Medjugorje: Η ανάβαση στο Krizevac, μια σελίδα του Ευαγγελίου

Η ανάβαση προς το Krizevac: μια σελίδα από το Ευαγγέλιο

Ήμουν ακόμα σεμινάριος όταν, για πρώτη φορά, άκουσα για το Medjugorje. Σήμερα, ως ιερέας και στο τέλος των σπουδών μου στη Ρώμη, είχα τη χάρη να συνοδεύσω μια ομάδα προσκυνητών. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από τη θέρμη με την οποία οι χιλιάδες άνθρωποι που ήταν παρόντες σε εκείνη την ευλογημένη γη προσευχήθηκαν και τελούσαν τα μυστήρια, ιδιαίτερα την Ευχαριστία και τη συμφιλίωση. Αφήνω την κρίση για την αυθεντικότητα των εμφανίσεων σε αυτούς που είναι αρμόδιοι για το θέμα. Ωστόσο, θα αγαπώ για πάντα τη μνήμη της Via Crucis στο πετρώδες μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του Krizevac. Μια δύσκολη και μεγάλη ανάβαση, αλλά ταυτόχρονα πολύ όμορφη, όπου μπόρεσα να ζήσω διάφορες σκηνές που, σαν μια σελίδα από το Ευαγγέλιο, μου έδωσαν ιδέες για διαλογισμό.

1. Το ένα μετά το άλλο. Πολλοί στο δρόμο.
Γεγονός – Το βράδυ πριν από τη Via Crucis μια καλόγρια μας είχε συμβουλεύσει να φύγουμε πριν ξημερώσει. Υπακούσαμε. Με μεγάλη έκπληξη είδα ότι πολλές ομάδες προσκυνητών είχαν προηγηθεί και ότι κάποιοι ήταν ήδη στο δρόμο προς τα κάτω. Έπρεπε λοιπόν να περιμένουμε να προχωρήσουν οι άνθρωποι από τον ένα σταθμό στον άλλο πριν προχωρήσουμε και εμείς προς τον Σταυρό.

Ένας προβληματισμός – Γνωρίζουμε ότι η γέννηση και ο θάνατος είναι γεγονότα της φυσικής ζωής. Στη χριστιανική ζωή, όταν βαπτιζόμαστε, παντρευτούμε ή αφιερωνόμαστε, έχουμε πάντα κάποιον που μας προηγείται και μας ακολουθεί. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι. Τότε πρέπει να σεβόμαστε αυτούς που είναι μεγαλύτεροι στην πίστη καθώς και αυτούς που έρχονται μετά από εμάς. Στην Εκκλησία κανείς δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του μόνο. Ο Κύριος σας καλωσορίζει όλες τις ώρες. ο καθένας αναλαμβάνει να απαντήσει στον χρόνο του.

Μια προσευχή – Ω Μαρία, κόρη του Ισραήλ και μητέρα της Εκκλησίας, δίδαξέ μας να ζούμε το σήμερα της πίστης μας γνωρίζοντας πώς να αφομοιώσουμε την ιστορία της Εκκλησίας και προετοιμαζόμενοι για το μέλλον.

2. Ενότητα στη διαφορετικότητα. Ειρήνη σε όλους.
Ένα γεγονός – Μου έκανε εντύπωση η ποικιλομορφία των προσκυνητών και των ομάδων που ανεβοκατεβαίνουν! Ήμασταν διαφορετικοί, σε γλώσσα, φυλή, ηλικία, κοινωνικό υπόβαθρο, κουλτούρα, πνευματική διαμόρφωση... Ήμασταν όμως εξίσου ενωμένοι, πολύ ενωμένοι. Όλοι προσευχόμασταν στον ίδιο δρόμο, βαδίζοντας προς έναν μόνο προορισμό: το Krizevac. Όλοι, άτομα και ομάδες, έδιναν σημασία στην παρουσία των άλλων. Εκπληκτικός! Και η πορεία παρέμενε πάντα αρμονική. Μια αντανάκλαση - Πόσο διαφορετικό θα ήταν το πρόσωπο του κόσμου αν κάθε άνθρωπος συνειδητοποιούσε περισσότερο ότι ανήκει σε μια και μοναδική μεγάλη οικογένεια, τον λαό του Θεού! Θα είχαμε περισσότερη γαλήνη και αρμονία αν ο καθένας αγαπούσε τον άλλο για αυτό που είναι, με τις ιδιαιτερότητες, το μεγαλείο και τα όριά του! Σε κανέναν δεν αρέσει η βασανισμένη ζωή. Η ζωή μου είναι όμορφη μόνο όταν και του γείτονά μου είναι εξίσου όμορφη.

