Madonnina delle Lacrime di Civitavecchia: απόδειξη του θαύματος, δεν υπάρχει ανθρώπινη εξήγηση

Madonnina delle Lacrime της Civitavecchia: εδώ είναι η απόδειξη του θαύματος
Ο φάκελος: «Δεν υπάρχει ανθρώπινη εξήγηση»

Η μητρόπολη: «Πριν δέκα χρόνια η Παναγία έκλαψε δάκρυα αίματος». Μαριολόγος De Fiores: «Εδώ είναι το δάχτυλο του Θεού». «Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που στη Civitavecchia, σε έναν κήπο της οικογένειας Gregori (2-6 Φεβρουαρίου 1995) και μετά στα χέρια του επισκόπου Girolamo Grillo (15 Μαρτίου 1995), 14 δάκρυα αίματος διαδέχονταν το ένα το άλλο σε ένα αγαλματίδιο. της Μαντόνας. Μετά το ενδιαφέρον του Τύπου που έκανε την είδηση ​​να αναπηδήσει στην Ιταλία και σε όλο τον κόσμο, οι εφημερίδες δεν το αναφέρουν πια. Ομοίως, ακόμη και οι ιστορικοί σιωπούν, οι θεολόγοι και οι πάστορες έχουν κλείσει σε απόλυτη επιφύλαξη και σιωπή». Ωστόσο, «προσκυνητές από κάθε μέρος της Ιταλίας, της Ευρώπης, και μάλιστα του κόσμου συρρέουν και εκδηλώνουν την αφοσίωσή τους με προσευχή και παρακολούθηση των μυστηρίων. Τα προσκυνήματα στην ενορία του S. Agostino, στη συνοικία Pantano, όπου βρίσκεται η Madonnina, δεν γνωρίζουν παρακμή, είναι μια πραγματικότητα που συνεχώς ανανεώνεται και παράγει παρηγορητικούς καρπούς μεταστροφής και πνευματικότητας».
Με αυτά τα λόγια ξεκινά η εισαγωγή στον ουσιαστικό φάκελο που πρόκειται να δημοσιευθεί στην εφημερίδα της επισκοπής Civitavecchia και τον οποίο η Corriere μπόρεσε να κάνει προεπισκόπηση. Μια σειρά εκθέσεων και εγγράφων, σχεδόν όλα αδημοσίευτα, που κάνουν απολογισμό της «υπόθεσης» από κάθε οπτική γωνία, από θεολογική έως δικαστική, ποιμαντική, ιατρική (θα είναι διαθέσιμα στο Διαδίκτυο, σε λίγες μέρες, στην ιστοσελίδα www. civitavecchia. netfirms.com). Το σύνολο είναι εντυπωσιακό: άνθρωποι με υπευθυνότητα, άνθρωποι με μεγάλη εξουσία στους αντίστοιχους τομείς τους και, ως εκ τούτου, συνηθισμένοι στο να μετράνε λέξεις, δεν διστάζουν να εκτεθούν και να παραδοθούν στην πραγματικότητα. Όλα, λένε ομόφωνα, υποδηλώνουν ότι σε εκείνη τη γωνιά της γης στις πύλες της Ρώμης συνέβη ένα γεγονός που δεν έχει ανθρώπινη εξήγηση και που αναφέρεται στο μυστήριο του Υπερφυσικού. »

