Малітва праслаўлення Бога святога Аўгустына

«Спытайце прыгажосць зямлі, мора, разрэджанага і ўсюды пашыранага паветра; ставіць пад сумнеў прыгажосць неба... ставіць пад сумнеў усе гэтыя рэаліі. Усе вам адкажуць: паглядзіце на нас і паглядзіце, якія мы прыгожыя. Іх прыгажосць падобная на іх гімн хвалы [“confessio”]. Вось, гэтыя істоты, такія прыгожыя, але зменлівыя, хто іх стварыў, калі не той, хто прыгожы [«Пульхер»] нязменна?»

Вялікі Ты, Госпадзе, і варты хвалы; вялікая твая цнота і твая невылічаная мудрасць. І чалавек хоча праславіць цябе, часцінку твайго тварэння, якая нясе свой смяротны лёс, якая нясе з сабою доказ свайго граху і доказ таго, што ты супрацьстаіш ганарлівым. Але чалавек, часцінка Твайго тварэння, жадае цябе хваліць. Гэта ты заахвочваеш яго радавацца тваім хвалам, бо ты стварыў нас для сябе, і сэрца нашае не мае спакою, пакуль не супакоіцца ў табе.