Τι σκέφτηκε ο Ιησούς για τη μετανάστευση;

Όσοι υποδέχονται τον ξένο μπαίνουν στην αιώνια ζωή.

Όποιος φαντάζεται ότι ο Ιησούς δεν ενδιαφέρεται για τη συζήτηση σχετικά με τη μεταχείριση του ξένου στα σύνορά μας πρέπει να παρακολουθήσει περαιτέρω Γραφική μελέτη. Μια από τις πιο αγαπημένες του παραβολές αφορά έναν καλό Σαμαρείτη: ανεπιθύμητος στην ισραηλινή επικράτεια επειδή δεν ήταν «ένας από αυτούς», απόγονος περιφρονημένων μοσχευμάτων που δεν ανήκαν. Μόνο ο Σαμαρείτης δείχνει συμπόνια για έναν τραυματισμένο Ισραηλίτη που, αν ήταν σε πλήρη ισχύ, θα μπορούσε να τον καταραστεί. Ο Ιησούς ανακηρύσσει τον Σαμαρείτη πραγματικό γείτονα.

Ο σεβασμός του ευαγγελίου για τον ξένο είναι ορατός πολύ νωρίτερα. Η ιστορία του ευαγγελίου του Ματθαίου ξεκινά καθώς μια ομάδα αγοριών εκτός πόλης σέβεται έναν νεογέννητο βασιλιά καθώς οι τοπικές αρχές σχεδιάζουν να τον σκοτώσουν. Από την αρχή της διακονίας του, ο Ιησούς θεραπεύει και διδάσκει ανθρώπους που ρέουν κοντά του από τη Δεκάπολη, 10 πόλεις που περιλαμβάνουν εννέα από τη λάθος πλευρά των συνόρων. Οι Σύροι τον εμπιστεύτηκαν γρήγορα. Μια συροφοινίκης με μια άρρωστη κόρη μαλώνει με τον Ιησού και από θεραπεία και από θαυμασμό.

Στην πρώτη και μοναδική διδασκαλία του στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς αντικατοπτρίζει πώς η προφητεία βρίσκει συχνά σπίτι ανάμεσα σε ξένους όπως η χήρα του Σαρεφάτ και ο Νεεμάν ο Σύρος. Ο ίδιος ο καλός λόγος, που παραδίδεται τοπικά, φτύνεται. Σαν να ήταν σωστό το timing, οι πολίτες της Ναζαρέτ τον φεύγουν από την πόλη. Στο μεταξύ, μια Σαμαρείτιδα σε ένα πηγάδι γίνεται επιτυχημένος ευαγγελικός απόστολος. Αργότερα στη σταύρωση, ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος είναι ο πρώτος επί τόπου που μαρτυρεί: «Αλήθεια αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Υιός του Θεού!». (Ματθ. 27:54).

Ένας άλλος εκατόνταρχος –όχι απλώς ένας ξένος αλλά ένας εχθρός– αναζητά θεραπεία για τον υπηρέτη του και δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη στην εξουσία του Ιησού που ο Ιησούς δηλώνει: «Αλήθεια, αλήθεια, κανείς στο Ισραήλ δεν βρήκα τέτοια πίστη. Σας λέω ότι πολλοί θα έρθουν από την ανατολή και τη δύση και θα φάνε με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 8:10-11). Ο Ιησούς εξορκίζει τους δαιμονισμένους του Γαδαρηνού και θεραπεύει τους Σαμαρείτες λεπρούς με την ίδια αμεσότητα των δικών μας ασθενών με παρόμοια δεινά.

Η ουσία: Η θεϊκή συμπόνια δεν περιορίζεται σε ένα έθνος ή θρησκευτική πίστη. Όπως ο Ιησούς δεν θα περιορίσει τον ορισμό του για την οικογένεια στις συγγένειες αίματος, έτσι και αυτός δεν θα χαράξει διαχωρισμό μεταξύ της αγάπης του και εκείνων που τη χρειάζονται, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι.

Στην παραβολή της κρίσης των εθνών, ο Ιησούς δεν ρωτά ποτέ: «Από πού είσαι;», αλλά μόνο «Τι έκανες;» Εκείνοι που υποδέχονται τον ξένο είναι μεταξύ αυτών που εισέρχονται στην αιώνια ζωή.

Ο ίδιος Ιησούς που δέχεται τον ξένο με την ίδια υποδοχή και συμπόνια με τους συμπολίτες του προκαλεί επίσης από αυτούς τους ξένους μια ακόμη πιο ένθερμη επίδειξη εμπιστοσύνης στον λόγο του. Καταγόμενος από μια μακρά σειρά μεταναστών και προσφύγων - από τον Αδάμ και την Εύα μέσω του Αβραάμ και του Μωυσή έως τη Μαρία και τον Ιωσήφ που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Αίγυπτο - ο Ιησούς έκανε τη φιλοξενία στον ξένο πυλώνα της διδασκαλίας και της διακονίας του.