Η Παναγία της Medjugorje στον οραματιστή Jacov: Θα σε πάω να δεις τον Παράδεισο

«Θα σε πάω να δεις τον Παράδεισο…»

JAKOV: Μας πήρε από το χέρι.. όντως κράτησε…

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Ακούστε τον Jakov. Θα ήθελα μια διευκρίνηση. Σε πήρε από το δεξί ή από το αριστερό;

JAKOV: Δεν θυμάμαι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Ξέρεις γιατί σε ρωτάω; Η Βίκα λέει πάντα ότι η Παναγία την πήρε από το δεξί χέρι.

JAKOV: Και μετά με πήρε από το αριστερό χέρι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Και μετά τι έγινε;

JAKOV: Μετά από αυτό πραγματικά δεν κράτησε πολύ... Είδαμε αμέσως τον ουρανό...

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Άκου, αλλά πώς κατάφερες να φύγεις από το σπίτι;

JAKOV: Η Παναγία μας πήρε και όλα άνοιξαν.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Άνοιξε η στέγη;

JAKOV: Ναι, όλα. Μετά φτάσαμε αμέσως στον Παράδεισο.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Σε μια στιγμή;

JAKOV: Σε μια στιγμή.

PADRE LIVIO: Ενώ ανεβαίνατε στον Παράδεισο, κοιτάξατε κάτω;

JAKOV: Όχι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Δεν κοίταξες κάτω;

JAKOV: Όχι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Δεν είδες τίποτα καθώς ανέβαινες;

JAKOV: Όχι, όχι, όχι. Μπαίνουμε σε αυτόν τον απέραντο χώρο…

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Μια στιγμή. Άκουσα ότι πέρασες πρώτα από μια πόρτα. Υπήρχε πόρτα ή δεν υπήρχε;

JAKOV: Ναι, υπήρχε. Η Βίκα λέει ότι είδε επίσης…, όπως λένε…

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Άγιος Πέτρος.

JAKOV: Ναι, άγιε Πέτρο.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Τον έχεις δει;

JAKOV: Όχι, δεν κοίταξα. Φοβήθηκα τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή που στο μυαλό μου δεν ξέρω τι…

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Η Βίκα κοίταξε τα πάντα. Στην πραγματικότητα, βλέπει πάντα τα πάντα, ακόμα και σε αυτή τη γη.

JAKOV: Ήταν πιο γενναία.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Λες ότι κοίταξες κάτω και είδες τη γη μικρή, και λες επίσης ότι, πριν μπεις στον Παράδεισο, υπήρχε μια κλειστή πόρτα. Ήταν κλειστό?

JAKOV: Ναι, και μετά άνοιξε σταδιακά και μπήκαμε.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Μα ποιος το άνοιξε;

JAKOV: Δεν ξέρω. Μόνος…

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Άνοιξε μόνο του;

JAKOV: Ναι, ναι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Είναι ανοιχτό μπροστά στη Μαντόνα;

JAKOV: Ναι, ναι, έτσι είναι. Μπαίνουμε σε αυτό το χώρο…

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Ακούστε, περπατούσατε σε κάτι στερεό;

JAKOV: Τι; Όχι, δεν ένιωσα τίποτα.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Πραγματικά σε κατέλαβε ένας μεγάλος φόβος.

JAKOV: Ε, πραγματικά δεν ένιωσα τα πόδια μου, τα χέρια μου, τίποτα εκείνη τη στιγμή.

ΠΑΝΤΡΕ ΛΙΒΙΟ: Σου κράτησε η Παναγία από το χέρι;

JAKOV: Όχι, μετά δεν με κράτησε άλλο από το χέρι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Σε προηγήθηκε και εσύ την ακολούθησες.

JAKOV: Ναι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Είναι προφανές ότι ήταν αυτή που σας προηγήθηκε σε αυτό το μυστηριώδες βασίλειο.

JAKOV: Ας μπούμε σε αυτό το διάστημα…

PADRE LIVIO: Ακόμα κι αν ήταν εκεί η Madonna, πάλι φοβόσουν;

JAKOV: Α!

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Απίστευτο, φοβήθηκες!

JAKOV: Γιατί, όπως είπα και πριν, νομίζεις…

FTHER LIVIO: Ήταν μια εντελώς νέα εμπειρία.

JAKOV: Όλα καινούργια, γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ… Το ήξερα, γιατί μας το έμαθαν από παιδιά, ότι υπάρχει Παράδεισος, όπως και κόλαση. Αλλά ξέρετε, όταν λένε σε ένα παιδί αυτά τα πράγματα, φοβάται τρομερά.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Βίκα ήταν δεκαέξι και ο Τζάκοφ μόλις έντεκα. Σημαντική ηλικιακή ποικιλομορφία.

JAKOV: Α, πράγματι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Σίγουρα, είναι απολύτως κατανοητό.

JAKOV: Και όταν λες σε ένα παιδί: «Τώρα θα σε πάω να τα δεις εκεί πέρα», νομίζω ότι φοβάται.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: (απευθυνόμενος στους παρευρισκόμενους): «Είναι ένα δεκάχρονο αγόρι εδώ; Νατος. Κοίτα πόσο μικρό είναι. Πάρτε τον στη μετά θάνατον ζωή και θα δείτε αν δεν φοβηθεί».

