Η Ίσις, οι μάστιγες, οι τιμωρίες και πολλά άλλα στα ημερολόγια του παρατηρητή Bruno Cornacchiola

Οι σκληρές και εμπνευσμένες σκέψεις του Cornacchiola δεν στρέφονται αδιακρίτως εναντίον άλλων θρησκειών και των πιστών τους, αλλά στιγματίζουν τον φονταμενταλισμό όσων εκμεταλλεύονται την πίστη για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Ειδικότερα όσον αφορά τον ισλαμισμό, η επίθεσή του στοχεύει όσους κάνουν μια φονταμενταλιστική ανάγνωση του Κορανίου, υποκινώντας τη βία εναντίον εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά.
Αυτό τεκμηριώνεται στο ποίημα Quel nefasto sogno infausto, γραμμένο από τον Bruno στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το οποίο προέβλεπε όλο και πιο διαδεδομένες ανησυχίες τον τελευταίο καιρό: «Αγαπητοί ισλαμιστές φονταμενταλιστές / δεν είναι μουσουλμάνοι του Μωάμεθ, / μεταμφιέζονται, είναι διαβολικοί, / στο Κοσσυφοπέδιο , Τσετσενία, Ινδία, ακόμα κι εγώ βάζω / Ανατολικό Τιμόρ, Σουδάν ακόμη και Σλαβονία, / επανεμφανίζεται το φονταμενταλιστικό Ισλάμ, / μετά το Λεπάντο και τη Βιέννη ή μεθύει / από φανατισμό και σκοτώνει με την πρώτη ματιά. / Είναι ένα όνειρο που είδα σήμερα το πρωί, / όλοι φωνάζουν: «Θάνατος στους χριστιανούς»· / πραγματικό μακελειό συμβαίνει! / Οι φονταμενταλιστές φωνάζουν: «Μαρράνος!» / «Ζήτω ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ στη Μεδίνα...» / Τα χέρια τους ήταν γεμάτα αίμα!»

Ιδιαίτερο αντίκτυπο είναι μια εμπειρία που έζησε ο μάντης τη νύχτα μεταξύ της 31ης Δεκεμβρίου 1984 και της 1ης Ιανουαρίου 1985, πάντα στα όρια μεταξύ ονείρου και προφητείας. Η ιστορία είναι δραματική:

«Αισθάνομαι μεταφερόμενος (όλο το σώμα μου) στο κέντρο της Ρώμης, και ακριβώς στην Piazza Venezia. Εκεί μαζεύτηκε πολύς κόσμος που φώναζε: «Εκδίκηση! Βεντέττα! Τεράστια εκδίκηση!'; πολλοί νεκροί ήταν στην πλατεία, και στις άλλες παρακείμενες πλατείες και δρόμους. Έτρεχε πολύ αίμα: αλλά είδα και πολύ αίμα - αν και ήμουν στην Piazza Venezia - στην άσφαλτο σε όλο τον κόσμο (γιατί από την Piazza Venezia ήταν παρόν σε εμένα - εσωτερικά ή εξωτερικά, δεν έχω ξέρεις) όλος ο κόσμος, όλος λερωμένος με αίμα! Ξαφνικά, όλοι εκείνοι που φώναζαν «Εκδίκηση, εκδίκηση, τρομερή εκδίκηση» αρχίζουν να φωνάζουν: «Όλοι στον Άγιο Πέτρο! Όλοι στο San Pietro!'; Έτσι κι εγώ, μέσα στο πλήθος, σπρώχτηκα προς τον Άγιο Πέτρο. και όλοι περπατήσαμε στενά κατά μήκος του Corso Vittorio Emanuele, και όλοι -σαν τραγούδι μίσους και θυμού- συνέχιζαν να φωνάζουν: «Vendetta!»»

Μαζί με αυτή την κραυγή, ο Μπρούνο άκουσε μια άλλη λέξη, με μανία: Bezboznik, που στα ρωσικά, όπως ανακάλυψε αργότερα, σημαίνει «χωρίς Θεό»:

«Φτάνεις στη via della Conciliazione, και από μακριά βλέπω την εκκλησία του San Pietro –στο τέλος της via della Conciliazione– και στέκομαι με την πλάτη μου σε έναν τοίχο ενός κτηρίου όπου ήδη το 1950 μπορούσα να δω τον San Pietro από μακριά. και ο Πάπας Πίος ΙΒ' που από το χαγιάτι κήρυξε το δόγμα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στους Ουρανούς! Προσεύχομαι λοιπόν για όλους, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που φώναξαν «εκδίκηση» και πήγαν προς την πλατεία. Ξαφνικά ακούω μια φωνή να μου λέει (αλλά δεν ήταν η φωνή της Παναγίας): «Μην σταματάς εκεί: πήγαινε κι εσύ στην πλατεία!». Σε αυτό το σημείο αφήνω εκείνο το μέρος και πηγαίνω προς την πλατεία».