Μια προσευχή – Ω Μαρία, κόρη του γένους μας και εκλεγμένη από τον Θεό, δίδαξέ μας να αγαπάμε ο ένας τον άλλον ως αδέρφια και αδελφές της ίδιας οικογένειας και να επιζητούμε το καλό των άλλων.

3. Η ομάδα γίνεται πιο πλούσια. Αλληλεγγύη και μοίρασμα.
Ένα γεγονός – Έπρεπε να ανέβεις βήμα προς βήμα προς την κορυφή, αφιερώνοντας λίγα λεπτά ακούγοντας, διαλογιζόμενος και προσευχόμενος μπροστά από κάθε σταθμό. Όλα τα μέλη της ομάδας μπορούσαν ελεύθερα, μετά την ανάγνωση, να εκφράσουν έναν προβληματισμό, μια πρόθεση ή μια προσευχή. Με αυτόν τον τρόπο η ενατένιση των σημείων της Via Crucis, καθώς και η ακρόαση του Λόγου του Θεού και των μηνυμάτων της Παναγίας, έγινε πλουσιότερη, πιο όμορφη και οδήγησε σε βαθύτερη προσευχή. Κανείς δεν ένιωθε απομονωμένος. Δεν έλειψαν οι παρεμβάσεις που επανέφεραν το μυαλό στην ταυτότητα του καθενός. Τα λεπτά που περάσαμε μπροστά από τους σταθμούς έγιναν μια ευκαιρία να μοιραστούμε τη ζωή μας και διαφορετικές απόψεις. στιγμές αμοιβαίας μεσολάβησης. Όλοι στράφηκαν προς Αυτόν που ήρθε να μας σώσει για να μοιραστούμε την κατάστασή μας.

Ένας προβληματισμός - Είναι αλήθεια ότι η πίστη είναι προσωπική δέσμευση, αλλά εξομολογείται, αυξάνεται και αποδίδει καρπούς στην κοινότητα. Η φιλία αυτή καθαυτή πολλαπλασιάζει τη χαρά και ενθαρρύνει το μοίρασμα του πόνου, αλλά ακόμη περισσότερο όταν η φιλία έχει τις ρίζες της σε μια κοινή πίστη.

Μια προσευχή - Ω Μαρία, εσύ που διαλογίστηκες το πάθος του Υιού σου ανάμεσα στους αποστόλους, δίδαξέ μας να ακούμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας και να απελευθερωθούμε από τον εγωισμό μας.

4. Μη νομίζεις ότι είσαι πολύ δυνατός. Ταπεινοφροσύνη και έλεος.
Ένα γεγονός – Η Via Crucis στο Krizevac ξεκινά με πολύ ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα. Το μονοπάτι είναι τέτοιο που τα γλιστρήματα και οι πτώσεις δεν είναι ασυνήθιστες. Το σώμα υποβάλλεται σε μεγάλη προσπάθεια και είναι εύκολο να ξεμείνει γρήγορα από ενέργεια. Δεν λείπει η κούραση, η δίψα και η πείνα... Οι πιο αδύναμοι μερικές φορές μπαίνουν στον πειρασμό να μετανιώσουν που ξεκίνησαν αυτό το επίπονο εγχείρημα. Βλέποντας κάποιον να πέφτει ή να έχει ανάγκη, οδηγείται να τον κοροϊδέψει και να μην τον φροντίσει.

Μια αντανάκλαση - Παραμένουμε ακόμα όντα από σάρκα. Μπορεί επίσης να μας συμβεί να πέσουμε και να διψάσουμε. Οι τρεις πτώσεις του Ιησού στο μονοπάτι προς τον Γολγοθά είναι σημαντικές για τη ζωή μας. Η χριστιανική ζωή απαιτεί δύναμη και θάρρος, πίστη και επιμονή, αλλά και ταπείνωση και έλεος. Μια προσευχή – Ω Μαρία, μητέρα των ταπεινών, πάρε τους κόπους μας, τους πόνους και τις αδυναμίες μας. Εμπιστευτείτε αυτήν και τον Υιό σας, τον ταπεινό Υπηρέτη που ανέλαβε τα βάρη μας.

