Προσωπική προσευχή, πώς γίνεται και οι χάρες που λαμβάνονται

Η προσωπική προσευχή, στο Ευαγγέλιο, τοποθετείται σε ένα ακριβές σημείο: «Εσύ, αντίθετα, όταν προσεύχεσαι, μπες στο δωμάτιό σου και, κλείνοντας την πόρτα, προσευχήσου στον Πατέρα σου κρυφά» (Ματθ. 6,6).

Αντίθετα, υπογραμμίζει μια στάση αντίθετη από αυτή των «υποκριτών, που αγαπούν να προσεύχονται όρθιοι στις συναγωγές και στις γωνίες των πλατειών».

Ο κωδικός είναι "στα κρυφά".

Όσον αφορά την προσευχή, υπάρχει έντονη αντίθεση μεταξύ «τετράγωνου» και «δωμάτιου».

Μεταξύ επιδείξεως και μυστικότητας δηλαδή.

Εκθεσιασμός και σεμνότητα.

Θόρυβος και σιωπή.

Ψυχαγωγία και ζωή.

Η λέξη κλειδί βέβαια είναι αυτή που δηλώνει τον αποδέκτη της προσευχής: «ο πατέρας σου...».

Η χριστιανική προσευχή βασίζεται στην εμπειρία της θείας πατρότητας και της υιού μας.

Η σχέση, λοιπόν, που πρέπει να δημιουργηθεί είναι αυτή μεταξύ πατέρα και γιου.

Δηλαδή κάτι οικείο, οικείο, απλό, αυθόρμητο.

Τώρα, εάν στην προσευχή αναζητάτε τα βλέμματα των άλλων, δεν μπορείτε να περιμένετε να επιστήσετε την προσοχή του Θεού στον εαυτό σας.

Ο Πατέρας, «ο οποίος βλέπει εν κρυπτώ», δεν έχει καμία σχέση με μια προσευχή που προορίζεται για το κοινό, που προσφέρεται σε ένα ευσεβές, οικοδομητικό θέαμα.

Σημασία έχει η σχέση με τον Πατέρα, η επαφή που δημιουργείς μαζί του.

Η προσευχή είναι αληθινή μόνο αν καταφέρεις να κλείσεις την πόρτα, δηλαδή να αφήσεις έξω οποιαδήποτε άλλη ανησυχία εκτός από αυτή της συνάντησης με τον Θεό.

Η αγάπη –και η προσευχή είναι είτε διάλογος αγάπης είτε δεν είναι τίποτα– πρέπει να λυτρωθεί από την επιπολαιότητα, να κρατηθεί μυστική, να απομακρυνθεί από τα αδιάκριτα βλέμματα, να προστατευτεί από την περιέργεια.

Ο Ιησούς προτείνει την προσέλευση στο «δωμάτιο» (ταμείο), ως ασφαλές μέρος για την προσωπική προσευχή των «παιδιών».

Το ταμείο ήταν το δωμάτιο του σπιτιού απρόσιτο για τους ξένους, μια υπόγεια αποθήκη, ένα καταφύγιο όπου φυλασσόταν ο θησαυρός ή απλώς ένα κελάρι.

Οι αρχαίοι μοναχοί έλαβαν κατά γράμμα αυτή τη σύσταση του Δασκάλου και επινόησαν το κελί, ένα μέρος για ατομική προσευχή.

Κάποιος αντλεί τη λέξη κύτταρο από το coelum.

Δηλαδή, το περιβάλλον όπου κάποιος προσεύχεται είναι ένα είδος παραδείσου που μεταφέρεται εδώ κάτω, μια προσμονή της αιώνιας ευτυχίας.

Όχι μόνο είμαστε προορισμένοι για τον παράδεισο, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς παράδεισο.

Η γη γίνεται κατοικήσιμη για τον άνθρωπο μόνο όταν αποκόψει και υποδεχτεί τουλάχιστον ένα κομμάτι ουρανού.

Το ζοφερό γκρι της ύπαρξής μας εδώ κάτω μπορεί να εξαργυρωθεί με τακτικές «μπλε μεταγγίσεις»!

Προσευχή, πράγματι.

Άλλοι επιβεβαιώνουν αντ 'αυτού ότι η λέξη κελί σχετίζεται με το ρήμα απόκρυψη ( = απόκρυψη ).

