Dan sjećanja, ta parohija koja je spasila 15 jevrejskih djevojaka

Radio Vatikana - Vatikanske vijesti slavi Dana sjećanja sa video pričom otkrivenom iz dana nacističkog terora u Rimu, kada je u oktobru 1943. grupa jevrejskih djevojaka pronašla bijeg između samostana i župe povezane tajnim prolazom.

I slavi ga slikama Papa Francesco taj nijemi i pognute glave skreće između avenija logor za istrebljenje Auschwitz u 2016.

Otkrivena priča govori o ovoj grupi jevrejskih devojaka koje su crtale sve vreme kada su bile prisiljene da se sklone u uski, mračni tunel ispod zvonik Santa Maria ai Monti da se odvratite od zveckanja vojničkih čizama po kaldrmi, tokom užasnog oktobra 1943. godine.

Iznad svega crtali su lica: lica majki i očeva da ne bi dozvolili da im užas ili vrijeme pomuti sjećanje, lica lutaka izgubljenih u letu, lice kraljice Esther koja drži kalu u ruci, hljeb prinosa.

Napisali su svoja imena i prezimena, Matilda, Klelija, Karla, Ana, Aida. Imali su petnaest godina, najmlađi je imao 4 godine. Spasili su se tako što su se sakrili u prostor dužine šest i širine dva metra na najvišoj tački ove crkve iz šesnaestog stoljeća u srcu drevne Suburre, nekoliko koraka od Koloseuma. Bilo je uznemirujućih sati koji su se ponekad pretvarali u dane. Između zidova i svodova kretali su se kao sjene da pobjegnu vojnicima i doušnicima.

Uz pomoć časnih sestara "cappellone" i tadašnjeg župnika, Don Guido Ciuffa, izbjegli su hvatanje i sigurnu smrt u ponoru koncentracionih logora koji su progutali živote njihovih porodica. Isti oni koji su imali srca da ih povjere Kćerima milosrđa u tadašnjem samostanu Neofita. Pomiješani sa studentima i početnicima, na prvi znak opasnosti, odvedeni su u župu kroz komunikaciona vrata.

Ta vrata danas su betonski zid u sali katehizma. "Uvijek objašnjavam djeci šta se dogodilo ovdje i prije svega šta se više ne smije događati", rekao je za Vatican News Don Francesco Pesce, župnik Santa Maria ai Monti već dvanaest godina. Devedeset pet stepenica uz tamno spiralno stepenište. Djevojčice su hodale gore-dolje po tornju, same, redom, da bi uzele hranu i odjeću i odnijele je svojim drugovima, koji su čekali na betonskoj kupoli koja prekriva apsidu.

Isti se koristio kao atrakcija u rijetkim trenucima igre, kada su napjevi mise ugušili buku. „Ovdje smo dotakli visinu bola, ali i visinu ljubavi“, kaže paroh.

“Cijeli odjel je bio zauzet i ne samo katolički kršćani, već i braća drugih vjeroispovijesti koja su šutjela i nastavili s radom milosrđa. U ovome vidim pregled Braće sve”. Svi su bili spašeni. Od odraslih, do majki, supruga, baka, nastavili su posjećivati ​​župu. Jedna do prije nekoliko godina, penjala se do skloništa koliko su joj noge dozvoljavale. Kao starica zastala je pred vratima sakristije na koljenima i zaplakala. Kao i prije 80 godina.