Medjugorje: Ο Jacov μας μιλάει για τον Παράδεισο. Από την αδελφή Εμμανουήλ

Jakov, πες μας…» ρωτούν οι προσκυνητές. - Ήρθε η Γκόσπα και μας πήρε μαζί της. Η Βίκα ήταν μαζί μου, πήγαινε να τη ρωτήσεις, θα σου πει... - Ο Τζάκωβ παρέμεινε ένα πολύ διακριτικό αγόρι και ακόμη και η γυναίκα του η Ανναλίσα δέχεται μόνο με ένα σταγονόμετρο τους θησαυρούς που Η Παναγία του κοινωνεί . Από την πλευρά της, η Vicka δεν χρειάζεται να της ζητηθεί δύο φορές για να πει για το «ταξίδι της στη μετά θάνατον ζωή»: – Δεν το περιμέναμε – λέει – ο Gospa ήρθε στο δωμάτιο ενώ η μητέρα του Jakov ετοίμαζε πρωινό για εμάς στο η κουζίνα.

Πρότεινε να πάμε και οι δύο μαζί της για να δούμε τον παράδεισο, το καθαρτήριο και την κόλαση. Αυτό μας εξέπληξε πολύ και στην αρχή ούτε ο Jakov ούτε εγώ είπαμε ναι. - Μάλλον πάρε τη Βίκα μαζί σου - της είπε ο Τζάκοφ - έχει πολλά αδέρφια και αδερφές, ενώ εγώ είμαι το μοναχοπαίδι της μητέρας μου - Μάλιστα, αμφέβαλλε ότι θα μπορούσε να επιστρέψει ζωντανός από μια τέτοια αποστολή! -Από την πλευρά μου – προσθέτει η Βίκα, – είπα μέσα μου – «Πού θα ξαναβρεθούμε; Και πόσο καιρό θα πάρει;» Αλλά στο τέλος, βλέποντας ότι η επιθυμία της Γκόσπας ήταν να μας πάρει μαζί της, δεχθήκαμε. Και βρεθήκαμε εκεί πάνω.- – Εκεί πάνω; - Ρώτησα τη Βίκα, - αλλά πώς έφτασες εκεί; – Μόλις είπαμε ναι, άνοιξε η στέγη και ήμασταν εκεί πάνω! – – Έφυγες με το σώμα σου; – – Ναι, όπως είμαστε τώρα! Η Γκόσπα πήρε τον Τζάκωβ με το αριστερό της χέρι και εμένα με το δεξί και φύγαμε μαζί της Πρώτα μας έδειξε τον παράδεισο. – – Μπήκες τόσο εύκολα στον παράδεισο; - - Χέρι! – Μου είπε η Βίκα – μπήκαμε από την πόρτα. – Μια πόρτα σαν; – – Χμμ! Μια κανονική πόρτα! Είδαμε τον Άγιο Πέτρο κοντά στην πόρτα και ο Γκόσπα άνοιξε την πόρτα… – Άγιος Πέτρος; Πως ήταν? – Χμμ! Πώς ήταν στη γη! - Τι σημαίνει; – Γύρω στα εξήντα, εβδομήντα χρονών, όχι πολύ ψηλός αλλά ούτε μικρός, με ελαφρώς σγουρά γκρίζα μαλλιά, αρκετά κοντόχοντρος… – Δεν σου άνοιξε την πόρτα; – Όχι, η Γκόσπα άνοιξε μόνη της χωρίς κλειδί. Μου είπε ότι ήταν 5. Πιέτρο, δεν είπε τίποτα, είπαμε αντίο έτσι ακριβώς. Δεν φαινόταν έκπληκτος που σε είδε; - Οχι επειδή? Καταλαβαίνετε, ήμασταν με τους Γκόσπα. -Η Βίκα περιγράφει τη σκηνή σαν να μιλούσε για μια βόλτα που έγινε το αργότερο χθες, με την οικογένεια, στα περίχωρα. Δεν αισθάνεται κανένα εμπόδιο ανάμεσα στα «πάνω πράγματα» και στα κάτω. Είναι απόλυτα ήσυχος ανάμεσα σε αυτές τις πραγματικότητες και εκπλήσσεται ακόμη και από μερικές από τις ερωτήσεις μου. Παραδόξως, δεν συνειδητοποιεί ότι η εμπειρία της αντιπροσωπεύει έναν θησαυρό για την ανθρωπότητα και ότι η γλώσσα του ουρανού τόσο οικεία της ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο για την τωρινή μας κοινωνία, για εμάς που είμαστε «μη βλέποντες».