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΣΙΓΝΟΡ – Πάνω απ' όλα, η μαρτυρία του Μονσινιόρ Γκρίλο είναι εντυπωσιακή, ο επίσκοπος αναγκάστηκε να περάσει από τον ριζοσπαστικό σκεπτικισμό στην αποδοχή του αινίγματος, κάτω από τον βίαιο αντίκτυπο ενός τόσο απρόβλεπτου όσο και συγκλονιστικού γεγονότος. Στον φάκελο που δημοσιεύεται τώρα, ο ιεράρχης αναπαράγει ένα αδημοσίευτο ημερολόγιο του, το οποίο έχει μια κάπως δραματική τάση. Όπως σίγουρα θυμούνται πολλοί, το πρωί της 15ης Μαρτίου εκείνου του 1995 που ξεκίνησαν όλα, ο ιερέας πήρε στα χέρια του το αγαλματίδιο της Παναγίας που είχε μεταφερθεί σε μια ντουλάπα στο σπίτι του. Ο μονσινιόρ Γκρίλο είχε αντιταχθεί στην παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας, η οποία μάλιστα είχε διατάξει την κατάσχεση και έβαλε τις σφραγίδες. Είχε επίσης διαμαρτυρηθεί, αλλά στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας, σίγουρα όχι από πεποίθηση της πραγματικότητας των γεγονότων. Με γερές σπουδές και πτυχία από τα καλύτερα εκκλησιαστικά πανεπιστήμια πίσω του, είχε εργαστεί για πολύ καιρό στα γραφεία της Γραμματείας της Επικρατείας, όπου η ατμόσφαιρα σίγουρα δεν διαποτίζεται από μυστικισμό αλλά από πραγματισμό, αν όχι, μερικές φορές, από σκεπτικισμό. Διορισμένος επίσκοπος, ο μονσινιόρ δεν είχε ενθαρρύνει τις λαϊκές λατρείες και τις αρχαϊκές παραδόσεις, αλλά προσπάθησε να βρει μεταξύ του λαού του μια εξ ολοκλήρου βιβλική και λειτουργική πνευματικότητα. Το ημερολόγιό του μαρτυρεί την ελαφρώς ενοχλημένη δυσπιστία με την οποία έλαβε τα πρώτα νέα για τα δάκρυα του αίματος, το σκουπιδότοπο των αναφορών του ιερέα, την απαγόρευση των ιερέων να πηγαίνουν στη σκηνή, τη μυστική έκκληση στην αστυνομία να ερευνήσει τον Γρηγόρη. οικογένεια, την οποία δεν εμπιστευόταν. Είναι ο ίδιος που θυμάται το επιφώνημα ενός καρδινάλιου φίλου: «Καημένη Μαντόνα, σε τι χέρια έπεσες! Ακριβώς σε αυτά του Μονσινιόρ Γκρίλο, που θα κάνει τα πάντα για να τα πνίξει όλα!».

Ο Monsignor Grillo τοποθετεί την Madonna που κλαίει σε έναν βωμό, σε μια εικόνα του 2002 (Reuters)
ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ – Δεν ήταν λοιπόν με ιδιαίτερη αφοσίωση που, εκείνη την ημέρα του Μαρτίου, πήρε το άγαλμα που κυκλοφόρησε τώρα από την ντουλάπα. Και οι τρεις παρευρισκόμενοι μαζί του στο δωμάτιο είδαν μπροστά του, ο οποίος κρατούσε το ιερό αντικείμενο στο χέρι, το απίστευτο: τα δάκρυα του αίματος που άρχισαν να κυλούν από τα μάτια, φτάνοντας αργά στον λαιμό. Ο επίσκοπος δεν χρησιμοποιεί ευφημισμούς για να περιγράψει την αντίδρασή του όταν συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. Δεν είναι τυχαίο που η αδερφή του άρχισε να ουρλιάζει βλέποντάς τον να τρικλίζει και να χλωμιάζει εντυπωσιακά και βγήκε τρέχοντας με ένα δάχτυλο βρεγμένο στο αίμα επικαλούμενος τη βοήθεια ενός γιατρού, καρδιολόγου, ο οποίος μάλιστα έσπευσε λίγο μετά. Χρειαζόταν. Μεταξύ άλλων, ο ιερέας σημειώνει: «Σχεδόν λιποθυμώντας κατέρρευσα σε μια καρέκλα», «Κόντεψα να πεθάνω από τη συντριβή, έπαθα ένα τρομερό σοκ, που με άφησε έκπληκτο ακόμη και τις επόμενες μέρες», «αμέσως ενστικτωδώς ρώτησα τη Μαρία. για τη μεταστροφή μου και τη συγχώρεση των αμαρτιών μου».

