Якаў з Меджугор'я: "Я бачыў Мадону сямнаццаць гадоў кожны дзень"

ЯКАЎ: Так, перш за ўсё я хачу прывітаць усіх, хто прыйшоў сюды ў гэты вечар, а таксама тых, хто нас слухае. Як казаў раней ксёндз Лівіо, мы тут не для таго, каб рэкламаваць Меджугор'е або сябе, таму што рэклама нам не патрэбна, а я асабіста не люблю рабіць гэта ні для сябе, ні для Меджугор'я. Наадварот, давайце пазнаваць Маці Божую і, што яшчэ больш важна, Слова Езуса і тое, чаго Езус хоча ад нас. У мінулым годзе, у верасні, я быў у Амерыцы на малітве і сустрэчах сведчання з людзьмі.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Амерыка, у сэнсе Злучаных Штатаў…

ЯКАЎ: Так, я быў у Фларыдзе разам з Мір'янай, каб даць нашае сведчанне аб аб'яўленнях. Пасля таго, як мы былі ў розных касцёлах, каб памаліцца і паразмаўляць з вернікамі, увечары перад ад'ездам Мір'яны нас суправаджаў спадар, які запрасіў нас на сустрэчу малітоўнай групы.

Мы ехалі туды, ні пра што не думаючы, і па дарозе жартавалі і смяяліся, думаючы, што Амерыка - вельмі вялікая краіна і вельмі новая для нас. Прыйшоўшы такім чынам у дом, дзе было шмат вернікаў, падчас супольнай малітвы я атрымаў аб’яўленне.

Маці Божая сказала мне, што на наступны дзень яна даверыць мне дзесятую таямніцу. Так, у гэты момант я анямеў… Я нічога не мог сказаць.
Мне прыйшло ў галаву, што як толькi Мiр'яна атрымала дзесяты сакрэт, для яе спынiлiся штодзённыя з'яўленнi, тое ж самае здарылася i з Iванкай. Але Маці Божая ніколі не казала, што пасля дзесятай таямніцы яна больш не з’явіцца.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Значыць, вы спадзяваліся...

ЯКАЎ: У маім сэрцы была кропка надзеі, што Маці Божая вернецца зноў, нават пасля таго, як даверыла мне дзесятую таямніцу.

Нягледзячы на ​​тое, што мне было так кепска, што я пачаў думаць: «Хто ведае, што я буду рабіць потым...», у маім сэрцы ўсё яшчэ была тая маленькая надзея.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Але вы не можаце адразу вырашыць сумненне, спытаўшыся ў Мадонны...

ЯКАЎ: Не, у той момант я наогул нічога не мог сказаць.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Я разумею, Маці Божая не дазваляе вам задаваць ёй пытанні...

ЯКАЎ: Больш я нічога не мог сказаць. З маіх вуснаў не сышло ніводнага слова.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Але як яна табе сказала? Яна была сур'ёзна? Строгі?

ЯКАЎ: Не, не, ён гаварыў са мной міла.

ЯКАЎ: Калі аб'яўленне скончылася, я выйшаў і пачаў плакаць, бо больш нічога не мог зрабіць.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Хто ведае, з якой трывогай вы чакалі аб’яўлення на наступны дзень!

ЯКАЎ: На наступны дзень, да якога я рыхтаваўся з малітвай, Маці Божая даверыла мне дзесятую і апошнюю таямніцу, сказаўшы, што больш не будзе аб’яўляцца мне кожны дзень, а толькі раз на год.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Як вы сябе адчувалі?

ЯКАЎ: Я думаю, што гэта быў найгоршы момант у маім жыцці, таму што раптам так шмат пытанняў прыйшло ў галаву. Хто ведае, якім будзе маё жыццё цяпер? Як я змагу рухацца наперад?

ЯКАЎ: Таму што я магу сказаць, што я вырас з Мадоннай. Я бачыў яе з дзесяці гадоў і ўсё, што я даведаўся ў сваім жыцці пра веру, пра Бога, пра ўсё, я даведаўся ад Маці Божай.

БАЦЬКА ЛІВІО: Яна выхоўвала цябе, як маці.

ЯКАЎ: Так, як родная маці. Але не толькі як маці, але і як сяброўка: у залежнасці ад таго, што вам патрэбна ў розных абставінах, Маці Божая заўсёды з вамі.

У той момант я апынуўся ў становішчы, не ведаючы, што рабіць. Але тады гэта Мадонна, якая дае нам столькі сіл, каб пераадольваць цяжкасці, і ў пэўны момант я прыйшоў да думкі, што, магчыма, больш правільна мець яе ў сваіх сэрцах, чым бачыць Мадонну вачыма цела. .

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Вядома!

ЯКАЎ: Я гэта зразумеў пазней. Я бачыў Мадонну больш за сямнаццаць гадоў, але цяпер я эксперыментую і думаю, што, магчыма, лепш бачыць Мадонну ўнутрана і мець яе ў сваім сэрцы, чым бачыць яе вачыма.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Разуменне таго, што мы можам насіць Мадонну ў нашых сэрцах, гэта, несумненна, ласка. Але вы, вядома, таксама ведаеце, што бачыць Маці Божую кожны дзень на працягу больш чым сямнаццаці гадоў - гэта ласка, якую мала хто, нават ніхто, у хрысціянскай гісторыі, акрамя вас шасці візіянераў, калі-небудзь меў. Ці ўсведамляеце вы веліч гэтай ласкі?

ЯКАЎ: Безумоўна, я кожны дзень думаю пра гэта і кажу сабе: «Як я калі-небудзь змагу падзякаваць Богу за гэтую ласку, якую Ён даў мне, каб кожны дзень на працягу сямнаццаці гадоў бачыць Маці Божую?» У мяне ніколі не знойдзецца слоў, каб падзякаваць Богу за ўсё, што Ён даў нам, не толькі за дар пабачыць Маці Божую на ўласныя вочы, але і за ўсё астатняе, за ўсё, чаму мы ад Яе навучыліся.

АЙЦЕЦ ЛІВІО: Дазвольце мне закрануць аспект, які датычыцца вас больш асабіста. Вы сказалі, што Мадонна для вас усё: маці, сябар і настаўнік. Але ў той час, калі ў вас былі штодзённыя аб’яўленні, ці клапаціўся ён таксама пра вас і ваша жыццё?

ЯКАЎ: Не. Многія пілігрымы лічаць, што мы, якія бачылі Мадонну, маем прывілей, таму што мы маглі распытваць Яе пра свае асабістыя рэчы, пытацца ў Яе парады, што нам рабіць у жыцці; але Маці Божая ніколі не адносілася да нас інакш, чым да іншых.