Віка з Меджугор'я: Кажу вам, хутка прапанаваны Маці Божай

Янко: Цяпер мы павінны гаварыць на тэму, у якой мы не зусім згодныя.
Віка: Быццам толькі на адну тэму мы не ладзім! Але давайце паглядзім, што гэта такое.
Янко: Адразу скажам, што гэта пост, які рэкамендаваны тут, у Меджугор’і і з якім многія не згодныя.
Віка: Чаму вы так думаеце?
Янко: Некаторыя кажуць, што Маці Божая не загадала такога строгага посту, які вы рэкамендуеце.
Віка: Правільна. Не заказваў, проста рэкамендаваў. Такім чынам, я таксама шмат разоў чуў, як гэта згадваецца з алтара.
Янко: Добра. Але што б вы адказалі таму, хто вас пра гэта спытаў?
Віка: Я б сказала, што Маці Божая жадае пасціцца такім чынам, але потым кожны робіць так, як лічыць лепшым.
Янко: Ці скажаце вы тады, што Маці Божая «вынайшла» такую ​​форму посту?
Віка: Жанчыны казалі мне, што так пасціліся нават перад аб’яўленнем Маці Божай. Чаму б не зрабіць гэта і зараз?
Янко: Праўда, мы і так пасцілі. Гэты від посту называўся «пост поўны», або «на хлебе і вадзе». Мая маці-нябожчыца так пасцілася не менш за дваццаць разоў за ўвесь Адвэнт. За выключэннем таго, што апоўдні замест шклянкі вады выпіваў шклянку чорнага віна.
Віка: Напэўна, табе было...
Янка: Пакінем гэта, Віка. Вы таксама захоўваеце свае сакрэты.
Віка: Добра; Я пажартаваў. Як было тады, так ёсць і цяпер.
Янко: Што будзе з тымі, хто не будзе?
Віка: Што будзе? Ніхто за гэта не пойдзе ў пекла. Я так думаю.
Янко: Але што на самой справе сказала Маці Божая?
Віка: Вы казалі нам пра пост пазней, калі казалі, што трэба маліцца і пасціцца за навяртанне грэшнікаў. Мы спыталі яе, як трэба пасціцца, і яна адказала: «На хлебе і вадзе». Гэты адказ мы перадалі святару. таксама ў гэтай практыцы мы паступалі так, як для сямі Ойчаў нашых. Так мы пачалі маліцца і пасціцца; Маці Божая заахвоціла нас працягваць такім чынам.
Янко: Што вы параілі найперш: сем Дзядоў ці гэты вельмі строгі пост?
Віка: Спачатку сем Дзядоў. Я думаю, але я не зусім упэўнены, што ён ужо рэкамендаваў Ойча наш і Сімвал веры на пяты ці шосты дзень; нашча замест гэтага крыху пазней.
Янко: Вы сапраўды не памятаеце дакладна, калі гэта было?
Віка: Не памятаю. Чаму я павінен гэта казаць, калі я не ўпэўнены? Але я памятаю, што ён казаў нам гэта таксама даволі рана.
Янко: Вы ўпэўнены, што Маці Божая сапраўды вам гэта параіла?
Віка: Вядома, упэўненая! Я гэта вельмі добра памятаю.
Янко: Добра. Аднак можа быць, што хтосьці крыху перабольшвае, рэкамендуючы гэты пост.
Віка: Я гэтага не ведаю; гэта не да мяне.
Янко: Я думаю, што і ў гэтым вы крыху перабольшылі.
Віка: Як ты так думаеш?
Янко: Пасціўся больш, чым трэба.
Віка: Гэта мая справа.
Янка: Праўда, твая справа; але не толькі ваша. Таксама трэба клапаціцца пра сваё здароўе.
Віка: Безумоўна, трэба сачыць за гэтым. І я ўважліва сачыў за сваім здароўем.
Янка: Чаму ж ты такі худы?
Віка: Гэта іншая справа; так што адкладзем гэта ў бок.
Янка: Добра, Віка. Ці ёсць яшчэ што сказаць пра пост?
Віка: Што мне сказаць? Хто посьціцца, той добры; хто не посціцца, той не грашыць. Калі толькі не занядбаць пастам, прадпісаным Касцёлам.
Янко: Добра. Ці можна пасціцца і іншымі спосабамі?
Віка: Не мне пра гэта гаварыць. Пра гэта нам кажуць святары. Важна тое, што мы посцім, кожны па сваіх магчымасцях.
Янка: Добра. Неяк мы паразумеліся, і я дзякую.