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ – Ήταν έτσι που η Madonna μπόρεσε να πάρει τη μητρική της, καλοήθη εκδίκηση. Ήταν ο ίδιος ο Γκρίλο, ο σκεπτικιστής, που ήλπιζε ότι η Ρώμη θα του έδινε το καθήκον να κλείσει το θέμα και να επιστρέψει σε μια «σοβαρή» θρησκευτικότητα (ενώ οι ηγέτες του Βατικανού του συνέστησαν να είναι ανοιχτόμυαλος, ακόμη και σε απροσδόκητα). Ήταν λοιπόν ο ίδιος ο μονσινιόρης που με μια πανηγυρική πομπή έφερε το αγαλματίδιο από την ντουλάπα του σπιτιού του στην εκκλησία για να το εκθέσει για τη λατρεία των πιστών. >
Πιστός για τον οποίο ο ίδιος και οι συνεργάτες του έχουν κάνει και κάνουν πολλά, ώστε το αδιάκοπο, κοσμοπολίτικο προσκύνημα να είναι μια αληθινή, ολοκληρωμένη πνευματική εμπειρία. Τουλάχιστον πέντε εξομολογητές είναι στη δουλειά για πολλές ώρες κάθε μέρα. Λειτουργίες, ευχαριστιακές προσκυνήσεις, κομποσκοίνια, πομπές, λιτανείες διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς σταματημό. >
Στη δέκατη επέτειο, ο Monsignor Girolamo Grillo έγραψε: «Αναγκάστηκα να παραδοθώ σε αυτό το μυστήριο. Αλλά η πεποίθησή μου έχει αυξηθεί όλο και περισσότερο βλέποντας τις ευεργετικές συνέπειες. Το Ευαγγέλιο μας δίνει ένα κριτήριο: να κρίνουμε την καλοσύνη ενός δέντρου από τους καρπούς. Εδώ, οι πνευματικοί καρποί είναι εξαιρετικοί».

ΠΕΡΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΟΣΙΝΙ – Παράλληλα με τη μαρτυρία, έστω και ανθρώπινη, του επισκόπου, μεγάλη σημασία έχει και αυτή του πατέρα Στέφανο Ντε Φιόρες, ενός θρησκευόμενου από τον Μονφορτιανό, ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή ειδικούς σε μελέτες αφιερωμένες στην Παναγία. Συγγραφέας θεμελιωδών κειμένων όπως η Mary in contemporary theology, εκδότης του New Mariological λεξικού, καθηγητής στα πιο φημισμένα από τα αρχοντικά πανεπιστήμια, το Gregorian, ο πατέρας De Fiores είναι πολύ γνωστός στους μελετητές και τους αναγνώστες ως άνθρωπος με μεγάλη σύνεση, λεπτότητα. διακρίσεις, καθώς και αρμόζει σε έναν ειδικό αυτού του επιπέδου. Επομένως, το συμπέρασμα του προσεκτικού καθηγητή είναι εντυπωσιακό (και κάνει κάποιον πραγματικά στοχαστικό): στη Civitavecchia, δεν υπάρχει άλλη λογική και βιώσιμη εξήγηση εκτός από την αποδοχή της θεϊκής παρέμβασης. Ο πατέρας De Fiores παρακινεί το συμπέρασμά του βήμα-βήμα, σε μια ομιλία γεμάτη θεολογία, αλλά ταυτόχρονα πολύ ενημερωμένος για την εξέλιξη των γεγονότων. Όλες οι μαρτυρίες αξιολογούνται λοιπόν κριτικά, ξεκινώντας από αυτή της Τζέσικας Γρηγόρη, παιδί κάτω των έξι ετών τότε, της οικογένειάς της, του ιερέα της ενορίας, του ίδιου του επισκόπου. Στη συνέχεια κοσκινίστηκαν όλες οι υποθέσεις που μπορούσαν να εξηγήσουν το σκίσιμο «φυσικά». Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία και το σκεπτικό αποκλείεται να πρόκειται για «απάτη ή τέχνασμα», για «ψευδαίσθηση ή αυτό-υπόδειξη», για «παραψυχολογικό φαινόμενο». Τέλος, έχοντας φτάσει, κατά λογική, στην ανησυχητική διάσταση του μυστηρίου, αποκλείεται επίσης να πρόκειται για «έργο του διαβόλου». Θεία παρέμβαση, λοιπόν; Και γιατί, με τι νόημα; Εδώ ο θεολόγος ξεκινά μια ανάλυση που δείχνει ποιος πνευματικός πλούτος μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα τόσο φαινομενικά απλό γεγονός, πίσω από αυτά τα δάκρυα που χύθηκαν 14 φορές. Ακόμη και η ανησυχητική ανακάλυψη ότι πρόκειται για ανδρικό αίμα καταλήγει να αποκαλύπτεται ως ένα επιπλέον σημάδι αξιοπιστίας, στη χριστιανική διάσταση. Επίσης, με βάση αυτό το βάθος νοήματος, ο πατέρας De Fiores παραδίδεται, όπως ο επίσκοπος, και παραθέτει το Ευαγγέλιο του Λουκά: «Εδώ είναι το δάχτυλο του Θεού». Πραγματικά δεν είναι μικρό πράγμα, για όσους γνωρίζουν τη σύνεση των καθηγητών, ιδιαίτερα των καθηγητών πανεπιστημίου, των εκκλησιαστικών κλάδων.

