: Yaxşıdır.
Janko: Başınıza gələnlərlə bağlı həm fərdi, həm də qrup olaraq əvvəllər yaşadığınız ağrıları və sıxıntıları hamımız bilirik. İndi sizdən soruşuram: çaşıbsınız, yoxsa o qədər çaşıbsınız ki, kaş heç nə olmayaydı?
Vika: Xeyr, yox. Bu heç vaxt!
Janko: Həqiqətən heç vaxt?
Vika: Heç vaxt. Xanımımız həmişə mənə yaxın olub; Onu ürəyimdə saxlayırdım və onun qalib gələcəyini bilirdim. Mən zühurlar zamanı çətinliklər barədə qətiyyən düşünməmişəm; əslində ağlıma başqa heç nə gəlmir.
Janko: Yaxşı, təxəyyül zamanı. Amma sonra?
Vika: Heç sonra da. Hərdən ağlıma gəlirdi ki, məni də həbs edə bilərlər. Ancaq Xanımımız mənə möhkəm inam verdi ki, hətta orada da mənimlə olacaq. Və kim mənə bir şey edə bilərdi?
Janko: Bir tərəfdaşınızdan eşitdim ki, o, kaş heç vaxt bu hadisələrə qarışmamağı arzuladığı anlar yaşadı. Doğrusu, o, dərhal mənə dedi: “Xanımımızla görüş anı yetişəndə ​​onunla görüşə getməməyimə heç bir qüvvə mane ola bilməzdi”.
Vika: Bəlkə. Mən yalnız özüm üçün danışdım; Hər halda kimdən danışdığını bilirəm. Nə istəyirsən, bu qədər baş və bu qədər fikir. Sən yazıq o qədər əziyyət çəkdin; əksəriyyəti.
Janko: Deməli, ruhdan düşmədiyini deyirsən.
Vika: Xeyr, biz hər gün daha möhkəm və daha cəsarətli idik.
Janko: Yaxşı, sənə inanmalıyam.
Vicka: Niyə olmasın? Deyəcək bir sözünüz varsa, deyin və qorxmayın.
Janko: Mən heç nədən qorxmuram. Mən şadam ki, belə getdi. Bununla belə, Vika, mən bilirdim ki, ilk görüşdən indiyə qədər sənin ağrılı və çətin anların olub. Bu anlardan hər hansı birini xatırlayırsınız?
Vicka: Çox olub; bunları sadalamaq mümkün deyil. Təsəvvür edə bilərsiniz; axı mən bu haqda sizə artıq demişəm. Biri indi bizə zəng edir, o biri. Bizi ələ saldılar, hədələdilər. Sənə nə deməyimi istəyirsən? Sadəcə dəhşətli idi. Xanımımız bizi həvəsləndirməsəydi, bilmirəm başımıza nə gəldi. Allaha və Xanımımıza şükürlər olsun ki, hər şeyə dözdük.