Η Αγία Φαυστίνα πες μας πώς να αντιδράσουμε στην απώλεια της πνευματικής παρηγοριάς

Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα να σκεφτόμαστε ότι επειδή ακολουθούμε τον Ιησού, θα πρέπει να παρηγορούμαστε και να παρηγορούμαστε συνεχώς σε ό,τι κάνουμε. Είναι αλήθεια? Ναι και ΟΧΙ. Κατά μία έννοια, η παρηγοριά μας θα είναι συνεχής εάν εκπληρώνουμε πάντα το Θέλημα του Θεού και γνωρίζουμε ότι το κάνουμε. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που ο Θεός αφαιρεί κάθε πνευματική άνεση από την ψυχή μας από αγάπη. Μπορεί να νιώθουμε ότι ο Θεός είναι απόμακρος και νιώθουμε σύγχυση ή ακόμα και θλίψη και απόγνωση. Αλλά αυτές οι στιγμές είναι στιγμές του μεγαλύτερου Ελέους που μπορεί κανείς να φανταστεί. Όταν ο Θεός φαίνεται απόμακρος, πρέπει πάντα να εξετάζουμε τη συνείδησή μας για να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι αποτέλεσμα αμαρτίας. Μόλις η συνείδησή μας είναι καθαρή, θα πρέπει να χαιρόμαστε για την αισθητηριακή απώλεια της παρουσίας του Θεού και την απώλεια πνευματικών παρηγοριών. Γιατί;

Γιατί αυτή είναι μια πράξη του Ελέους του Θεού καθώς μας καλεί σε υπακοή και φιλανθρωπία παρά τα συναισθήματά μας. Μας δίνεται η ευκαιρία να αγαπήσουμε και να υπηρετήσουμε ακόμα κι αν δεν αισθανόμαστε άμεση άνεση. Αυτό κάνει την αγάπη μας πιο δυνατή και μας ενώνει πιο σταθερά στο αγνό Έλεος του Θεού (Βλ. Ημερολόγιο #68). Σκεφτείτε τον πειρασμό να απομακρυνθείτε από τον Θεό όταν αισθάνεστε ταπεινοί ή στενοχωρημένοι. Δείτε αυτές τις στιγμές ως δώρα και ευκαιρίες να αγαπήσετε όταν δεν θέλετε να αγαπήσετε. Αυτές είναι ευκαιρίες να μετατραπούν από το Έλεος στην πιο αγνή μορφή Ελέους.

Κύριε, επιλέγω να αγαπώ εσένα και όλους όσους έχεις τοποθετήσει στη ζωή μου ανεξάρτητα από το πώς νιώθω. Αν η αγάπη για τους άλλους μου φέρνει μεγάλη παρηγοριά, σας ευχαριστώ. Αν η αγάπη για τους άλλους είναι δύσκολη, στεγνή και επίπονη, σας ευχαριστώ. Κύριε, καθάρισε την αγάπη μου σε μια πιο αυθεντική μορφή του Θείου Ελέους Σου. Ιησού πιστεύω σε σένα.