5. Όταν η θυσία δίνει ζωή. Έρωτας στα έργα.
Γεγονός – Γύρω στον δέκατο σταθμό συναντήσαμε μια ομάδα νεαρών που κουβαλούσαν ένα νεαρό κορίτσι με αναπηρία σε φορείο. Με το που μας είδε η κοπέλα μας χαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Σκέφτηκα αμέσως την ευαγγελική σκηνή του παραλυτικού που παρουσιάστηκε στον Ιησού αφού τον κατέβασαν από την ταράτσα του σπιτιού... Η νεαρή γυναίκα χάρηκε που βρισκόταν στο Krizevac και είχε συναντήσει τον Θεό εκεί. Όμως μόνη της, χωρίς τη βοήθεια των φίλων της, δεν θα μπορούσε να ανέβει. Αν η ανάβαση με άδεια χέρια είναι ήδη δύσκολη για έναν κανονικό άντρα, φαντάζομαι πόσο πιο δύσκολο πρέπει να ήταν για εκείνους που κουβαλούσαν εναλλάξ εκείνο το φορείο στο οποίο ήταν ξαπλωμένη η εν Χριστώ αδελφή τους.

Μια αντανάκλαση – Όταν αγαπάτε, δέχεστε να υποφέρετε για τη ζωή και την ευτυχία του αγαπημένου σας προσώπου. Ο Ιησούς μας έδωσε το μεγαλύτερο παράδειγμα αυτού. «Μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κανένας από αυτήν: να δώσει κανείς τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιω. 15,13:XNUMX), λέει ο σταυρός του Γολγοθά. Το να αγαπάς είναι να έχεις κάποιον για να πεθάνεις!

Μια προσευχή – Ω Μαρία, εσύ που έκλαψες στους πρόποδες του Σταυρού, δίδαξέ μας να δεχόμαστε τα βάσανα για αγάπη για να έχουν ζωή οι αδελφοί μας.

6. Η βασιλεία του Θεού ανήκει στα «παιδιά». Η μικρότητα.
Ένα γεγονός – Ένα όμορφο θέαμα στο ταξίδι μας ήταν να βλέπουμε τα παιδιά να σηκώνονται και να κατεβαίνουν. Πήδηξαν περιχαρείς, χαμογελαστοί, αθώοι. Είχαν λιγότερη δυσκολία από τους ενήλικες να σκοντάψουν πάνω στις πέτρες. Οι ηλικιωμένοι κάθισαν σταδιακά να ανανεωθούν λίγο. Τα μικρά έκαναν το κάλεσμα του Ιησού να γίνουμε σαν κι αυτά για να μπουν στο βασίλειό του αντηχούν στα αυτιά μας.

Μια αντανάκλαση - Όσο μεγαλύτεροι νομίζουμε ότι είμαστε, τόσο πιο βαρείς γινόμαστε, τόσο πιο δύσκολη είναι η ανάβαση προς το "Carmel". Μια προσευχή - Μητέρα του Πρίγκιπα και μικρού υπηρέτη, μάθε μας να απαλλαγούμε από το κύρος και την αξιοπρέπειά μας να περπατάμε χαρούμενα και γαλήνια στο «μονοπάτι».

7. Η χαρά του να προχωράς μπροστά. Η άνεση των άλλων.
Ένα γεγονός – Καθώς πλησιάζαμε στον τελευταίο σταθμό, η κούραση αυξανόταν, αλλά μας μετέφερε η χαρά να ξέρουμε ότι σύντομα θα φτάναμε. Το να γνωρίζεις τον λόγο για τον ιδρώτα σου δίνει κουράγιο. Από την αρχή της Via Crucis, και ακόμη περισσότερο προς το τέλος, συναντήσαμε ανθρώπους στο δρόμο προς τα κάτω που μας ενθάρρυναν, ​​με το αδελφικό τους βλέμμα, να προχωρήσουμε. Δεν ήταν ασυνήθιστο να δεις ένα ζευγάρι να κρατιέται χέρι χέρι για να βοηθήσει ο ένας τον άλλον να διαπραγματευτεί τα πιο απότομα σημεία.

