Чаму Вялікая пятніца так важна

Часам нам даводзіцца сутыкацца з нашым болем і пакутамі, каб адкрыць большую праўду.

Крыж Вялікай Пятніцы
«Вы былі там, калі ўкрыжавалі майго Пана?» Гэта трывожны афраамерыканскі дух, пра які мы спяваем на Вялікім тыдні, пытаючыся ў сябе: ці былі мы там? Ці засталіся мы вернымі Езусу да канца? Мы сапраўды зразумелі?

Невядома, што хто-небудзь з нас зрабіў бы, але страх мог лёгка ахапіць мяне. Як Пётр, я мог тройчы адмовіцца. Я мог бы зрабіць выгляд, што нават не ведаў Езуса.

«Часам ад гэтага я дрыжу, дрыжу, дрыжу...» - гучаць словы. Ад гэтага я дрыжу. Нягледзячы на ​​тое, што я чуў, як і вучні, абяцанне ўваскрасення. Напэўна, было цяжка паверыць, што вяртанне Ісуса стала магчымым пасля таго, як ён стаў сведкам жудасных катаванняў смерці на крыжы.

Часам я хацеў бы прапусціць гэта. Прапусціце службу ў Вялікую пятніцу, прапусціце Вялікі чацвер. Забудзь усё да Вялікадня.

Потым я ўспамінаю, што аднойчы сказаў наш пастар. Ён заўважыў, што падчас уваскрасення Езус паказаў сябе першым тым, хто канчаткова заставаўся з ім.

«Было там і шмат жанчын, якія глядзелі здалёк…», — гаворыцца ў Евангеллі паводле Мацвея, «у тым ліку Марыя Магдалена і Марыя, маці Якуба і Язэпа…»

Літаральна праз пару радкоў мы чытаем, што «на досвітку першага дня тыдня Марыя Магдалена і другая Марыя пайшлі паглядзець магілу». Яны былі там. Каб выявіць пустую магілу.

Яны спяшаюцца сказаць вучням, але нават не дайшоўшы да іх, Езус з'яўляецца двум жанчынам. Яны былі там у горшым выпадку. Я тут, каб з першых вуснаў даведацца неверагодныя, ашаламляльныя добрыя навіны.

Часам нам даводзіцца перажываць цяжкія часы, сутыкацца са сваім болем і пакутамі, не ўцякаючы, каб адкрылася большая праўда.

Прытрымвайцеся Вялікай пятніцы. Набліжаецца Вялікдзень.