Στην πλατεία μέσα στην κιονοστοιχία ήταν ο Πάπας, καρδινάλιοι, επίσκοποι, ιερείς και θρησκευτικοί:
«Όλοι έκλαιγαν. Θαύμα: ήταν ξυπόλητοι και, με ένα λευκό μαντήλι στο δεξί τους χέρι, σκούπιζαν τα δάκρυα και τα μάτια τους. και είχαν (καλά το είδα) λίγη στάχτη στο αριστερό τους χέρι. Κοιτάζω και νιώθω έναν μεγάλο πόνο μέσα μου και αναρωτιέμαι: «Μα γιατί, Κύριε, όλα αυτά; Γιατί?' Ακούω μια φωνή να κλαίει: «Πένθος! Μεγάλο πένθος! Προσευχήσου για βοήθεια από τον Παράδεισο!'; και αυτή ήταν η φωνή της Παναγίας: «Κάνε μετάνοια! Προσεύχομαι! Μετάνοια!' Μετά επαναλαμβάνει τρεις φορές: «Προσευχήσου! Προσεύχομαι! Προσεύχομαι! Μετάνοια! Μετάνοια! Μετάνοια! Κλαίνε γιατί δεν μπορούν άλλο να συγκρατηθούν και να ανακόψουν το κακό που απλώνεται στην καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου στον κόσμο! Ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στον αληθινό Θεό!». Τότε λέει: «Στον Άγιο Θεό. και μη μαλώνετε ποιος Θεός!». Τότε ακούω άλλο ένα δυνατό κλάμα, που λέει: "Είμαι!" (που δεν ήταν πια η φωνή της Παναγίας). Τότε η Παναγία αρχίζει πάλι να μιλάει: «Ο άνθρωπος πρέπει να ταπεινωθεί και να υπακούσει στο νόμο του Θεού και να μην αναζητήσει άλλον νόμο που τον απομακρύνει από τον Θεό! Πώς πρέπει να ζήσει κανείς; Εκκλησία μου (και εδώ αλλάζει η φωνή) είναι μία: και έχεις κάνει πολλούς! Η Εκκλησία μου είναι αγία: και την έχετε αγιάσει! Η Εκκλησία μου είναι Καθολική: είναι για όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης που δέχονται και βιώνουν τα μυστήρια! Η Εκκλησία μου είναι αποστολική: δίδαξε τον δρόμο της αλήθειας και θα έχεις και θα δώσεις ζωή και ειρήνη στον κόσμο! Υπακούστε, ταπεινώστε τον εαυτό σας, μετανοήστε και θα έχετε ειρήνη!».

Αυτό το όραμα επέστρεψε και άλλες φορές για να στενοχωρήσει τον μάντη. Για παράδειγμα, στις 6 Μαρτίου 1996, έγραψε:

«Τρομερή νύχτα γεμάτη φόβο, μακάβρια όνειρα, νεκροί, αίμα, αίμα, αίμα παντού. Όταν είδα από την Piazza Venezia αίμα και στον κόσμο αίμα στο San Pietro».

Και επίσης στις 15 Οκτωβρίου 1997:

«Σήμερα ξαναέζησα εκείνο το όνειρο στο οποίο η Παναγία με πάει στην Piazza Venezia και από εκεί είδα όλο τον γήινο κόσμο βουτηγμένο στο αίμα, μετά με πάει με το άθεο πλήθος στον Άγιο Πέτρο, εκεί είναι ο Πάπας στο προαύλιο της εκκλησίας, καρδινάλιοι , επίσκοποι και ιερείς, άνδρες και γυναίκες θρησκευόμενοι με το μαντήλι στο ένα χέρι και στάχτη στο άλλο, τη στάχτη στο κεφάλι και με το μαντήλι στέγνωναν τα δάκρυά τους. Πόσο βάσανο».

