Віка з Меджугор'я: Маці Божая з'явілася ў храме храма

Янко: Віка, калі ты памятаеш, мы ўжо два-тры разы гаварылі, калі Маці Божая з’яўлялася ў плябані.
Віка: Так, мы пра гэта гаварылі.
Янко: Мы ня вельмі дамовіліся. Хочам зараз усё высветліць?
Віка: Так, калі атрымаецца.
Янко: Добра. Перш за ўсё паспрабуй запомніць гэта: ты лепш за мяне ведаеш, што напачатку табе стваралі цяжкасці, не дазвалялі ехаць у Падбрддзе на сустрэчу з Маці Божай.
Віка: Я лепш за цябе ведаю.
Янко: Добра. Я хацеў бы, каб вы запомнілі той дзень, калі пасля першых аб’яўленняў, перад самым часам аб’яўлення, вас шукала паліцыя. Марыя сказала мне, што яе папярэдзіла адна з яе сясцёр, якая потым папярэдзіла і ўсіх вас, загадаўшы дзе-небудзь схавацца.
Віка: Памятаю; мы спешна сабраліся і ўцяклі з краіны.
Янка: Чаго ты ўцёк? Можа, нічога б табе і не зрабілі.
Віка: Ведаеш, бацюшка, як кажуць: хто раз апёкся… Мы спалохаліся і ўцяклі.
Янка: Куды ты падзеўся?
Віка: Мы не ведалі, куды схавацца. Хадзілі ў царкву хавацца. Мы дабраліся туды праз палі і вінаграднікі, каб нас не бачылі. Дайшлі да касцёла, але ён быў зачынены.
Янка: Ну і што?
Віка: Мы думалі: Божа мой, куды падзецца? На шчасце, у касцёле быў манах; ён маліўся. Пазней ён расказаў нам, што ў царкве пачуў голас, які казаў яму: Ідзі ратуй хлопцаў! Ён адчыніў дзверы і выйшаў. Мы адразу абступілі яго, як птушанят, і папрасілі схаваць нас у касцёле. (Айцец Йозо, пробашч парафіі, да таго часу быў супраць. З таго часу ён стаў за).
Янка: А што з ім?
Віка: Ён нас кінуў у плябанію. Ён завёў нас у невялікі пакойчык, да фра Весялка, замкнуў і выйшаў.
Янка: А вы?
Віка: Трохі сабраліся. Потым той святар вярнуўся да нас з дзвюма манашкамі. Яны суцяшалі нас тым, што не баяліся.
Янка: Дык?
Віка: Мы пачалі маліцца; праз некалькі імгненняў Маці Божая прыйшла да нас. Яна была вельмі шчаслівая. Ён маліўся і спяваў з намі; ён сказаў нам, каб мы нічога не баяліся і што мы супрацьстаім усяму. Яна развіталася і пайшла.
Янка: Табе стала лепш?
Віка: Безумоўна, лепш. Мы ўсё яшчэ хваляваліся; калі б яны знайшлі нас, што б яны з намі зрабілі?
Янко: Дык табе Маці Божая аб’явілася?
Віка: Я табе ўжо казала.
Янка: А людзі, бедныя, што нарабілі?
Віка: Што ён мог зрабіць? Народ таксама маліўся. Яны ўсе хваляваліся; казалі, што нас забралі і пасадзілі. Усё было сказана; Вы ведаеце, якія людзі, яны кажуць усё, што ім прыйдзе ў галаву.
Янко: Маці Божая табе іншы раз у тым месцы аб’яўлялася?
Віка: Так, некалькі разоў.
Янка: Калі ты дамоў прыехаў?
Віка: Калі сцямнела, каля 22 гадзін.
Янка: На вуліцы ты каго сустрэў? З народа ці міліцыі.
Віка: Ніякіх. Мы вярнуліся не на дарогу, а ў вёску.
Янка: Калі ты прыйшоў дадому, што табе бацькі сказалі?
Віка: Вы ведаеце, як гэта; яны хваляваліся. Потым мы ўсё расказалі.
Янко: Добра. Чаму ты аднойчы ўпарта сцвярджаў, што Маці Божая ніколі не аб’яўлялася табе ў плябані і ніколі там не аб’явіцца?
Віка: Я такая: думаю пра адно, а пра астатняе забываюся. Аднойчы Маці Божая сказала нам, што ніколі не аб’явіцца нам у пэўным пакоі. Аднойчы мы пачалі маліцца тут жа, спадзеючыся, што яна прыйдзе. Замест гэтага нічога. Мы маліліся і маліліся, а яна не прыйшла. Мы зноў пачалі маліцца, і нічога. [Шпіёнскія мікрафоны былі схаваныя ў гэтым пакоі]. так?
Віка: Потым мы пайшлі ў пакой, дзе ён цяпер зьяўляецца. Мы пачалі маліцца…
Янка: А Маці Божая не прыйшла?
Віка: Пачакай крыху. Яна прыйшла адразу, як толькі мы пачалі маліцца.
Янка: Ён табе нешта казаў?
Віка: Яна сказала нам, чаму яна не прыйшла ў той пакой і што яна ніколі туды не прыйдзе.
Янко: Ты ў яе пытаўся, чаму?
Віка: Вядома, мы яго прасілі!
Янка: А як з табой?
Віка: Ён сказаў нам свае прычыны. Што яшчэ ён павінен быў рабіць?
Янко: Можа, мы таксама ведаем гэтыя прычыны?
Віка: Вы іх ведаеце; Я казаў табе. Так што пакінем гэта ў спакоі.
Янко: Добра. Галоўнае, што мы разумеем адзін аднаго. Такім чынам, можна зрабіць выснову, што Маці Божая таксама аб’явілася ў плябані.
Віка: Так, я табе казала, нават калі гэта яшчэ не ўсё. У пачатку 1982 г. яна шмат разоў з’яўлялася ў плябані, перш чым перайшла ў касцёл. Часам у той перыяд яна з'яўлялася і ў трапезнай.
Янко: Чаму менавіта ў трапезнай?
Віка: Вось. Аднойчы за гэты час з намі быў адзін з рэдактараў GIas Koncila. [«La Voce del Concilio», якая друкуецца ў Заграбе, самая тыражная каталіцкая газета ў Югаславіі. Там мы з ім пагутарылі. Падчас аб’яўлення яна прасіла нас спыніцца і памаліцца.
Янка: А вы?
Віка: Мы пачалі маліцца, і прыйшла Маці Божая.
Янка: Што ты тады рабіў?
Віка: Як звычайна. Мы маліліся, спявалі, прасілі ў яе некалькі рэчаў.
Янко: А што рабіў рэдакцыйны карэспандэнт?
Віка: Не ведаю; Я думаю, што ён маліўся.
Янко: Гэта так скончылася?
Віка: Так, на той вечар. Але тое самае адбывалася яшчэ тры ночы.
Янко: Маці Божая заўсёды прыходзіла?
Віка: Кожны вечар. Гэты рэдактар ​​аднойчы выпрабаваў нас.
Янко: Пра што гэта было, калі не сакрэт? Без сакрэтаў. Ён сказаў нам паспрабаваць, калі мы бачым Мадонну з заплюшчанымі вачыма.
Янка: А вы?
Віка: Я спрабавала, таму што мне таксама было цікава ведаць. Было тое ж самае: я ўсё роўна бачыў Мадонну.
Янко: Я рады, што ты гэта ўспомніў. Я проста хацеў спытаць вас.
Віка: Я таксама нечага вартая…
Янко: Дзякуй. Вы шмат чаго ведаеце. Такім чынам, мы таксама высветлілі гэта.