Medjugorje: Η ανεξήγητη θεραπεία μιας βελγικής γυναίκας

Η Pascale Gryson-Selmeci, κάτοικος της βελγικής Brabant, σύζυγος και μητέρα οικογένειας, μαρτυρεί την ανάρρωσή της που έλαβε χώρα στο Medjugorje την Παρασκευή 3 Αυγούστου μετά την Κοινωνία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Η κυρία που πάσχει από «λευκοεγκεφαλοπάθεια», μια σπάνια και ανίατη ασθένεια που τα συμπτώματα της ανήκουν σε αυτά της σκλήρυνσης κατά πλάκας, συμμετέχει στο προσκύνημα που διοργανώνεται στα τέλη Ιουλίου, με αφορμή το νεανικό προσκύνημα. Ο Patrick d'Ursel, ένας από τους διοργανωτές, είδε την ανάρρωσή του.

Σύμφωνα με μάρτυρες, αυτή η κάτοικος της Βελγικής Μπράμπαν ήταν άρρωστη από την ηλικία των 14 ετών και δεν ήταν πλέον σε θέση να εκφραστεί. Αφού πήρε τη Θεία Κοινωνία, η Πασκάλ ένιωσε μια δύναμη μέσα της. Προς μεγάλη έκπληξη του συζύγου της και των αγαπημένων του, κάποια στιγμή αρχίζει να μιλάει και... σηκώνεται από την καρέκλα της! Ο Patrick d'Ursel συνέλεξε τη μαρτυρία του Pascale Gryson.

«Ζητούσα για πολύ καιρό τη θεραπεία μου. Πρέπει να ξέρετε ότι ήμουν άρρωστος για περισσότερα από 14 χρόνια. Πάντα ήμουν πιστός, βαθιά πιστός, στην υπηρεσία του Κυρίου σε όλη μου τη ζωή, και ως εκ τούτου, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα (επιμ. της ασθένειας), τα πρώτα χρόνια, ρώτησα και παρακαλούσα. Και άλλα μέλη της οικογένειάς μου συμμετείχαν στις προσευχές μου, αλλά η απάντηση που περίμενα δεν έφτασε (τουλάχιστον αυτή που περίμενα) αλλά έφτασαν άλλοι! – κάποια στιγμή, είπα στον εαυτό μου ότι, αναμφίβολα, ο Κύριος ετοίμαζε άλλα πράγματα για μένα. Οι πρώτες απαντήσεις που πήρα ήταν χάρες για να ανεχτώ καλύτερα την ασθένειά μου, τη χάρη της Δύναμης και της Χαράς. Όχι μια συνεχής χαρά, αλλά μια βαθιά χαρά, στα βάθη της ψυχής. θα μπορούσε να πει κανείς την υπέρτατη άκρη της Ψυχής που ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές παρέμενε στο έλεος της χαράς του Θεού.Πιστεύω ακράδαντα ότι το χέρι του Θεού ήταν πάντα πάνω μου. Ποτέ δεν αμφισβήτησα καν την αγάπη Του για μένα, παρόλο που αυτή η ασθένεια θα μπορούσε να με είχε κάνει να αμφιβάλλω για την αγάπη του Θεού για εμάς.