Δηλαδή, ο τόπος της κρυφής προσευχής, που απορρίπτεται στην παρείσφρηση του κοινού και παραδίδεται αποκλειστικά στην προσοχή του Πατέρα.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: όταν ο Ιησούς μιλάει για το ταμείο, δεν προτείνει μια προσευχή στο όνομα της οικειότητας, ενός εφησυχασμένου και εξοργισμένου ατομικισμού.

«Ο Πατέρας σου» είναι «δικός σου» μόνο αν ανήκει σε όλους, αν γίνει Πατέρας «μας».

Η μοναξιά δεν πρέπει να συγχέεται με την απομόνωση.

Η μοναξιά είναι αναγκαστικά κοινοτική.

Όποιος καταφύγει στο ταμείο βρίσκει τον Πατέρα, αλλά και τους αδελφούς.

Το ταμείο σε προστατεύει από το κοινό, όχι από τους άλλους.

Σε βγάζει από την πλατεία, αλλά σε τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου.

Στην πλατεία, στη συναγωγή, μπορείς να φοράς μάσκα, μπορείς να απαγγέλλεις κενές λέξεις.

Αλλά για να προσευχηθείς, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι βλέπει αυτό που κουβαλάς μέσα σου.

Έτσι, είναι πραγματικά σωστό να κλείσεις προσεκτικά την πόρτα και να αποδεχτείς αυτό το βαθύ βλέμμα, αυτόν τον ουσιαστικό διάλογο που σε αποκαλύπτει στον εαυτό σου.

Ένας νεαρός μοναχός είχε στραφεί σε έναν ηλικιωμένο γιατί τον ταλαιπώρησε ένα βασανιστικό πρόβλημα.

Ακούστηκε να απαντά: «Γύρνα πίσω στο κελί σου και εκεί θα βρεις αυτό που ψάχνεις έξω!»

Τότε μια ιέρεια ρώτησε:

Μίλησέ μας για την προσευχή!

Και εκείνος απάντησε λέγοντας:

Προσεύχεσαι σε απόγνωση και ανάγκη.

μάλλον προσεύχεστε με πλήρη χαρά και σε ημέρες αφθονίας!

Γιατί η προσευχή δεν είναι η επέκταση του εαυτού σας στον ζωντανό αιθέρα;

Αν το να ρίχνεις το σκοτάδι σου στο διάστημα σε ανακουφίζει, μεγαλύτερη χαρά είναι να ρίχνεις το φως σου.

Και αν κλαις μόνο όταν η ψυχή σε καλεί σε προσευχή, πρέπει να αλλάξει τα δάκρυά σου

μέχρι το χαμόγελο.

Όταν προσεύχεσαι, σηκώνεσαι για να συναντήσεις στον αέρα εκείνους που προσεύχονται την ίδια στιγμή· δεν μπορείς να τους συναντήσεις παρά μόνο στην προσευχή.

Επομένως αυτή η επίσκεψη στον αόρατο ναό, είτε είναι μόνο έκσταση και γλυκιά κοινωνία….

Απλά μπείτε στον αόρατο ναό!

Δεν μπορώ να σε διδάξω να προσεύχεσαι.

Ο Θεός δεν ακούει τα λόγια σου αν δεν τα προφέρει ο Ίδιος με τα χείλη σου.

Και δεν μπορώ να σας διδάξω πώς προσεύχονται οι θάλασσες και τα βουνά και τα δάση.

Εσείς όμως, παιδιά των βουνών, των δασών και των θαλασσών, μπορείτε να ανακαλύψετε την προσευχή τους στα βάθη της καρδιάς σας.

Ακούστε τις γαλήνιες νύχτες και θα ακούσετε ένα μουρμουρητό: «Θεέ μας, φτερό του εαυτού μας, θα το κάνουμε με το θέλημά Σου. Ευχόμαστε με την ευχή Σου.

Η παρόρμησή σου μεταμορφώνει τις νύχτες μας που είναι οι δικές σου νύχτες, τις μέρες μας που είναι μέρες σου.

Δεν μπορούμε να σας ρωτήσουμε τίποτα. Γνωρίζετε τις ανάγκες μας ακόμη και πριν προκύψουν.

Η ανάγκη μας είσαι εσύ. δίνοντάς μας τον εαυτό σου, μας δίνεις τα πάντα!».