Giunsa pagpasaylo ang usa nga nakapasakit kanimo
Ang pagpasaylo dili kanunay nagpasabut nga pagkalimtan. Apan kini nagpasabut nga magpadayon.
Ang pagpasaylo sa uban mahimo’g lisud, labi na kung kita nasakitan, gisalikway o nakapasakit sa usa nga atong gisaligan. Sa usa ka simbahan diin nagserbisyo ako kaniadto, akong nahinumduman ang usa ka miyembro, si Sophia, kinsa nagsulti kanako bahin sa iyang personal nga pagpakigbugno nga may pasaylo.
Sa bata pa si Sophia, gibiyaan sa iyang amahan ang pamilya. Giatubang nila ang daghang mga kalisud ug misilaob ang iyang kasuko batok kaniya. Sa katapusan, nagminyo si Sophia ug adunay mga anak, apan wala pa niya masulbad ang iyang mga problema sa pagbiya ug nasuko pa ang iyang amahan.
Gipasabut ni Sophia kung giunsa siya nagpalista sa usa ka unom ka semana nga programa sa pagtuon sa Bibliya pinasukad sa mga batasan, pagbitay ug pagkadaotan. Ang programa nagdala sa iyang wala pa masulbad nga mga problema sa iyang amahan. Sa usa sa mga sesyon, nahibal-an sa facilitator nga ang pagpasaylo nagpahawa sa mga tawo gikan sa gibug-aton nga gihimo sa uban.
Gisultihan niya ang grupo nga wala’y bisan kinsa nga kinahanglan madakup sa kasakit nga gipahinabo sa uban. Gipangutana ni Sophia ang iyang kaugalingon, "Unsaon nako makuha ang kasakit nga gipahinabo sa akong amahan kanako?" Ang iyang amahan wala na mabuhi, apan ang panumduman sa iyang mga aksyon nga makapugong kang Sophia nga mag-uswag.
Ang hunahuna sa pagpasaylo sa iyang amahan gihagit si Sophia. Kini nagpasabut nga kinahanglan niya nga dawaton ang iyang nahimo kaniya ug sa iyang pamilya, ug aron mamaayo. Sa usa sa mga sesyon sa klase, gisugyot sa facilitator ang pagsulat sa usa ka sulat sa tawo nga nagsakit kanila. Naghukom si Sophia nga buhaton kini; oras na nga buhian na siya.
Gisulat niya ang tanan nga kasakit ug kasuko nga gipahinabo sa iyang amahan. Iyang gipaambit kung giunsa ang iyang pagdumili ug pagbiya nakaimpluwensya sa iyang kinabuhi. Natapos niya ang pagsulat nga andam na siya karon nga mopasaylo ug magpadayon.
Pagkahuman niya og sulat, gibasa niya kini og kusog sa usa ka walay sulod nga lingkuranan nga nagrepresentar sa iyang amahan. Kini ang sinugdanan sa proseso sa iyang pagkaayo. Sa katapusan nga leksyon, gipaambit ni Sophia sa grupo nga ang pagsulat sa sulat usa ka labing kaayo nga butang nga akong nahimo. Gibati niya nga wala’y sakit ug andam nga magpadayon.
Kung gipasaylo naton ang uban, wala kini nagpasabut nga gikalimtan naton ang ilang nahimo, bisan kung sa pipila ka mga kaso kini gibuhat sa mga tawo. Nagpasabut kini nga wala na kami sa emosyonal ug espirituhanon nga pagkontrolar sa ilang mga lihok. Ang kinabuhi mubo kaayo; kinahanglan kita magkat-on sa pagpasaylo. Kung dili sa atong kusog, mahimo naton ang tabang sa Diyos.