Πριν από λίγους μήνες, ο σύζυγός μου Ντέιβιντ και εγώ λάβαμε μια πιεστική κλήση να πάμε στο Medjugorje, χωρίς να γνωρίζουμε τι μας ετοίμαζε η Μαρία, φαινόταν σαν μια απολύτως ακαταμάχητη δύναμη. Αυτό το δυνατό κάλεσμα με εξέπληξε πολύ, ειδικά δεδομένου του γεγονότος ότι το είχαμε δεχτεί ως ζευγάρι, εγώ και ο σύζυγός μου, με την ίδια ένταση. Τα παιδιά μας, όμως, έμειναν τελείως αδιάφορα, φαινόταν σχεδόν σαν να ήταν τόσο ανθεκτικά στην ασθένεια όσο και στον Θεό... Με ρωτούσαν συνέχεια γιατί ο Θεός έδωσε θεραπεία σε άλλους και όχι σε άλλους. Η κόρη μου μου είπε: «Μαμά, γιατί εσύ που προσεύχεσαι δεν προσεύχεσαι για την ανάρρωσή σου;». Όμως είχα δεχτεί την ασθένειά μου ως δώρο Θεού, μετά από πολλά χρόνια ταξίδι.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τι μου έδωσε αυτή η ασθένεια. Νομίζω ότι δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι τώρα αν δεν είχα τη χάρη αυτής της ασθένειας. Ήμουν ένα άτομο με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ο Κύριος μου είχε δώσει δώρα από ανθρώπινη άποψη. Ήμουν ένας λαμπρός καλλιτέχνης, πολύ περήφανος. Είχα σπουδάσει την τέχνη των λέξεων και η σχολική μου καριέρα ήταν εύκολη και λίγο έξω από τα συνηθισμένα (...). Συνοψίζοντας, νομίζω ότι αυτή η ασθένεια άνοιξε την καρδιά μου και ξεκαθάρισε το όραμά μου. Γιατί αυτή είναι μια ασθένεια που επηρεάζει ολόκληρο το είναι σας. Πραγματικά έχασα τα πάντα, έπιασα πάτο και σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά, αλλά μπόρεσα επίσης να βιώσω και να καταλάβω μέσα μου αυτό που βίωναν οι άλλοι. Η ασθένεια λοιπόν άνοιξε την καρδιά και το βλέμμα μου. Νομίζω ότι πριν ήμουν τυφλός και τώρα μπορώ να δω τι βιώνουν οι άλλοι. Τους αγαπώ, θέλω να τους βοηθήσω, θέλω να είμαι κοντά τους. Μπόρεσα επίσης να βιώσω τον πλούτο και την ομορφιά των σχέσεων με τους άλλους. Η σχέση μας ως ζευγάρι έχει βαθύνει πέρα ​​από κάθε ελπίδα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τέτοιο βάθος. Με μια λέξη ανακάλυψα την Αγάπη (…).

Λίγο πριν φύγουμε για αυτό το προσκύνημα, αποφασίσαμε να φέρουμε και τα δύο μας παιδιά. Η κόρη μου λοιπόν μου έδωσε –μπορώ να πω «με την εντολή»– να προσευχηθώ για την ανάρρωσή μου, όχι επειδή το ήθελα ή το επιθυμούσα, αλλά επειδή το ήθελε εκείνη (…). Τους ενθάρρυναν έτσι, τόσο εκείνη όσο και τον γιο μου, να ζητήσουν αυτή τη χάρη οι ίδιοι, για τη μητέρα τους και το έκαναν ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες ή τις εσωτερικές τους εξεγέρσεις.

Από την άλλη πλευρά, για τον σύζυγό μου και εμένα, αυτό το ταξίδι αντιπροσώπευε μια ασύλληπτη πρόκληση. Φεύγοντας με δύο αναπηρικά καροτσάκια. Καθώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε καθισμένοι, χρειαζόμασταν μια πολυθρόνα που να μπορεί να ξαπλώσει όσο το δυνατόν περισσότερο, έτσι νοικιάσαμε μια. Είχαμε ένα μη εξοπλισμένο βαν αλλά εμφανίστηκαν πολλές φορές «πρόθυμα όπλα» για να με πάρουν, να βγω έξω και μετά να ξαναμπώ...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αλληλεγγύη που για μένα είναι το μεγαλύτερο σημάδι της ύπαρξης του Θεού Για όλους όσους με βοήθησαν καθώς δεν μπορούσα να μιλήσω, για το καλωσόρισμα των διοργανωτών, για κάθε άνθρωπο που είχε έστω και μια χειρονομία αλληλεγγύης προς εμένα, παρακάλεσα τον Γκόσπα να του δώσει την ιδιαίτερη και μητρική της ευλογία και να του επιστρέψει το εκατονταπλάσιο από όσα μου είχε δώσει ο καθένας τους. Η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να γίνω μάρτυρας της εμφάνισης της Μαίρης στη Μιριάνα. Το ραντεβού μας εξασφάλισε ότι ο σύζυγός μου και εγώ μπορούσαμε να παρευρεθούμε. Και έτσι βίωσα τη χάρη που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω: διάφοροι άνθρωποι με κουβαλούσαν εναλλάξ στην καρέκλα σεντάν μέσα στο συμπαγές πλήθος, αψηφώντας τους νόμους του αδύνατου, ώστε να φτάσω στον τόπο όπου θα γινόταν η εμφάνιση της Μαρίας (... ). Ένας θρησκευτικός ιεραπόστολος μας μίλησε, επαναλαμβάνοντας το μήνυμα που είχε προορίσει η Μαρία ειδικά για τους αρρώστους (...).

Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 3 Αυγούστου, ο σύζυγός μου ξεκίνησε για το Monte della Croce. Έκανε πολύ ζέστη και το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν να μπορέσω να τον συνοδεύσω. Αλλά δεν υπήρχαν διαθέσιμοι αχθοφόροι και η κατάστασή μου ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστεί. Ήταν προτιμότερο να μείνω στο κρεβάτι... Θα θυμάμαι εκείνη τη μέρα ως την «πιο επώδυνη» της ασθένειάς μου... Παρόλο που είχα κολλημένο το αναπνευστικό, κάθε αναπνοή μου ήταν δύσκολη (...). Παρόλο που ο σύζυγός μου είχε φύγει με τη συγκατάθεσή μου - και δεν θα ήθελα ποτέ να τα παρατήσει - δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω καμία από τις πιο απλές ενέργειες, όπως να πιω, να φάω ή να πάρω φάρμακα. Ήμουν καρφωμένος στο κρεβάτι μου...δεν είχα καν τη δύναμη να προσευχηθώ, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κύριο...

Ο σύζυγός μου επέστρεψε πολύ χαρούμενος, βαθιά συγκινημένος από αυτό που μόλις είχε ζήσει στο μονοπάτι του σταυρού. Γεμάτος συμπόνια απέναντί ​​μου, χωρίς καν να χρειαστεί να του εξηγήσω το παραμικρό, κατάλαβε ότι είχα ζήσει το μονοπάτι του σταυρού στο κρεβάτι μου (...).

Στο τέλος της ημέρας, παρά την κούραση και την εξάντληση, η Πασκάλε Γκρίσον και ο σύζυγός της πήγαν μπροστά στον Ιησού στην Ευχαριστία. Η κυρία συνεχίζει:
Έφυγα χωρίς τον αναπνευστήρα, γιατί το βάρος πολλών κιλών εκείνης της συσκευής που ακουμπούσε στα πόδια μου είχε γίνει ανυπόφορο. Φτάσαμε αργά…δεν τολμώ να το πω…στη διακήρυξη του Ευαγγελίου… (…). Με την άφιξή μας, άρχισα να ικετεύω το Άγιο Πνεύμα με ανέκφραστη χαρά. Του ζήτησα να καταλάβει ολόκληρη την ύπαρξή μου. Του εξέφρασα ξανά την επιθυμία μου να του ανήκω ολοκληρωτικά σε σώμα, ψυχή και πνεύμα (…). Η γιορτή συνεχίστηκε μέχρι τη στιγμή της Κοινωνίας, την οποία περίμενα με ανυπομονησία. Ο άντρας μου με πήγε στη γραμμή που είχε δημιουργηθεί στο πίσω μέρος της εκκλησίας. Ο ιερέας περπάτησε στο διάδρομο με το Σώμα του Χριστού, προσπερνώντας όλους τους άλλους ανθρώπους που περίμεναν στην ουρά, κατευθυνόμενος κατευθείαν προς εμάς. Λάβαμε και οι δύο Κοινωνία, οι μόνοι στην ουρά εκείνη τη στιγμή. Απομακρυνθήκαμε για να δώσουμε χώρο στους άλλους και για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τη δράση της χάρης μας. Μύρισα ένα δυνατό και γλυκό άρωμα (…). Ένιωσα τότε μια δύναμη να περνά μέσα μου από πλευρά σε πλευρά, όχι μια θερμότητα αλλά μια δύναμη. Οι αχρησιμοποίητοι μέχρι εκείνη τη στιγμή μύες χτυπήθηκαν από ένα ρεύμα ζωής. Είπα τότε στον Θεό: «Πατέρα, Υιέ και Άγιο Πνεύμα, αν σκέφτεσαι να κάνεις αυτό που πιστεύω, δηλαδή να πραγματοποιήσεις αυτό το αδιανόητο θαύμα, σου ζητώ ένα σημάδι και μια χάρη: φρόντισε να μπορώ να επικοινωνήσω με σύζυγος. Γύρισα στον άντρα μου και προσπάθησα να του πω "μπορείς να μυρίσεις αυτό το άρωμα;" μου απάντησε με τον πιο φυσιολογικό τρόπο στον κόσμο "όχι, η μύτη μου είναι λίγο βουλωμένη"! Τότε του απάντησα "φυσικά", γιατί μπορούσε Δεν μυρίζει τη δική μου φωνή εδώ και ένα χρόνο! Και για να τον ξυπνήσω του πρόσθεσα «ρε, μιλάω, με ακούς;». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο Θεός είχε κάνει το έργο του και με πίστη, τράβηξα τα πόδια μου από την καρέκλα και σηκώθηκα όρθιος. Όλοι οι άνθρωποι που ήταν γύρω μου εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν τι συνέβαινε (…). Τις επόμενες μέρες η κατάστασή μου βελτιώνονταν ώρα με την ώρα. Δεν θέλω πλέον να κοιμάμαι συνέχεια και ο πόνος που σχετίζεται με την ασθένειά μου έχει δώσει τη θέση του σε καμπυλότητες λόγω της σωματικής προσπάθειας που δεν μπορώ πλέον να κάνω εδώ και 7 χρόνια...

