Επιστολή προς τη μητέρα ενός αγέννητου παιδιού

Είναι 11 το πρωί, μια νεαρή γυναίκα τριών εβδομάδων έγκυος πηγαίνει στη γυναικολογική της κλινική όπου έχει ραντεβού με τον γιατρό της. Μόλις φτάνει στην αίθουσα αναμονής, ο γιατρός λέει "Είστε σίγουρη κυρία;" Και η κοπέλα απαντά «αποφάσισα». Μπαίνει λοιπόν στο δωμάτιο η κοπέλα που της δείχνει τον γιατρό και ετοιμάζεται για τη θλιβερή χειρονομία. Μετά από περίπου μία ώρα, το κορίτσι πέφτει σε βαθύ ύπνο και ξαφνικά ακούγεται μια μικρή φωνή να ψιθυρίζει:
Αγαπητή μητέρα, είμαι ο γιος σου που απέρριψες. Λυπάμαι που δεν μπόρεσες να δεις το πρόσωπό μου και δεν μπορούσα να δω ούτε το δικό σου. Αλλά είμαι σίγουρος ότι μοιάζουμε. Είμαι σίγουρος ότι εσύ κι εγώ μοιάζουμε πολύ γιατί μια μητέρα που αγαπά τα μεταδίδει όλα στον γιο της, ακόμα και την ομοιότητά της. Μαμά ήθελα να φάω στο στήθος σου, να αγκαλιάσω τον λαιμό σου, να κλάψω και να παρηγορηθώ από σένα. Πόσο όμορφο είναι όταν ένα παιδί παρηγορείται από την ίδια του τη μητέρα! Αγαπητή μαμά, ήθελα να ζήσω για να με αλλάξεις από σένα, ήθελα να σου πω τι έκανα στο σχολείο, ήθελα να με βοηθήσεις στα μαθήματά μου. Μαμά συγγνώμη που δεν γεννήθηκα αλλιώς σαν παιδί σκεφτόμουν να κάνω ένα παιδί για να βάλω το όνομά σου και αλίμονο σε όποιον σκέφτηκε να σου φερθεί άσχημα, έπρεπε να τα βάλει μαζί μου. Ξέρεις μαμά όταν αποφάσισες να κάνεις άμβλωση σκεφτόσουν τα χρήματα που χρειάζονται για να μεγαλώσεις ένα παιδί και τη δέσμευση, αλλά στην πραγματικότητα έμεινα ικανοποιημένη με λίγα και μετά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην σε ενοχλήσω πολύ. Δεν είναι αλήθεια ότι έκανα λάθος, ό,τι συμβαίνει στη ζωή ενός άντρα έχει νόημα και για σένα είχα κάτι να μάθω και να μάθω από σένα. Μαμά ξέρεις ακόμα κι αν δεν ήξερες ότι ήμουν πολύ έξυπνη. Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να κάνω σπουδαίες σπουδές και να γίνω γιατρός για να βοηθήσω νεαρά κορίτσια σαν εσάς που δεν ήθελαν ένα παιδί να τα παρατήσει και να αποδεχτεί το δικό τους πλάσμα. Μαμά τότε είχα αποφασίσει όταν μεγάλωσα να βάλω ένα δωμάτιο στο σπίτι μου να σε έχω πάντα μαζί μου και να σε βοηθάω μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής σου. Σκέφτομαι πότε θα μπορούσες να με οδηγήσεις στο σχολείο το πρωί και να μου φτιάξεις μεσημεριανό. Σκέφτομαι πότε θα μπορούσες να μαλώσεις με τον μπαμπά και θα μπορούσα να σε κάνω να χαμογελάσεις ξανά με ένα απλό βλέμμα. Σκέφτομαι πότε με ντύνατε και είμαι χαρούμενη και χαρούμενη με αυτό που φορούσα. Σκέφτομαι πότε θα μπορούσαμε να βγούμε μαζί και να δούμε τα παράθυρα, να συζητήσουμε, να γελάσουμε, να μαλώσουμε, να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. Μαμά θα μπορούσα να ήμουν η καλύτερή σου φίλη που ούτε που σκέφτηκες να την έχεις δίπλα σου.

Αγαπητή μαμά, μην ανησυχείς, είμαι στον Παράδεισο. Ακόμα κι αν δεν μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω και να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο, τώρα ζω δίπλα στον Θεό.

Ζήτησα από τον Θεό να μην σε τιμωρήσει. Ακόμα κι αν δεν με αγάπησες, σε αγαπώ και δεν θέλω ο Θεός να σε πληγώσει για αυτό που έκανες. Αγαπητή μαμά, τώρα δεν με ήθελες και δεν κατάφερα να σε γνωρίσω αλλά θα σε περιμένω εδώ. Στο τέλος της ζωής σου θα έρθεις εδώ κοντά μου και θα σε αγκαλιάσω γιατί είσαι η μητέρα μου και σε αγαπώ. Έχω ήδη ξεχάσει ότι δεν με γέννησες αλλά όταν έρθεις εδώ θα χαρώ γιατί επιτέλους μπορώ να δω το πρόσωπο της γυναίκας που αγάπησα και θα αγαπώ πάντα, της μαμάς μου.

Εάν περνάτε δύσκολα και θέλετε να κάνετε έκτρωση και να απορρίψετε το παιδί σας, σταματήστε για ένα λεπτό. Καταλάβετε ότι το άτομο που σκοτώνετε είναι αυτό που σας αγαπά περισσότερο και το ίδιο άτομο είναι αυτό που θα αγαπήσετε περισσότερο.
ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.

Γράφτηκε από τον Paolo Tescione

Μήνυμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1992 που δόθηκε από την Παναγία στο Medjugorje
Τα μωρά που σκοτώθηκαν στη μήτρα είναι τώρα σαν μικροί άγγελοι γύρω από το θρόνο του Θεού.