Падумайце сёння пра тое, што вас больш за ўсё спакушае

Ён працягваў крычаць яшчэ больш: "Сыне Давідаў, памілуй мяне!" Лука 18: 39c

Добра яму! Быў сляпы жабрак, да якога шмат хто ставіўся дрэнна. З ім абыходзіліся так, быццам ён не быў добрым і грэшным. Калі ён пачаў прасіць літасці ў Ісуса, яму сказалі маўчаць ад навакольных. Але што зрабіў сляпы? Ён паддаўся іх прыгнёту і кпінам? Вядома, не. Замест гэтага: "Ён працягваў крычаць яшчэ больш!" І Ісус зразумеў яго веру і вылечыў яго.

Ёсць вялікі ўрок з жыцця гэтага чалавека для ўсіх нас. Шмат рэчаў, з якімі мы сутыкнемся ў жыцці, нас збіваюць, перашкаджаюць і спакушаюць да адчаю. Ёсць шмат рэчаў, якія нас гнятуць і з якімі складана змагацца. Дык што нам рабіць? Ці павінны мы саступіць у барацьбе, а потым адступіць у дзірку жалю да сябе?

Гэты сляпы чалавек дае нам ідэальнае сведчанне таго, што мы павінны рабіць. Калі мы адчуваем сябе прыгнечанымі, расчараванымі, расчараванымі, незразумелымі ці падобнымі, мы павінны выкарыстоўваць гэтую магчымасць, каб звярнуцца да Езуса з яшчэ большым запалам і мужнасцю, звяртаючыся да Яго міласэрнасці.

Цяжкасці ў жыцці могуць аказаць на нас адзін-два наступствы. Яны альбо збіваюць нас, альбо робяць мацнейшымі. Яны робяць нас мацнейшымі, заахвочваючы ў нашай душы яшчэ большы давер і залежнасць ад Божай міласэрнасці.

Падумайце сёння пра тое, што вас больш за ўсё спакушае. Што гэта такое, што здаецца падаўляючым і складаным для барацьбы. Выкарыстоўвайце гэтую барацьбу як магчымасць яшчэ больш запалу і руплівасці заклікаць да Божай міласэрнасці і ласкі.

Пане, у маёй слабасці і стомленасці, дапамажы мне звярнуцца да Цябе з яшчэ большым запалам. Дапамажы мне яшчэ больш спадзявацца на цябе ў час жыццёвых бед і расстройстваў. Няхай бязбожнасць і суровасць гэтага свету толькі ўмацуюць маю рашучасць ва ўсім звярнуцца да Цябе. Ісусе, я веру ў цябе.