Віка з Меджугор'я: Я раскажу пра цуды Маці Божай

Янка: Віка, ці не здаецца табе дзіўным, што я так мала пытаўся ў цябе пра цуды Меджугор’я?
Віка: Сапраўды. Я ледзь не падумаў пра вас дрэнна.
Янко: Скажы мне адкрыта, што ты думаў.
Віка: Не, мне сорамна.
Янка: Але ж кажы свабодна! Ты ведаеш, што ты мне заўсёды кажаш: «Не бойся!».
Віка: Я думала, што ты ў гэтыя рэчы зусім ня верыш.
Янка: Добра, Віка. Ня бойся; але вы не здагадаліся. Вось, я табе адразу дакажу. Я сам быў сведкам раптоўнага аздараўлення, якое адбылося падчас сустрэчы харызматыкаў Канады, калі яны публічна маліліся аб аздараўленні, пасля святой Імшы (групу вёў вядомы кс. Тардыф). Вы добра ведаеце, як усё гэта было кранальна. Выходзячы з сакрыстыі, па прыступках я ледзь не наступіла на жанчыну, якая плакала і радавалася ад радасці. Некалькімі хвілінамі раней Пан цудоўным чынам вылечыў яе ад цяжкай хваробы, якую яна лячыла гадамі ў шпіталях Мостара і Заграба. Ён таксама праходзіў санаторна-курортнае лячэнне. Віка, я табе сумую?
Віка: На бога, толькі наперад!
Янко: Жанчына гадамі хварэла на «рассеяны склероз», але перш за ўсё яна пакутавала ад адсутнасьці раўнавагі, настолькі, што не магла самастойна ўстаць. Нават у той вечар муж насіў яе амаль целую. Паколькі з-за вялікага натоўпу яны не змаглі ўвайсці ў касцёл, яны засталіся звонку, перад дзвярыма сакрыстыі. І пакуль святар, які ўзначальваў малітву, абвяшчаў: «Я адчуваю, што Пан у гэты момант аздараўляе жанчыну, якая пакутуе на рассеяны склероз», згаданая спадарыня ў гэты момант адчула, як электрычным токам ударыла па ўсім целе. У гэты момант яна адчула, што можа ўстаць на ногі. Гэта яна мне сама сказала, адразу пасля гэтага. Спускаючыся па прыступках, я зразумеў, што з кімсьці нешта здарылася. Як толькі пані ўбачыла мяне, яна падбегла да мяне і паўтарыла з плачам: «Браце мой Янко, я выздаравела!». Праз некаторы час яна адна пайшла да сваёй машыны, да якой было больш за сто метраў. Як бачыш, Віка, я таксама асабіста перажыў гэтыя моманты ў Меджугор’і! За выключэннем таго, што я працягваў крыху і, напэўна, надакучыў вам.
Віка: На бога! Было вельмі цікава. Сапраўды.
Янко: Хачу толькі дадаць: тую жанчыну я ведаю з маленства. Шмат гадоў таму я падрыхтаваў яе да канфірмацыі і першай Камуніі. Пазней я ўбачыў яе зноў, нават пасля вылячэння. Праз некалькі дзён я сустрэў яе, калі яна сама, без чыёй-небудзь дапамогі, падымалася ў Падбрддзе, на месца першых аб’яўленняў, каб падзякаваць Богу і Маці Божай за ўсё, што яны для яе зрабілі. Я таксама бачыў яе ў парафіяльным касцёле некалькі дзён таму, рухаючыся гэтак жа хутка, як і іншыя. А цяпер скажы, Віка, ці сапраўды я цябе раздражняў?
Віка: Я ўжо казала, што вельмі цікава!
Янко: Я хачу выказаць вам сваю асабістую веру ў аздараўленне і цуды.
Віка: Мне гэта падабаецца, таму мне не заўсёды трэба ўсё гаварыць.
Янка: Добра. Нягледзячы на ​​тое, што я ведаю даволі шмат, я аддаю перавагу маўчаць пра фізічнае лячэнне. Гэта яшчэ і таму, што шмат разоў цудам называлі тое, што нельга растлумачыць больш ясна. Я таксама хачу вам сказаць наступнае: для мяне найбольшы цуд — гэта калі грэшнік навяртаецца, калі ў адно імгненне ён змяняецца настолькі, што з гэтага моманту з атэіста становіцца сябрам Бога і гатовы да гэтага сяброўства з Богам, перанесці ўсе выпрабаванні і ўсю пагарду тых, з кім да папярэдняга дня вёў вайну супраць Бога.Віка, праказу душы лячыць цяжэй, чым праказу цела. І я сведка менавіта такіх вылячэнняў. Прабачце, калі я выказаўся як «прафесар». На мой погляд, цялесныя аздараўленні служылі лячэнню душы.
