Όταν μια θεϊκή τιμωρία αποδίδεται στην ασθένεια

Η αρρώστια είναι ένα κακό που αναστατώνει τη ζωή όλων όσων έρχονται σε επαφή μαζί της και, ειδικά όταν επηρεάζει τα παιδιά, θεωρείται θεϊκή τιμωρία. Αυτό βλάπτει την πίστη γιατί την υποβαθμίζει σε μια δεισιδαιμονική πρακτική με έναν Θεό που μοιάζει περισσότερο με τις ιδιότροπες παγανιστικές θεότητες παρά με τον χριστιανικό Θεό.

Το άτομο ή το παιδί που χτυπιέται από μια ασθένεια υφίσταται τεράστια σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία. Η οικογένειά του υφίσταται ένα πνευματικό σοκ που τους κάνει να αμφισβητούν οποιαδήποτε βεβαιότητα είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν πιστό να πιστεύει ότι η ασθένεια, που καταστρέφει τη ζωή του και των μελών της οικογένειάς του, είναι θεϊκό θέλημα.

 Η πιο συνηθισμένη σκέψη είναι ότι ο Θεός μπορεί να τους έχει τιμωρήσει για ένα αδίκημα που δεν είναι γνωστό ότι έχουν διαπράξει. Αυτή η σκέψη είναι η συνέπεια του πόνου που αισθάνθηκε εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε ότι ο Θεός θέλει να μας τιμωρήσει με αρρώστια παρά να παραδοθούμε στην προφανή μοίρα του καθενός μας που δεν μπορεί να προβλεφθεί.

Όταν οι απόστολοι συναντούν έναν τυφλό, ρωτούν τον Ιησού: ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του επειδή γεννήθηκε τυφλός; Και ο Κύριος απαντά << Ούτε αυτός ούτε οι γονείς του αμάρτησαν>>.

Ο Θεός Πατέρας «κάνει τον ήλιο του να ανατέλλει στους κακούς και στους καλούς και να βρέχει σε δίκαιους και άδικους».

Ο Θεός μας δίνει το δώρο της ζωής, η δουλειά μας είναι να μάθουμε να λέμε ναι

Το να πιστεύουμε ότι ο Θεός μας τιμωρεί με ασθένειες είναι παρόμοιο με το να πιστεύουμε ότι ο Θεός μας ανταμείβει με υγεία. Σε κάθε περίπτωση ο Θεός μας ζητά να ζήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες που μας άφησε μέσω του Ιησού και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του που είναι ο μόνος τρόπος να εμβαθύνουμε το μυστήριο του Θεού και κατ' επέκταση αυτό της ζωής.

Φαίνεται άδικο να έχεις θετικό πνεύμα κατά τη διάρκεια της ασθένειας και να αποδέχεσαι το πεπρωμένο σου, αλλά ……δεν είναι αδύνατο