Адданасць ста раду Марыі ў дзень Марыі Асунты

Паходжанне і распаўсюджванне так званай малітвы ста крыжоў, якая і сёння шырока распаўсюджана ў шматлікіх цэнтрах Салента, можна прасачыць у візантыйскай традыцыі Тэры д'Отранта. У першыя гадзіны дня 15 жніўня, у дзень Дорміціо Багародзіцы для ўсходніх, Унебаўзяцця Марыі для лацінян, розныя сем'і з наваколля збіраюцца, каб паўтарыць доўгую і старажытную малітву. Ён складаецца з дыялектнай формулы, якая паўтараецца сто разоў сярод сотняў малітваў «Вітай, Марыя», якія чытаюцца падчас разважання на двух поўных ружанцовых допісах.

Чыста ўсходняя асаблівасць, ад якой, між іншым, і сама малітва атрымала сваю назву, заключаецца ў тым, што кожны раз, калі чытаецца ключавая частка вышэйзгаданай малітвы, робіцца знак крыжа. Гэта нагадвае тыпова ўсходняе выкарыстанне шматразовага перахрышчэння падчас малітвы, а таксама перад святымі выявамі. Яшчэ адной прычынай аднясення гэтай малітвы да візантыйскай традыцыі з’яўляецца біблейскае згадванне пра даліну Язафата на ўсход ад Ерусаліма, у якой, паводле прарока Ёіля (Ёіль 4, 1-2), у канцы збяруцца ўсе народы. часу, для Боскага суда. Гэта вобраз, дарагі грэцкай патрыстычнай эсхаталогіі, які пасля распаўсюдзіўся на Захадзе. Таксама нельга не заўважыць тыповую форму спеваў ісіхазму, якая праз шматразовае паўтарэнне аднаго і таго ж верша мае тэндэнцыю незгладжальна адбіваць сваё пасланне ў душах вернікаў.

малітва: Падумай, душа мая, што нам давядзецца памерці! / Нам трэба будзе ісці ў даліну Язафата / і вораг (д'ябал) паспрабуе прыйсці да нас. / Стой, вораг мой! / Не спакушай мяне і не жахай мяне, / бо я сто знакаў крыжа зрабіў (і вось мы перахрышчваемся) за сваё жыццё / ў дзень, прысвечаны Дзеве Марыі. / Я перахрысьціўся, прыпісаўшы гэта сваёй заслуге, / а ты ня меў улады над душою маёю.