Віка: Цяпер я магла б сказаць табе тое, пра што потым шмат-шмат разоў думала.
Янко: Скажыце, калі ласка.
Віка: Для цябе гэта, можа, і ня будзе мець вялікага значэньня, а для мяне мае.
Янка: Давай, гавары. Пра што гэта?
Віка: Гэта пра навяртанне інтэлектуала. Дзіўны чалавек! Падчас нашай сустрэчы ён два-тры разы распавядаў мне пра сябе. Ён рабіў усялякае. Нешта прывяло яго да мяне, і мы пагаварылі. Доўга, доўга. Здавалася б, ні ў што не верыць; з другога боку так здаецца. Я ўжо не ведаў, што з ім рабіць, але ён не хацеў пакідаць мяне. Я маліўся за яго і параіў схадзіць да якога-небудзь святара. Я яму кажу: «Паспрабуй. Можа!».
Янка: Ён цябе, відаць, не паслухаў.
Віка: Не. Але калі я ўвечары прыйшла ў царкву, калі на вуліцы спавядаліся, я ўбачыла яго: ён стаяў на каленях проста перад табой. Я падумаў пра сябе: ты апынуўся якраз туды, куды павінен быў!
Янка: А потым?
Віка: Я пайшла далей і зноў коратка памалілася за яго.
Янко: Гэта так скончылася?
Віка: Не! Ён вярнуўся да мяне дадому праз тры-чатыры месяцы і спантанна сказаў мне, што стаў іншым чалавекам, сапраўдным вернікам. Гэта было для мяне сапраўдным цудам. Які добры і магутны Бог!
Янка: Вось, бачыце, як Бог усё робіць і лечыць. Я вельмі рады, што вы сказалі мне гэта. Вялікая радасць, калі такія рэчы здараюцца. Кожны з нас, святароў, якія часта прыходзяць сюды паспавядацца, перажывае не адзін раз, а шмат разоў. Так было і ў часы Езуса, які часта спалучаў аздараўленне цела з аздараўленнем душы. Шмат разоў, калі кагосьці аздараўляў, дадаваў: «Ідзі і больш не грашы». Гэта той самы Езус, які аздараўляе і сёння.
Віка: Добра. Я ведаў, што ты будзеш добра.
Янка: Але з чаго?
Віка: З майго сумнення, што ты не верыў у вылячэнне.
Янко: Гэта было вельмі лёгка, таму што ў вас не было прычынаў сумнявацца. Калі вы таксама хочаце гэта ведаць, падчас споведзі я чуў, што мне сказалі шмат фізічных аздараўленняў! Я параіў кожнаму ўзяць з сабой дакументы і з’явіцца ў парафіяльную канцылярыю, каб паведаміць аб сваім выздараўленні, на знак падзякі міласэрнаму Пану і Маці Божай. Гэта нармальна. Але ёсць яшчэ адна рэч, якая мяне цікавіць.
Віка: Што такое?
Янко: Калі б Маці Божая казала загадзя, часам, што нехта будзе вылечаны.
Віка: Наколькі я ведаю, ён ні пра каго такога не казаў. Яна заўсёды рэкамендуе цвёрдую веру, малітву і пост. Потым, што Бог дасць.
Янка: А без гэтых рэчаў? V – Нічога!
Янка: Добра, Віка. Але мне здаецца дзіўным тое, што здарылася з маленькай Даніэле Сеткай. У гэтым выпадку некаторыя з вас у самым пачатку сказалі, што ён вылечыцца, не кажучы пра гэтыя ўмовы. Я вам кажу па тым, што пачуў на дыктафоне.
Віка: Але хто мог кожны раз думаць пра ўсё сярод гэтага хаосу? Той, хто прамаўляў, добра ведаў, што Маці Божая сказала бацькам Даніэля, што яны павінны мець жывую веру, маліцца і пасціцца. Толькі ён не ўсё сказаў уголас; гэта можна растлумачыць толькі так.
Янка: Добра. Будзем спадзявацца, што гэта так. Але вы аднойчы сказалі мне, цяпер гэта прыходзіць на памяць, што Маці Божая сказала, што вылечыць маладога чалавека, і не ставіла ніякіх умоваў.
Віка: Пра каго я табе тады расказвала? Зараз не памятаю.
Янка: Вы мне расказвалі пра маладога чалавека без левай нагі.
Віка: А што я табе казала?
Янка: Што Маці Божая ацаліць яго без усялякіх умоваў, пасля абяцанага Знаку.