JAKOV: (απευθυνόμενος στο παιδί): Δεν σου το εύχομαι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Λοιπόν, ένιωσες πολύ μεγάλη συγκίνηση;

JAKOV: Σίγουρα.

Η Χαρά του Παραδείσου

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Τι είδες στον Παράδεισο;

JAKOV: Ας μπούμε σε αυτόν τον απέραντο χώρο.

FTHER LIVIO: Ένας απέραντος χώρος;

JAKOV: Ναι, ένα όμορφο φως στο οποίο μπορεί κανείς να δει μέσα… Άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Έχει κόσμο ο Παράδεισος;

JAKOV: Ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Ευτυχώς ναι.

JAKOV: Άνθρωποι που ήταν ντυμένοι με μακριά ρόμπα.

PADRE LIVIO: Ντύνεσαι, με την έννοια του μακριού χιτώνα;

JAKOV: Ναι, ο κόσμος τραγούδησε.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Τι τραγούδησε;

JAKOV: Τραγούδησε τραγούδια, αλλά δεν καταλάβαμε τι.

PADRE LIVIO: Φαντάζομαι ότι τραγούδησαν καλά.

JAKOV: Ναι, ναι. Οι φωνές ήταν όμορφες.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Ωραίες φωνές;

JAKOV: Ναι, όμορφες φωνές. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν αυτή η χαρά που έβλεπες στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Είδες τη χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων;

JAKOV: Ναι, στα πρόσωπα των ανθρώπων. Και είναι αυτή η χαρά που νιώθεις μέσα σου, γιατί μέχρι τώρα μιλούσαμε για φόβο, αλλά όταν μπήκαμε στον Παράδεισο, εκείνη τη στιγμή, έγινε αισθητή μόνο η χαρά και η γαλήνη που μπορεί να γίνει αισθητή στον Παράδεισο.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Το ένιωσες και εσύ στην καρδιά σου;

JAKOV: Κι εγώ στην καρδιά μου.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Και έτσι έχετε γευτεί κατά κάποιο τρόπο λίγο Παράδεισο.

JAKOV: Γεύτηκα αυτή τη χαρά και τη γαλήνη που νιώθει κανείς στον Παράδεισο. Γι' αυτό κάθε φορά που οι άνθρωποι με ρωτούν πώς είναι ο Παράδεισος, δεν μου αρέσει πολύ να μιλάω γι 'αυτό.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Δεν μπορεί να εκφραστεί.

JAKOV: Γιατί πιστεύω ότι ο Παράδεισος δεν είναι αυτό που πραγματικά βλέπουμε με τα μάτια μας.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Ενδιαφέρον αυτό που λες..

JAKOV: Παράδεισος είναι αυτό που βλέπουμε και νιώθουμε στην καρδιά μας.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Αυτή η μαρτυρία μου φαίνεται εξαιρετική και πολύ βαθιά. Στην πραγματικότητα, ο Θεός πρέπει να προσαρμοστεί στην αδυναμία των σωματικών μας ματιών, ενώ είναι στην καρδιά που μπορεί να μας επικοινωνήσει τις πιο υψηλές πραγματικότητες του υπερφυσικού κόσμου.

JAKOV: Αυτό που νιώθεις μέσα σου είναι το πιο σημαντικό. Για το λόγο αυτό, ακόμα κι αν ήθελα να περιγράψω αυτό που ένιωσα στον Παράδεισο, δεν θα μπορούσα ποτέ, γιατί αυτό που ένιωθε η καρδιά μου δεν μπορεί να εκφραστεί.

PADRE LIVIO: Ο παράδεισος επομένως δεν ήταν τόσο αυτό που έβλεπες όσο αυτό που ένιωθες κατά χάρη μέσα σου.

JAKOV: Αυτό που άκουσα, σίγουρα.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Και τι άκουσες;

JAKOV: Μια απέραντη χαρά, μια γαλήνη, μια επιθυμία να μείνεις, να είσαι πάντα εκεί. Είναι μια κατάσταση όπου δεν σκέφτεσαι τίποτα και κανέναν άλλο. Νιώθεις χαλαρός με όλους τους τρόπους, μια εκπληκτική εμπειρία.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Κι όμως ήσουν παιδί.

JAKOV: Ήμουν παιδί, ναι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Τα ένιωσες όλα αυτά;

JAKOV: Ναι, ναι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Και τι είπε η Παναγία;

JAKOV: Η Παναγία είπε ότι οι άνθρωποι που έχουν μείνει πιστοί στον Θεό πηγαίνουν στον Παράδεισο. Γι' αυτό, όταν μιλάμε για τον Παράδεισο, μπορούμε τώρα να θυμηθούμε αυτό το μήνυμα της Παναγίας μας που λέει: "Ήρθα εδώ για να σας σώσω όλους και να σας φέρω όλους στον Υιό μου μια μέρα". Έτσι θα μπορέσουμε όλοι να γνωρίσουμε τη χαρά και τη γαλήνη που νιώθουμε μέσα μας. Αυτή η ειρήνη και όλα όσα μπορεί να μας δώσει ο Θεός βιώνονται στον Παράδεισο.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Άκου

JAKOV: Είδατε ίσως τον Θεό στον Παράδεισο;

JAKOV: Όχι, όχι, όχι.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Γεύτηκες μόνο τη χαρά του και την ειρήνη του;

JAKOV: Σίγουρα.