ΑΡΝΗΜΕΝΟ DNA – Επίσης σημαντικό είναι αυτό που σημειώνει ένας ειδικός στα γεγονότα σε μια άλλη μελέτη αυτού του φακέλου: «Το πρόβλημα του DNA επαναλαμβάνεται συνεχώς όταν μιλάμε για την ιστορία της Madonnina της Civitavecchia. Το ερώτημα που θέτουν πολλοί είναι το εξής: γιατί ο Γρηγόρης αρνήθηκε το τεστ DNA; Μια τέτοια άρνηση θεωρείται ως ένδειξη ότι κάτι πρέπει να κρυφτεί. Έτσι, σκιές και αμφιβολίες για την ειλικρίνειά τους σέρνονται. Λοιπόν, από αυτή την άποψη πρέπει να γνωρίζουμε πώς είναι πραγματικά τα πράγματα. Καταρχάς, επιβάλλεται να διαλύσουμε κάθε αμφιβολία, δηλώνοντας ότι η οικογένεια Γρηγόρη δήλωνε πάντα την προθυμία της να υποβληθεί στο τεστ για σύγκριση αίματος». Στην πραγματικότητα, όπως εξηγείται ευρέως, ήταν οι ειδικοί - ξεκινώντας από αυτόν τον φωστήρα της ιατροδικαστικής που είναι ο καθηγητής Giancarlo Umani Ronchi, καθηγητής στο ανυποψίαστο, πολύ κοσμικό Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης - που συμβουλεύτηκαν αποφασιστικά να μην γίνει τεστ DNA. Πράγματι, δεδομένων των συνθηκών που δημιουργήθηκαν και της κατάστασης των ευρημάτων, μια τέτοια δοκιμή θα είχε οδηγήσει σε σύγχυση και όχι σαφήνεια, κινδυνεύοντας να δώσει παραπλανητικές και επιστημονικά αναξιόπιστες ενδείξεις. Η δεξαμενή των τεχνικών εξήγησε στον Γρηγόρη, που τέθηκε αμέσως διαθέσιμος, ότι η αναζήτηση της αλήθειας πρότεινε να μην προχωρήσει.>
Εν ολίγοις, δέκα χρόνια αργότερα, φαίνεται να διαπιστώνεται ότι οι στήλες των προσκυνητών που συγκλίνουν στη Civitavecchia (και ο αριθμός αυξάνεται από χρόνο σε χρόνο) ανακαλούνται από ένα γεγονός που δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε, αναφερόμενο σε δεισιδαιμονίες και δημοφιλείς πεποιθήσεις που πρέπει να απορριφθούν. Ακόμη και ο επίσκοπος ήταν πεπεισμένος γι' αυτό, όπως ξέρουμε, αλλά τα γεγονότα τον μετέτρεψαν σε ένθερμο απόστολο όχι μόνο της Παναγίας (της οποίας ήταν πάντα αφοσιωμένος) αλλά ακριβώς αυτής της «Μαντονίνας». Επιπλέον, για να πυκνώσει το μυστήριο, προήλθε από ένα άλλο κατεξοχήν αινιγματικό μέρος: το Medjugorje.

Βίκτωρ Μεσσώρη