Віка: Калі я сказала табе гэта, я сказала табе праўду. Маці Божая сказала, што ў гэты момант многія вылечацца, і павяла сябе з гэтым маладым чалавекам асаблівым чынам.
Янко: Што ты гэтым хочаш?
Віка: Ён амаль кожны дзень прыходзіў на аб’яўленне Маці Божай, і Маці Божая паказала, што асабліва любіць яго.
Янка: Адкуль ты ведаеш?
Віка: Вось як. Аднойчы, перад Калядамі першага курса, яна паказала нам сваю хворую нагу. Ён зняў з нагі штучную пластыкавую частку і паказаў на яе месцы здаровую нагу.
Янка: Чаму гэта?
Віка: Не ведаю. Магчыма, Маці Божая мела на ўвазе, што ён выздаравее.
Янко: Але ці адчуў ён што-небудзь у той момант?
Віка: Пасьля ён казаў, што такое адчуваньне, што яго нехта дакранаецца да галавы. Нешта падобнае.
Янка: Добра. Але Маці Божая не казала, што ён вылечыцца!
Віка: Ідзі павольна; Я яшчэ не скончыў. Праз два-тры дні да нас прыйшлі маладыя людзі. Мы гулялі і спявалі; сярод іх быў і той хлопчык.
Янка: А потым?
Віка: Праз некаторы час да нас з’явілася Мадонна, раней, чым звычайна. Побач з ёй быў той хлопчык, увесь ахутаны святлом. Ён гэтага не ведаў, але адразу пасля гэтага сказаў нам, што падчас аб'яўлення ён адчуў нешта накшталт электрычнага току, які праходзіць праз яго нагу.
Янко: Праз якую нагу?
Віка: Хворая.
Янка: А потым?
Віка: Я сказала, што ведала.
Янка: Але ты мне не казаў, зажыве нага ці не!
Віка: Маці Божая сказала нам так, але пазней.
Янка: Калі?
Віка: Пасля таго, як ён дасць нам свой Знак, тады ён цалкам зажыве. Пра гэта ён расказаў нам у сярэдзіне 1982 года.
Янка: Каму ён гэта сказаў: табе ці яму?
Віка: Да нас. І мы яму пра гэта далажылі.
Янка: І ён табе паверыў?
Віка: Вядома! Ён верыў у гэта нават раней, калі Маці Божая паказала нам гэта.
Янко: Можаш прыгадаць, калі Маці Божая гэта абяцала?
Віка: Не, але вы можаце спытаць яго; ён гэта, вядома, ведае.
Янка: Добра, Віка; але я не буду шукаць яго зараз.
Віка: Лёгка было б знайсці; Кожны вечар ён наведвае імшу і прычашчаецца.
Янка: Добра. Але ці верыць ён у гэта яшчэ?
Віка: Вядома, верыць! Цяпер ён адзін з нашых; вы таксама гэта ведаеце.
Янко: Ды ведаю, нічога страшнага. Час пакажа. Ці можаце вы сказаць мне, ці сказала Маці Божая камусьці загадзя, ці будуць яны вылечаны?
Віка: Звычайна ён такіх рэчаў не гаворыць. Дакладна не памятаю, але ведаю, што аднойчы ён сказаў за хворага, што той хутка памрэ.
Янко: На вашу думку і паводле Маці Божай, для аздараўлення патрэбна цвёрдая вера, пост, малітва і іншыя добрыя справы?
Віка: А далей што Бог дасць. Іншага шляху няма.
Янко: Ад каго Маці Божая патрабуе гэтых рэчаў: ад хворага ці ад іншых?
Віка: Найперш ад пацыента; а потым сям'ёй.
Янко: А калі хворы такі сур’ёзны, што нават памаліцца ня можа?
Віка: Ён можа і павінен хаця б верыць; у той жа час, члены сям'і павінны маліцца і пасціцца як мага больш. Так кажа Маці Божая, так і ёсць, мой ойча. Але цяпер мяне цікавіць іншае.
Янка: Паслухаем.
Віка: Ці можаце вы сказаць мне, хоць гэта не важна, колькі вылячэнняў было да гэтага часу зафіксавана ў Меджугор'і?
Янко: Дакладна, ня ведаю. Яшчэ некалькі месяцаў таму іх было больш за 220. А пакуль скажу толькі вось што. Магчыма, я пагавару з вамі аб гэтым яшчэ раз. Напэўна, ёсць яшчэ тыя, пра якія не паведамлялася.
Віка: Вядома. Паведаміць пра іх не важна. Бог і Маці Божая ведаюць, што робяць.
Янка: Віка, цяпер табе ясна мая вера ў вылячэнне?
Віка: Так, пойдзем далей.