Ang mensahe gipetsahan Marso 2, 2018 nga gihatag sa Medjugorje

Minahal nga mga anak, daghang mga buhat nga gibuhat sa Labawng Makagagahum kanako, ingon nga gibuhat niya kini sa tanan nga nahigugma kaniya ug uban ang pagtuo ug katinuud nga nag-alagad kaniya.
Akong mga anak, gihigugma kamo sa Langitnong Amahan, ug tungod kaniya ania ako uban kaninyo. Siya nakigsulti kanimo, ngano nga dili nimo gusto nga makakita sa mga ilhanan? Sayon ang tanan sa iya.
Ang kasakit nga nasinati uban kaniya labi pa ka daotan tungod kay adunay pagtuo ug ang pagtuo makatabang sa kasakit, kasakit nga wala’y pagtuo modala ngadto sa pagkawalay paglaum. Ang kasakit nga nasinati ug gidala ngadto sa Diyos nagdako.
Dili ba ang akong Anak ang nagluwas sa kalibutan pinaagi sa iyang masakit nga sakripisyo?
Ako, ingon iyang inahan, nag-uban kaniya sa kasakit ug kasakit, sama ra nga ako uban kaninyong tanan.
Mga anak, kauban ko kamo sa kinabuhi, sa kasakit, sa mga pag-antos, sa kalipay ug sa gugma; busa adunay paglaum. Ang paglaum naghimo kanimo nga masabtan nga adunay kinabuhi.
Mga anak ko, nakigsulti ako kanimo, ang akong tingog nagsulti sa imong kalag, nagsulti ang akong kasingkasing sa imong kasingkasing.
Mga Apostol sa akong gugma, sama sa paghigugma kanimo sa akong inahan, adunay daghang mga butang nga gusto nako itudlo kanimo, ingon nga gusto sa akong inahan nga kasingkasing nga kompleto ka, apan mahimo ka lamang kung ang kalag, lawas ug lawas magkahiusa kanimo gugma.
Palihug isip akong mga anak, pag-ampo alang sa Simbahan ug sa iyang mga sulugoon, ang inyong mga pastor. Hinaut nga ang Simbahan mahisama sa gusto sa akong Anak, putli sama sa tubig sa tuburan ug puno sa gugma.
Salamat.