Σκεφτείτε σήμερα τη διπλή διαδικασία διακήρυξης και χαράς της Μαρίας στο Magnificat

«Η ψυχή μου διακηρύσσει το μεγαλείο του Κυρίου. το πνεύμα μου χαίρεται με τον Θεό, τον σωτήρα μου». Λουκάς 1:46–47

Υπάρχει μια παλιά ερώτηση που ρωτά, "Ποιο ήρθε πρώτο, το κοτόπουλο ή το αυγό;" Λοιπόν, ίσως είναι ένα πανάρχαιο "ερώτημα" γιατί μόνο ο Θεός ξέρει την απάντηση στο πώς δημιούργησε τον κόσμο και όλα τα πλάσματα μέσα σε αυτόν.

Σήμερα, αυτός ο πρώτος στίχος του ένδοξου υμνητικού τραγουδιού της Παναγίας Μητέρας μας, το Magnificat, μας θέτει ένα άλλο ερώτημα. «Ποιο έρχεται πρώτο, για να δοξάσουμε τον Θεό ή να τον χαρούμε;» Μπορεί να μην έχετε κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση στον εαυτό σας, αλλά αξίζει να αναλογιστείτε τόσο την ερώτηση όσο και την απάντηση.

Αυτή η πρώτη γραμμή του επαίνου τραγουδιού της Μαρίας προσδιορίζει δύο ενέργειες που λαμβάνουν χώρα μέσα της. Αυτή «διακηρύσσει» και «χαίρεται». Σκεφτείτε αυτές τις δύο εσωτερικές εμπειρίες. Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί καλύτερα ως εξής: Διακήρυξε η Μαρία το μεγαλείο του Θεού επειδή πρώτα γέμισε χαρά; Ή μήπως γέμισε χαρά επειδή ήταν η πρώτη που διακήρυξε το μεγαλείο του Θεού; Ίσως η απάντηση να είναι λίγο και από τα δύο, αλλά η διάταξη αυτού του εδαφίου στην Αγία Γραφή υπονοεί ότι πρώτα διακήρυξε και γέμισε χαρά ως αποτέλεσμα.

Αυτό δεν είναι απλώς ένας φιλοσοφικός ή θεωρητικός προβληματισμός. Μάλλον, είναι πολύ πρακτικό που προσφέρει μια ουσιαστική εικόνα της καθημερινής μας ζωής. Συχνά στη ζωή περιμένουμε να μας «εμπνεύσει» ο Θεός πριν τον ευχαριστήσουμε και τον επαινέσουμε. Περιμένουμε μέχρι ο Θεός να μας αγγίξει, να μας γεμίσει με μια χαρούμενη εμπειρία, να απαντήσει στην προσευχή μας και μετά να ανταποκριθεί με ευγνωμοσύνη. Αυτό είναι καλό. Αλλά γιατί να περιμένουμε; Γιατί να περιμένουμε να διακηρύξουμε το μεγαλείο του Θεού;

Πρέπει να διακηρύξουμε το μεγαλείο του Θεού όταν τα πράγματα είναι δύσκολα στη ζωή; Ναι, πρέπει να διακηρύττουμε το μεγαλείο του Θεού όταν δεν νιώθουμε την παρουσία του στη ζωή μας; Ναι, πρέπει να διακηρύξουμε το μεγαλείο του Θεού ακόμα και όταν συναντάμε τους βαρύτερους σταυρούς στη ζωή; Ασφαλώς.

Η διακήρυξη του μεγαλείου του Θεού δεν πρέπει να γίνεται μόνο μετά από κάποια ισχυρή έμπνευση ή απάντηση προσευχής. Δεν πρέπει να γίνεται μόνο αφού βιώσουμε την εγγύτητα του Θεού.Η κήρυξη του μεγαλείου του Θεού είναι καθήκον αγάπης και πρέπει να γίνεται πάντα, κάθε μέρα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ανεξάρτητα από το τι. Διακηρύσσουμε το μεγαλείο του Θεού κυρίως για αυτό που είναι. Είναι ο Θεός και του αξίζει όλος ο έπαινος μας για αυτό και μόνο.

Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι η επιλογή να διακηρύξουμε το μεγαλείο του Θεού, τόσο στις καλές όσο και στις κακές στιγμές, συχνά οδηγεί επίσης στην εμπειρία της χαράς. Φαίνεται ότι το πνεύμα της Μαρίας χάρηκε στον Θεό, τον Σωτήρα της, κυρίως γιατί ήταν η πρώτη που διακήρυξε το μεγαλείο Του. Η χαρά προέρχεται από το να υπηρετούμε πρώτα τον Θεό, να τον αγαπάμε και να του δίνουμε την τιμή που οφείλεται στο όνομά του.

Σκεφτείτε σήμερα αυτή τη διττή διαδικασία διακήρυξης και χαράς. Η διακήρυξη πρέπει πάντα να έρχεται πρώτη, ακόμα κι αν μας φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να χαρούμε. Αλλά αν μπορέσετε να διακηρύξετε το μεγαλείο του Θεού, θα ανακαλύψετε ξαφνικά ότι έχετε ανακαλύψει τη βαθύτερη αιτία χαράς στη ζωή: τον ίδιο τον Θεό.

Αγαπητή Μητέρα, επιλέξατε να διακηρύξετε το μεγαλείο του Θεού.Έχετε αναγνωρίσει την ένδοξη δράση Του στη ζωή σας και στον κόσμο και η διακήρυξη αυτών των αληθειών σας έχει γεμίσει χαρά. Προσευχήσου για μένα ώστε να μπορώ επίσης να προσπαθώ να δοξάζω τον Θεό κάθε μέρα ανεξάρτητα από τις δυσκολίες ή τις ευλογίες που λαμβάνω. Είθε να σε μιμηθώ, αγαπητή μητέρα, και να μοιραστώ επίσης την τέλεια χαρά σου. Μητέρα Μαρία, προσευχήσου για μένα. Ιησού πιστεύω σε σένα.