Дзённік падрэ Піо: 11 сакавіка

Ліст да ксяндза Агасціна ад 12 сакавіка 1913 г.: «…Паслухай, ойча мой, праведныя плачы нашага найсалодшага Езуса: «Якой няўдзячнасцю адплачваецца мая любоў да людзей! Я менш крыўдзіўся б на іх, калі б менш іх любіў. Мой бацька больш не можа іх цярпець. Хацелася б перастаць іх любіць, але… (і тут Езус змоўк і ўздыхнуў, а потым аднавіў) але нажаль! Маё сэрца створана для кахання! Баязлівыя і слабыя людзі не робяць ніякага гвалту, каб перамагчы сябе ў спакусах, яны радуюцца сваім беззаконням. Мае любімыя душы падводзяць мяне, калі падвяргаюцца выпрабаванню, слабыя аддаюць сябе трывозе і адчаю, моцныя паступова расслабляюцца. Яны застаюцца ў мяне толькі ўначы, толькі ўдзень у касцёлах. Яны больш не клапоцяцца пра сакрамэнт алтара; пра гэты сакрамэнт любові ніколі не гаворыцца; а таксама тыя, хто пра гэта гаворыць, нажаль! з якой абыякавасцю, з якой халоднасцю. Маё сэрца забыта; ніхто больш не клапоціцца пра маё каханне; Мне заўсёды сумна. Мой дом стаў для многіх тэатрам забаў; таксама маіх міністраў, на якіх я заўсёды глядзеў з прыхільнасцю, якіх любіў як зрэнку вока; яны павінны суцешыць маё горкае сэрца; яны павінны дапамагчы мне ў адкупленні душ, але хто ў гэта паверыць? Ад іх я павінен атрымаць няўдзячнасць і невуцтва. Я бачу, сыне мой, многіх з тых, што... (тут ён змоўк, рыданні сціснулі горла, ён употай плакаў), якія пад крывадушным выглядам здраджваюць мне святатацкімі прычасцямі, топчучы святло і моц, якія я ім пастаянна даю...».

Сённяшняя думка
Я палічыў бы за лепшае тысячу крыжоў, насамрэч, кожны крыж быў бы для мяне салодкім і лёгкім, калі б я не меў гэтага доказу, гэта значыць заўсёды адчуваць няўпэўненасць дагаджаць Пану ў сваіх дзеяннях… Балюча жыць, як гэта...
Я сыходжу з сябе, але ў адстаўку мой фіят здаецца такім халодным, дарэмным! ... Якая загадка! Ісус павінен думаць пра гэта ў адзіночку.