Στις 21 Ιουλίου 1998 «Ονειρεύτηκα ότι οι μουσουλμάνοι περικύκλωσαν τις εκκλησίες και έκλεισαν τις πόρτες και πέταξαν βενζίνη από τις στέγες και τους έβαλαν φωτιά, με τους πιστούς να προσεύχονται μέσα και τα πάντα να έχουν πάρει φωτιά». Περαιτέρω παρόμοια οράματα βίας τον ενέπνευσαν, στις 17 Φεβρουαρίου 1999, να σκεφτεί τις έντονες συζητήσεις του σήμερα:

«Μα γιατί οι υπεύθυνοι δεν βλέπουν την εισβολή του Ισλάμ στην Ευρώπη; Ποιος είναι ο σκοπός αυτών των εισβολών; Δεν θυμούνται πια το Lepanto; Ή μήπως έχουν ξεχάσει την πολιορκία της Βιέννης; Δεν μπορεί να δει κανείς μια ειρηνική εισβολή όταν σκοτώνει όσους δηλώνουν Χριστιανοί ή προσηλυτίζονται στον Χριστό στην ισλαμική τους χώρα. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν θα σε αφήσουν να χτίσεις εκκλησίες ή να προσηλυτίσεις».

Τα ξημερώματα της 10ης Φεβρουαρίου 2000, ένα άλλο οδυνηρό όνειρο:

«Συναντώ με όλο το Sacri a San Pietro για την αγορά ιωβηλαϊκών συγχωροχάρτων. Ξαφνικά ακούμε τον ήχο μιας ισχυρής έκρηξης και μετά φωνάζει: «Θάνατος στους Χριστιανούς!». Ένα πλήθος βαρβάρων έτρεξε στη βασιλική, σκοτώνοντας όλους όσους συνάντησαν. Φωνάζω στον Σακρί: «Ας βγούμε έξω να χτίσουμε έναν τοίχο μπροστά στη βασιλική». Πηγαίνουμε στο προαύλιο της εκκλησίας, γονατίζουμε όλοι με το ιερό κομποσκοίνι στα χέρια και προσευχόμαστε στην Παναγία να έρθει με τον Ιησού να μας σώσει. Όλη η πλατεία γέμισε πιστούς, ιερείς, άντρες και γυναίκες θρησκευόμενους. Οι πιστοί προσευχήθηκαν μαζί μας. Οι γυναίκες φορούσαν μαύρες ή άσπρες μαντίλες. όλοι οι παπάδες παρόντες με το ράσο. οι θρησκευόμενοι άνδρες και γυναίκες ο καθένας με τη θρησκευτική του συνήθεια. στα πλάγια της αυλής της εκκλησίας, οι επίσκοποι ήταν στα αριστερά αυτών που κοιτούσαν την εκκλησία, οι καρδινάλιοι στα δεξιά, και προσεύχονταν γονατιστοί με τα πρόσωπά τους στο έδαφος... ξαφνικά η Παναγία είναι εκεί μαζί μας και λέει: «Έχετε πίστη, δεν θα επικρατήσουν». Κλαίμε από χαρά και βγαίνουν οι διώκτες, κόντευαν να πεταχτούν πάνω μας, αλλά ένα πλήθος αγγέλων μας περικυκλώνει και οι διάβολοι αφήνουν τα όπλα τους στο έδαφος, πολλοί τρέχουν φοβισμένοι και άλλοι γονατίζουν μαζί μας λέγοντας: «Η πίστη σας είναι η αλήθεια, πιστεύουμε». Οι καρδινάλιοι και οι επίσκοποι σηκώνονται και με έναν κουβά γεμάτο νερό στα χέρια βαπτίζουν τους γονατιστούς ειδωλολάτρες και όλοι φωνάζουν: «Ζήτω η Μαρία, η Παναγία της Αποκάλυψης, που μας έδειξε τον Ιησού τον Λόγο που έσωσε την ανθρωπότητα». Συνεχίζουμε να προσευχόμαστε με την Παναγία και τις καμπάνες του Αγίου Πέτρου χτυπούν πανηγυρικά καθώς βγαίνει ο Πάπας».

Είναι ακριβώς ο Ποντίφικας στο επίκεντρο των ανησυχιών της Παναγίας της Αποκάλυψης, ο οποίος από το πρώτο μήνυμα της 12ης Απριλίου 1947 είχε δηλώσει: «Η αγιότητα του Πατέρα που βασιλεύει στον θρόνο της θείας αγάπης θα υποφέρει μέχρι θανάτου, για μια ενώ, για κάτι, σύντομο, που, υπό τη βασιλεία του, θα συμβεί. Λίγοι άλλοι θα βασιλέψουν στον θρόνο: ο τελευταίος, άγιος, θα αγαπήσει τους εχθρούς του. δείχνοντάς το, σχηματίζοντας την ενότητα της αγάπης, θα δει τη νίκη του Αρνιού».

Πηγή: Saverio Gaeta, the Seer ed. Σαλάνη σελίδα 113