Μια αντανάκλαση - Η χριστιανική μας ζωή είναι ένα πέρασμα από την έρημο προς τη γη της επαγγελίας. Η επιθυμία να ζήσουμε αιώνια στον οίκο του Κυρίου μας δίνει χαρά και γαλήνη, όσο δύσκολο κι αν είναι το ταξίδι. Εδώ είναι που η μαρτυρία των αγίων μας δίνει μεγάλη παρηγοριά, εκείνων που ακολούθησαν και υπηρέτησαν τον Κύριο πριν από εμάς. Έχουμε μια αδιάκοπη ανάγκη να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Η πνευματική κατεύθυνση, η μαρτυρία της ζωής και η ανταλλαγή εμπειριών είναι απαραίτητα στα πολλά μονοπάτια στα οποία βρισκόμαστε.

Μια προσευχή – Ω Μαρία, Παναγία της πίστης και της κοινής ελπίδας, δίδαξέ μας να εκμεταλλευόμαστε τις πολυάριθμες επισκέψεις σου για να έχουμε ακόμα λόγους να ελπίζουμε και να προχωρήσουμε.

8. Τα ονόματά μας είναι γραμμένα στον ουρανό. Εμπιστοσύνη!
Ένα γεγονός – Εδώ είμαστε. Χρειαζόμασταν περισσότερες από τρεις ώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ένα αξιοπερίεργο: η βάση στην οποία είναι τοποθετημένος ο μεγάλος λευκός σταυρός είναι γεμάτη ονόματα - όσων πέρασαν από εδώ ή εκείνων που έχουν κουβαλήσει στην καρδιά τους προσκυνητές. Είπα στον εαυτό μου ότι αυτά τα ονόματα είναι, για όσους τα έγραψαν, περισσότερα από απλά γράμματα. Η επιλογή των ονομάτων δεν ήταν ελεύθερη.

Μια αντανάκλαση – Ακόμα και στον παράδεισο, την αληθινή μας πατρίδα, τα ονόματά μας είναι γραμμένα. Ο Θεός, που γνωρίζει τον καθένα με το όνομά του, μας περιμένει, μας σκέφτεται και μας προσέχει. Ξέρει τον αριθμό των μαλλιών μας. Όλοι όσοι προηγήθηκαν, οι άγιοι, μας σκέφτονται, μεσολαβούν για μας και μας προστατεύουν. Όπου κι αν βρισκόμαστε και ό,τι κι αν κάνουμε πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τον ουρανό.

Μια προσευχή - Ω Μαρία, στεφανωμένη με ροζ λουλούδια από τον ουρανό, μάθε μας να κρατάμε το βλέμμα μας πάντα στραμμένο στις παραπάνω πραγματικότητες.

9. Κάθοδος από το βουνό. Η αποστολή.
Ένα γεγονός – Όταν φτάσαμε στο Krizevac νιώσαμε την επιθυμία να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Νιώσαμε καλά εκεί. Το πανέμορφο πανόραμα της Medjugorje, της Μαριανής πόλης, απλώθηκε μπροστά μας. Τραγουδήσαμε. Γελάσαμε. Αλλά… έπρεπε να κατέβουμε. Έπρεπε να φύγουμε από το βουνό και να επιστρέψουμε σπίτι... να ξαναρχίσουμε την καθημερινότητα. Εκεί, στην καθημερινή ζωή, πρέπει να βιώνουμε τα θαύματα της συνάντησής μας με τον Κύριο, κάτω από το βλέμμα της Μαρίας. Ένας προβληματισμός – Πολλοί άνθρωποι προσεύχονται στο Krizevac και πολλοί ζουν στον κόσμο. Αλλά η προσευχή του Ιησού ήταν γεμάτη με την αποστολή του: το θέλημα του Πατέρα, η σωτηρία του κόσμου. Το βάθος και η αλήθεια της προσευχής μας αποκτάται μόνο μέσω της προσήλωσής μας στο σχέδιο σωτηρίας του Θεού.

Μια προσευχή – Ω Μαρία, Παναγία της Ειρήνης μας, δίδαξέ μας να λέμε ναι στον Κύριο κάθε μέρα της ζωής μας για να έρθει η βασιλεία του Θεού!

Don Jean-Basile Mavungu Khoto

Πηγή: Eco di Maria αρ. 164