Каментарый да літургіі 2 лютага 2021 г. дона Луіджы Марыя Эпікако

Свята Ахвяравання ў храме суправаджаецца евангельскім урыўкам, які апавядае пра яго. Чаканне Сімяона не проста расказвае нам гісторыю гэтага чалавека, але расказвае пра структуру, якая ляжыць у аснове кожнага мужчыны і кожнай жанчыны. Гэта зала чакання.

Мы часта вызначаем сябе ў адносінах да нашых чаканняў. Мы - нашы чаканні. І самі таго не ўсведамляючы, сапраўднай сутнасцю ўсіх нашых чаканняў заўсёды з'яўляецца Хрыстус. Ён з’яўляецца сапраўдным выкананнем таго, што мы носім у нашых сэрцах.

Тое, што мы, магчыма, павінны паспрабаваць зрабіць, гэта шукаць Хрыста, аднаўляючы нашы чаканні. Нялёгка сустрэць Хрыста, калі не маеш чаканняў. Жыццё без чаканняў - гэта заўсёды хворае жыццё, жыццё, поўнае цяжару і адчування смерці. Пошукі Хрыста супадаюць з моцным усведамленнем адраджэння вялікага чакання ў нашых сэрцах. Але ніколі, як у сённяшнім Евангеллі, тэма святла не выражана так добра:

«святло для асвятлення народаў і славу народа Твайго Ізраіля».

Святло, якое рассейвае цемру. Святло, якое раскрывае змест цемры. Святло, якое вызваляе цемру ад дыктатуры замяшання і страху. І ўсё гэта заключана ў адным дзіцяці. Езус мае канкрэтнае заданне ў нашым жыцці. Ён мае задачу ўключыць святло там, дзе ёсць толькі цемра. Бо толькі тады, калі мы называем сваё зло, нашы грахі, тое, што нас палохае, тое, над чым мы кульгаем, толькі тады мы можам выкараніць гэта са свайго жыцця.

Сёння свята «святла». Сёння мы павінны мець смеласць спыніцца і назваць па імені ўсё, што «супраць» нашай радасці, усё, што не дазваляе нам узляцець высока: няправільныя адносіны, скажоныя звычкі, асаджаныя страхі, структураваная няўпэўненасць, непрызнаныя патрэбы. Сёння мы не павінны баяцца гэтага святла, таму што толькі пасля гэтага збаўчага «выкрыцця» ў нашым жыцці можа пачацца «новая», якую тэалогія называе збаўленнем.