- Ο Παράδεισος είναι ένας μεγάλος χώρος χωρίς όρια. Υπάρχει ένα φως που δεν υπάρχει στη γη. Έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους και όλοι είναι πολύ χαρούμενοι. Τραγουδούν, χορεύουν… επικοινωνούν μεταξύ τους με τρόπο αδιανόητο για εμάς. Γνωρίζονται από κοντά. Είναι ντυμένοι με μακριά τουνίκ και παρατήρησα τρία διαφορετικά χρώματα. Αλλά αυτά τα χρώματα δεν είναι σαν αυτά της γης. Μοιάζουν με κίτρινο, γκρι και κόκκινο. Μαζί τους είναι και άγγελοι.

Ο Γκόσπα μας εξήγησε τα πάντα. «Βλέπεις πόσο χαρούμενοι είναι. Δεν τους λείπει τίποτα!». – – Βίκα μπορείς να μου περιγράψεις αυτή την ευτυχία που βιώνουν οι ευλογημένοι στον ουρανό; – – Όχι, δεν μπορώ να σας το περιγράψω, γιατί δεν υπάρχουν λόγια στη γη να το πω. Αυτή την ευτυχία των εκλεκτών ένιωσα κι εγώ. Δεν μπορώ να σας πω για αυτό, μπορώ μόνο να το ζήσω στην καρδιά μου. - Δεν είχες όρεξη να μείνεις εκεί ψηλά και να μην επιστρέψεις ποτέ στη γη; - - Ναί! απαντάει χαμογελώντας. Αλλά δεν πρέπει να σκέφτεστε μόνο τον εαυτό σας! Ξέρετε, η μεγαλύτερη ευτυχία μας είναι να κάνουμε τους Gospa ευτυχισμένους. Ξέρουμε ότι θέλει να μας κρατήσει στη γη για λίγο ακόμα για να μεταφέρουμε τα μηνύματά του. Είναι μεγάλη χαρά να μοιράζεσαι τα μηνύματά του! Όσο με χρειάζεται, είμαι έτοιμος! Όταν θέλει να με πάρει μαζί του, θα είμαι έτοιμη πάντως! Είναι δικό του έργο, όχι δικό μου… – Οι ευλογημένοι, θα μπορούσαν να σας δουν κι αυτοί; – Φυσικά και μπορούσαν να μας δουν! Ήμασταν μαζί τους! - Όπως ήταν; Ήταν περίπου τριάντα χρονών. Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Κανείς δεν ήταν πολύ μικρός ή πολύ μεγάλος. Δεν υπήρχαν αδύνατοι ή χοντροί ή άρρωστοι. Όλοι τα πήγαιναν πολύ καλά. – Γιατί λοιπόν ο Άγιος Πέτρος ήταν μεγαλύτερος και ντυμένος σαν στη γη; - Σύντομη σιωπή από την πλευρά της… η ερώτηση δεν της είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. – Σωστά, θα σου πω τι είδα! - Και αν τα σώματά σου ήταν στον παράδεισο με τον Γκόσπα, δεν ήταν πια στη γη, στο σπίτι του Γιάκωβ; - Σίγουρα όχι! Τα σώματά μας λείπουν από το σπίτι του Τζάκοφ. Όλοι μας έψαχναν! Διήρκεσε συνολικά είκοσι λεπτά. – Ως πρώτο βήμα, η ιστορία της Vicka σταματά εκεί.

Για εκείνη, το πιο σημαντικό είναι ότι έχει αρχίσει να γεύεται την ανείπωτη ευδαιμονία του ουρανού, αυτή την ανεμπόδιστη γαλήνη που η υπόσχεσή της δεν χρειάζεται πλέον να επαληθευτεί. Τα δυνατά πνεύματα σίγουρα θα μπορούν να «σκεφτούν» και να συζητήσουν αυτή την ωμή ιστορία που αποκάλυψε η Vicka. Αλλά εκτός από το γεγονός ότι ο Jakov αντιπροσωπεύει έναν δεύτερο μάρτυρα, το πιο ξεκάθαρο σημάδι ότι η Vicka έχει πραγματικά ξενιτευτεί στον παράδεισο είναι ότι αυτή η χαρά του ουρανού ρέει από όλη της την ύπαρξη σε αυτούς που την πλησιάζουν. Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει τους χιλιάδες ανθρώπους στους οποίους, με το απλό του χαμόγελο, έχει αποκαταστήσει την ελπίδα;