Мір'яна распавядае пра сваю сустрэчу з Янам Паўлам II
Пытанне да Мір'яны, чаму мы даведаемся сакрэты за тры дні да гэтага.
МІР'ЯНА – Адразу сакрэты. Сакрэты ёсць сакрэты, і я думаю, што мы не з тых, хто захоўвае (напэўна, у сэнсе «ахоўваць») сакрэты. Я думаю, што Бог - гэта той, хто захоўвае сакрэты. Бяру сябе ў прыклад. Апошнія лекары, якія мяне аглядалі, загіпнатызавалі мяне; і пад гіпнозам прымусілі мяне вярнуцца ў часы першых выступленняў на дэтэктары хлусні. Гэтая гісторыя вельмі доўгая. Скарочана: калі я быў на дэтэктары хлусні, яны маглі ведаць усё, што заўгодна, але нічога пра сакрэты. Таму я лічу, што таямніцы захоўвае Бог. Значэнне трох дзён перад гэтым будзе зразумета, калі Бог скажа гэта. Але я хачу вам сказаць адно: не верце тым, хто хоча вас напалохаць, бо Маці не прыйшла на зямлю, каб губіць сваіх дзяцей, Маці Божая прыйшла на зямлю, каб выратаваць сваіх дзяцей. Як можа трыумфаваць наша Матчына Сэрца, калі дзяцей знішчаюць? Па гэтай прычыне сапраўдная вера - гэта не вера, якая паходзіць ад страху; сапраўдная вера - гэта тое, што паходзіць ад любові. Таму раю табе як сястра: аддайся ў рукі Маці Божай і ні пра што не турбуйся, бо пра ўсё паклапоціцца Мама.
Пытанне: Ці можаце вы распавесці што-небудзь пра сваю сустрэчу з Янам Паўлам ІІ?
МІР’ЯНА – Гэта была сустрэча, якую я ніколі ў жыцці не забуду. Разам з іншымі пілігрымамі я паехаў да святога Пятра з італьянскім святаром. І наш Папа, святы Папа, праходзіў і ўсім блаславіў, і мне таксама, і адыходзіў. Той святар паклікаў яго, сказаўшы: “Святы Айцец, гэта Мір’яна з Меджугор’я”. І Ён зноў вярнуўся і зноў даў мне благаслаўленне. Дык я сказаў святару: «Няма чаго рабіць, ён думае, што мне трэба падвойнае благаслаўленне». Пазней, у другой палове дня, мы атрымалі ліст з запрашэннем паехаць на наступны дзень у Кастэль Гандольфа. На наступную раніцу мы сустрэліся: мы былі адны і сярод іншых спраў наш Папа сказаў мне: «Калі б я не быў Папам, я б ужо прыехаў у Меджугор'е. Усё ведаю, за ўсім сачу. Абарані Меджугор'е, таму што гэта надзея для ўсяго свету; і просім пілігрымаў маліцца ў маіх інтэнцыях». І калі Папа памёр, праз некалькі месяцаў сюды прыехаў сябар Папы, які хацеў застацца інкогніта. Ён прынёс абутак Папы і сказаў мне: «Папа заўсёды меў вялікае жаданне прыехаць у Меджугор’е. І я яму жартам кажу: калі ты не пойдзеш, я вазьму твае чаравікі, дык сімвалічна і ты будзеш хадзіць па той зямлі, якую так любіш. Таму давялося выканаць сваё абяцанне: я прывёз абутак Папы”.