Η επούλωση της Mighelia Espinosa από έναν όγκο στο Medjugorje

Ο Δρ. Η Mighelia Espinosa από το Cebu στις Φιλιππίνες προσβλήθηκε από καρκίνο, τώρα στο μεταστατικό στάδιο. Έτσι άρρωστη, έφτασε για προσκύνημα στο Medjugorje τον Σεπτέμβριο του 1988. Η ομάδα της ανέβηκε στο Kricevac και αποφάσισε να περιμένει την επιστροφή του, σταματώντας στους πρόποδες του βουνού. Τότε πήρε μια ξαφνική απόφαση. Είναι αυτή που μιλάει: «Είπα στον εαυτό μου: «Πηγαίνω στον πρώτο σταθμό της Via Crucis. αν μπορώ τότε να συνεχίσω, θα συνεχίσω, όσο μπορώ…». Κι έτσι περπάτησα, προς έκπληξή μου, από σταθμό σε σταθμό, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ασθένειάς μου με έπιασαν δύο φόβοι: φόβος για προσωπικό θάνατο και φόβος για τη νεαρή οικογένειά μου, επειδή έχω τρία μικρά παιδιά. Το να φύγω από παιδιά ήταν πιο επώδυνο από το να άφηνα τον άντρα μου.

Τώρα, όταν βρέθηκα μπροστά από το σταθμό 12, βλέποντας πώς πεθαίνει ο Ιησούς, όλοι οι φόβοι του θανάτου εξαφανίστηκαν ξαφνικά. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει εκείνη τη στιγμή. Ήμουν ελεύθερος! Αλλά ο φόβος για τα παιδιά παρέμεινε. Και όταν ήμουν μπροστά στον 13ο σταθμό, και παρακολούθησα πώς η Μαρία κρατάει τον νεκρό Ιησού στην αγκαλιά της, ο φόβος για τα παιδιά εξαφανίστηκε ... Αυτή, η Παναγία, θα τα φρόντιζε. Το ήμουν σίγουρο και δέχτηκα να πεθάνω. Ένιωσα ελαφριά, ήρεμη, χαρούμενη, όπως ήμουν πριν από την ασθένεια. Έπεσα κάτω από το Krievac με ευκολία.

Πίσω στο σπίτι ήθελα να πάω για έλεγχο και οι γιατροί, οι συνάδελφοί μου, αφού έκαναν την ακτινογραφία, με ρώτησαν έκπληκτοι: «Μα τι έκανες; Δεν υπάρχει κανένα σημάδι της ασθένειας…». Ξέσπασα σε κλάματα από τη χαρά μου και δεν μπορούσα παρά να πω: «Πήγα προσκύνημα στην Παναγία μας...». Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από εκείνη την εμπειρία μου και νιώθω καλά. Αυτή τη φορά είμαι εδώ για να ευχαριστήσω τη Βασίλισσα της Ειρήνης».