Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς φωνάζει 3 φορές, τότε είναι και το νόημα

σε Καινή Διαθήκη Υπάρχουν μόνο τρεις περιπτώσεις όταν ο Ιησούς κλαίει.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΡΕΥΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΡΧΥΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΕΙ

32 Η Μαρία, λοιπόν, όταν ήρθε στο σημείο που ήταν ο Ιησούς, τον είδε να πέταξε στα πόδια του, λέγοντας: Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδερφός μου δεν θα πέθανε! 33 Τότε, όταν ο Ιησούς την είδε να κλαίει και οι Εβραίοι που ήρθαν μαζί της κλαίνε, συγκινήθηκε βαθιά, ενοχλήθηκε και είπε, 34 "Πού τον βάλατε;" Του είπαν, "Κύριε, έλα και δες!" 35 Ο Ιησούς έκρυψε. 36 Τότε οι Εβραίοι είπαν, "Δες πώς τον αγαπούσε!" (Ιωάννης 11: 32-26)

Σε αυτό το επεισόδιο, ο Ιησούς συγκίνησε αφού είδε εκείνους που αγαπά να κλαίει και αφού είδε τον τάφο του Λάζαρου, ενός αγαπητού φίλου. Αυτό πρέπει να μας υπενθυμίζει την αγάπη που έχει ο Θεός για εμάς, τους γιους και τις κόρες του και πόσο πόνους τον βλέπει να υποφέρουμε. Ο Ιησούς δείχνει αληθινή συμπόνια και υποφέρει με τους φίλους του, κλαίγοντας βλέποντας μια τόσο δύσκολη σκηνή. Ωστόσο, υπάρχει φως στο σκοτάδι και ο Ιησούς μετατρέπει τα δάκρυα του πόνου σε δάκρυα χαράς όταν σηκώνει τον Λάζαρο από τους νεκρούς.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΡΙΣΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΗΣ

34 «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνουν τους προφήτες και λιθοβολούν εκείνους που σας στέλνονται, πόσες φορές ήθελα να μαζέψω τα παιδιά σας σαν μια κότα, το γέννα της κάτω από τα φτερά και δεν το θέλατε! (Λουκάς 13:34)

41 Όταν ήταν κοντά, βλέποντας την πόλη, έκλαψε πάνω της, λέγοντας: 42 «Αν καταλάβατε επίσης, σήμερα, τον δρόμο της ειρήνης. Αλλά τώρα έχει κρυφτεί από τα μάτια σας. (Λουκάς 19: 41-42)

Ο Ιησούς βλέπει την πόλη της Ιερουσαλήμ και κλαίει. Αυτό συμβαίνει επειδή βλέπει τις αμαρτίες του παρελθόντος και του μέλλοντος και σπάει την καρδιά του. Ως στοργικός πατέρας, ο Θεός μισεί να μας δει να γυρίζουμε την πλάτη μας σε αυτόν και επιθυμεί έντονα να μας κρατήσει. Ωστόσο, απορρίπτουμε αυτήν την αγκαλιά και ακολουθούμε τα δικά μας μονοπάτια. Οι αμαρτίες μας κάνουν τον Ιησού να κλαίει, αλλά τα καλά νέα είναι ότι ο Ιησούς είναι πάντα εκεί για να μας υποδεχτεί και το κάνει με ανοιχτές αγκάλες.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΡΥΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ

Στις μέρες της γήινης ζωής του, πρόσφερε προσευχές και ικεσίες, με δυνατές κραυγές και δάκρυα, στον Θεό που μπορούσε να τον σώσει από το θάνατο και, μέσω της πλήρους εγκατάλειψής του σε αυτόν, ακούστηκε. Αν και ήταν Υιός, έμαθε υπακοή από όσα υπέφερε και, έγινε τέλειος, έγινε η αιτία της αιώνιας σωτηρίας για όσους τον υπακούουν. (Εβραίους 5: 0)

Σε αυτήν την περίπτωση, τα δάκρυα σχετίζονται με την αυθεντική προσευχή που ακούγεται από τον Θεό. Παρόλο που δεν είναι πάντα απαραίτητο να κλαίτε κατά τη διάρκεια της προσευχής, επισημαίνει το γεγονός ότι ο Θεός επιθυμεί μια «αντίθετη καρδιά». Θέλει οι προσευχές μας να είναι μια έκφραση του ποιοι είμαστε και όχι απλώς κάτι στην επιφάνεια. Με άλλα λόγια, η προσευχή πρέπει να αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξή μας, επιτρέποντας έτσι στον Θεό να εισέλθει σε κάθε πτυχή της ζωής μας.