Сённяшняя медытацыя: што мы дамо ўзамен Госпаду за ўсё, што Ён нам дае?

Якая мова можа даць Божыя дары дзякуючы вядомаму? Фактычна іх колькасць настолькі вялікая, што можа пазбегнуць любога спісу. Іх памер тады такі і такі вялікі, што толькі адзін з іх павінен стымуляваць нас, каб падзякаваць донара без канца.
Але ёсць карысць, што, нават калі б мы гэтага хацелі, мы ні ў якім разе не маглі перайсці моўчкі. Сапраўды, нельга дапусціць, каб любы чалавек, абсталяваны здаровым розумам і здольным да разважанняў, не сказаў бы нічога, нават калі далёка за межы службовых абавязкаў, пра выдатную боскую карысць, пра якую мы збіраемся ўспомніць.
Бог стварыў чалавека па вобразе і падабенстве. Гэта дало яму інтэлект і розум у адрозненне ад усіх іншых жывых істот на зямлі. Гэта дало яму сілы атрымаць асалоду ад дзівоснай прыгажосці зямнога раю. І нарэшце зрабіла яго суверэнам усіх рэчаў у свеце. Пасля падману змеі, падзення ў грэх і праз грэх, смерць і нягоды ён не кінуў істоту на свой лёс. Замест гэтага ён даў ёй закон дапамагаць, ахоўваць і ахоўваць анёлаў і паслаў прарокаў выпраўляць заганы і вучыць цноце. Пагрозамі пакарання ён рэпрэсіраваў і выкараняў імклівую злосць. З абяцаннямі ён стымуляваў міласць дабра. Не рэдка ён паказваў загадзя ў тым ці іншым чалавеку канчатковы лёс добрага альбо дрэннага жыцця. Ён не быў незацікаўлены ў чалавеку нават тады, калі ён настойліва працягваў сваё непадпарадкаванне. Не, у сваёй дабрыні Гасподзь не кінуў нас нават з-за глупства і нахабства, праяўленых намі, пагарджаючы ўшанаваннямі, якія ён прапанаваў нам, і ў таптанні сваёй любові дабрадзея. Сапраўды, ён паклікаў нас са смерці і вярнуўся ў новае жыццё праз нашага Госпада Ісуса Хрыста.
У гэты момант нават спосаб, якім была прынята карысць, выклікае яшчэ большае захапленне: "Хоць ён быў боскім характарам, ён не лічыў сваёй роўнасці з Богам зайздросным скарбам, але пазбавіўся сябе, прыняўшы стан слугі" (Філ 2, 6-7). Акрамя таго, ён узяў на сябе пакуты і прыняў на сябе боль, бо нас ударыў, бо мы вылечылі яго раны (пар. 53, 4-5), і ён усё ж выкупіў нас ад пракляцця, стаўшы самім дзеля нашага праклёну. (пар. Гал 3, 13) і пайшоў насустрач надзвычай ганебнай смерці, каб вярнуць нас да слаўнага жыцця.
Ён не задавальняўся тым, што нагадвае пра нас ад смерці да жыцця, але, хутчэй, прымушаў нас удзельнічаць у сваёй боскасці і рыхтуе нас да вечнай славы, якая пераўзыходзіць любую чалавечую ацэнку.
Дык што мы можам зрабіць Госпаду за ўсё, што Ён нам даў? (пар. Пс 115, 12). Ён настолькі добры, што нават не патрабуе абмену: ён шчаслівы, што мы адказваем яму сваёй любоўю.
Калі я думаю пра ўсё гэта, я застаюся настолькі страшным і ашаломленым ад страху, што з-за маёй лёгкасці розуму альбо клопатаў ні ад чаго, гэта аслабіць мяне ў любові да Бога і нават стане прычынай ганьбы і пагарды Хрыста.