PADRE LIVIO: Η χαρά και η ειρήνη που δίνει ο Θεός στον Παράδεισο;

JAKOV: Σίγουρα. Και μετά από αυτό…

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Ήταν και οι άγγελοι εκεί;

JAKOV: Δεν τους έχω δει.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Δεν τους είδες, αλλά η Βίκα λέει ότι υπήρχαν αγγελάκια που πετούσαν από πάνω. Απόλυτα σωστή παρατήρηση, δεδομένου ότι υπάρχουν και άγγελοι στον Παράδεισο. Μόνο που δεν κοιτάς πολύ τις λεπτομέρειες και πηγαίνεις πάντα στα απαραίτητα. Είστε πιο προσεκτικοί στις εσωτερικές εμπειρίες παρά στις εξωτερικές πραγματικότητες. Όταν περιέγραψες την Παναγία, δεν αναφέρθηκες τόσο σε εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά έπιασες αμέσως τη στάση της ως μητέρας. Ομοίως όσον αφορά τον Παράδεισο, η μαρτυρία σας αφορά κυρίως τη μεγάλη ειρήνη, την απέραντη χαρά και την επιθυμία να μείνει κανείς εκεί που νιώθει.

JAKOV: Σίγουρα.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Λοιπόν, τι άλλο μπορείς να πεις για τον Παράδεισο, Τζάκοβ;

JAKOV: Τίποτα άλλο από τον Παράδεισο.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Άκου, Jakov. όταν βλέπεις τη Madonna δεν νιώθεις ήδη λίγο Παράδεισο στην καρδιά σου;

JAKOV: Ναι, αλλά είναι διαφορετικό.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Α ναι; Και ποια είναι η διαφορετικότητα;

JAKOV: Όπως είπαμε και πριν, η Παναγία είναι Μητέρα. Στον Παράδεισο δεν νιώθεις τέτοια χαρά, αλλά μια άλλη.

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Εννοείς διαφορετική χαρά;

JAKOV: Νιώθεις μια άλλη χαρά, διαφορετική από αυτή που νιώθεις όταν βλέπεις την Παναγία μας.

PADRE LIVIO: Όταν βλέπεις τη Madonna, τι χαρά νιώθεις;

JAKOV: Η χαρά της μητέρας.

PADRE LIVIO: Αντίθετα, πώς είναι η χαρά στον Παράδεισο: είναι μεγαλύτερη, μικρότερη ή ίση;

JAKOV: Για μένα είναι μεγαλύτερη χαρά.

PADRE LIVIO: Είναι μεγαλύτερο αυτό στον Παράδεισο;

JAKOV: Μεγαλύτερο. Γιατί πιστεύω ότι ο Παράδεισος είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να πάρεις. Αλλά και η Παναγία σου δίνει πολλή χαρά. Είναι δύο διαφορετικές χαρές.

PADRE LIVIO: Είναι δύο διαφορετικές χαρές, αλλά αυτή του Ουρανού είναι πραγματικά μια θεϊκή χαρά, η οποία προκύπτει από την πρόσωπο με πρόσωπο ενατένιση του Θεού. Σας έχει δοθεί προκαταβολή, στο βαθμό που θα μπορούσατε να το αντέξετε οικονομικά. Προσωπικά μπορώ να πω ότι, στα πολλά μυστικιστικά κείμενα που έχω διαβάσει στη διάρκεια της ζωής μου, δεν έχω ακούσει ποτέ τον Παράδεισο να περιγράφεται με τόσο υψηλούς και συναρπαστικούς όρους, ακόμα κι αν χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη απλότητα και πραγματικά κατανοητό από όλους.

ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΙΒΙΟ: Μπράβο, Τζάκοβ! Τώρα πάμε να δούμε το Καθαρτήριο. Βγήκες λοιπόν από τον Παράδεισο… Πώς έγινε; Σε οδήγησε η Παναγία;

JAKOV: Ναι, ναι. Και βρεθήκαμε…

ΠΑΤΕΡ ΛΙΒΙΟ: Με συγχωρείτε, αλλά έχω ακόμα μια ερώτηση: σύμφωνα με εσάς, είναι ο Παράδεισος τόπος;

JAKOV: Ναι, είναι ένα μέρος.

PADRE LIVIO: Ένα μέρος, αλλά όχι όπως υπάρχουν στη γη.

JAKOV: Όχι, όχι, ένα ατελείωτο μέρος, αλλά δεν είναι σαν το μέρος μας εδώ. Είναι άλλο πράγμα. Πολύ άλλο πράγμα.