Pagpamalandong sa adlaw: Gipadayag sa Diyos ang iyang gugma pinaagi sa Anak
Sa tinuud, wala’y tawo nga nakakita sa Dios o nagpakilala kaniya, apan gipadayag niya ang iyang kaugalingon. Ug gipadayag niya ang iyang kaugalingon sa pagtuo, nga gitugutan lamang siya nga makita ang Dios.Tinuod, ang Diyos, Ginoo ug Magbubuhat sa uniberso, usa nga nanganak sa tanan ug gihusay sumala sa usa ka mando, dili lang nahigugma sa mga tawo, bisan hataas-nga-pailub. Ug kanunay siya nga sama niini, sa gihapon siya ug mahimong: mahigugmaon, buotan, matugtanon, matinud-anon; siya ra gyud ang buotan. Ug nahamtang ang usa ka dako ug dili maayo nga plano sa iyang kasingkasing, iyang gipahayag kini sa iyang Anak nga nag-inusara.
Sa tanan nga mga panahon, busa, diin iyang gitago ang iyang maalamon nga plano sa tinago, siya ingon wala magsalikway kanato ug dili maghunahuna bahin kanato; apan kung pinaagi sa iyang hinigugma nga Anak gipadayag niya ug gipahibalo kung giandam na gikan sa sinugdanan, iyang gitanyag kaming tanan: aron malipay sa iyang mga benepisyo ug sa pagpamalandong ug pagsabut niini. Kinsa sa taliwala nato ang makapaabut sa tanan niining mga pabor?
Pagkahuman nga gihan-ay ang tanan sa sulod sa iyang kaugalingon sa Anak, gitugutan niya kita hangtod sa nahisgutan nga panahon nga magpabilin sa kalooy sa mga nagkagubot nga mga instincts ug nga igawas sa hustong paagi pinaagi sa mga kalipayan ug kadalo, pagsunod sa among kabubut-on. Sa tinuoray wala niya kahimut-i ang atong mga sala, apan iyang giantus kini; ni mahimo niya nga aprubahan ang panahon sa kadautan, apan giandam niya ang karon nga panahon sa katarungan, aron nga, sa pag-ila kanato sa kana nga panahon tin-aw nga dili takus sa kinabuhi tungod sa atong mga buhat, kita mahimo nga takus niini pinaagi sa iyang kaluoy, ug tungod kay, pagkahuman nga gipakita ang ang atong dili kasarang sa pagsulod sa atong gingharian sa atong kaugalingon nga kusog, nahimo naton kini tungod sa gahum niini.
Sa diha nga ang among pagkadili-makatarungan miabot sa kinatumyan niini ug kini tin-aw nga ang silot ug kamatayon labaw pa sa kaniya, ingon kalooy, ug ang oras nga gitakda sa Dios naabut aron ipadayag ang iyang gugma ug ang iyang gahum (o dako kaayo nga kaayo ug gugma sa Diyos!), Wala Siya nagdumot kanato, ni gisalikway kita, ni manimalos. Sa tinuoray, gipailub niya kita. Sa iyang kaluoy gidala niya ang atong mga sala sa iyang kaugalingon. Gihatagan niya dayon ang iyang Anak ingon ang bili sa atong lukat: ang santos, alang sa mga daotan, mga inosente alang sa mga daotan, ang para sa mga daotan, ang dili madunot alang sa mga madunot, ang dili mamatay sa mortal. Unsa man ang mabasol sa atong mga sayup, kung dili ang iyang hustisya? Giunsa naton mahisalaag ug daotan makit-an pag-usab ang hustisya kung dili sa bugtong Anak sa Dios?
O matam-is nga pagbinayloay, o dili mabungahon nga paglalang, o wala damha nga mga kaayohan sa mga benepisyo: ang inhustisya sa kadaghanan gipasaylo alang sa usa nga makatarunganon ug ang hustisya sa usa lamang ang nakakuha sa pagkadili putli sa kadaghanan!
Gikan sa «Sulat Ngadto sa Diognèto»