«Πώς έλαβαν τα νέα τα παιδιά σας;» ρωτάει ο Πάτρικ ντ' Ουρσέλ. Απάντηση από τον Pascal Gryson:
Νομίζω ότι τα αγόρια είναι πολύ χαρούμενα, αλλά πρέπει να διευκρινιστεί ότι με γνωρίζουν σχεδόν μόνο ως ασθενή και ότι θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να προσαρμοστούν και αυτά.

Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου τώρα;
Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί όταν ο Θεός προσφέρει μια χάρη, είναι μια τεράστια χάρη (…). Η μεγαλύτερη επιθυμία μου, που είναι και του συζύγου μου, είναι να φανούμε ευγνώμονες και πιστοί στον Κύριο, στη χάρη του και όσο μπορούμε να μην τον απογοητεύσουμε. Για να είμαι πραγματικά συγκεκριμένος, αυτό που μου φαίνεται ξεκάθαρο αυτή τη στιγμή είναι ότι επιτέλους θα μπορέσω να αναλάβω την ευθύνη να είμαι μητέρα και σύζυγος. Αυτό το πράγμα είναι προτεραιότητα.

Η βαθιά μου ελπίδα είναι να μπορέσω να ζήσω μια ζωή προσευχής με τον ίδιο τρόπο, παράλληλα με αυτή μιας ενσαρκωμένης, επίγειας ζωής. μια ζωή περισυλλογής. Θα ήθελα επίσης να μπορώ να απαντήσω σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μου ζητούν βοήθεια, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Και να δίνουμε μαρτυρία για την Αγάπη του Θεού στη ζωή μας. Είναι πιθανό ότι άλλες δραστηριότητες θα έρθουν μπροστά μου, αλλά, αυτή τη στιγμή, δεν θέλω να πάρω αποφάσεις χωρίς βαθιά και ξεκάθαρη διάκριση, με τη βοήθεια πνευματικής καθοδήγησης και υπό το βλέμμα του Θεού.

Ο Patrick d'Ursel ευχαριστεί την Pascale Gryson για την μαρτυρία της, αλλά ζητά οι φωτογραφίες που μπορεί να έχουν τραβηχτεί κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος να μην διαδοθούν ειδικά στο Διαδίκτυο για να διαφυλαχθεί η ιδιωτική ζωή αυτής της μητέρας. Και διευκρινίζει: «Η Pascale θα μπορούσε να έχει και υποτροπή, γιατί παρόμοια γεγονότα έχουν ήδη συμβεί. Πρέπει να είμαστε συνετοί όπως ζητά η ίδια η Εκκλησία».