Εγώ, ένας άθεος επιστήμονας, πιστεύω στα θαύματα

Κοιτάζοντας στο μικροσκόπιό μου, είδα ένα θανατηφόρο κύτταρο λευχαιμίας και αποφάσισα ότι ο ασθενής του οποίου το αίμα εξέταζα πρέπει να είναι νεκρός. Ήταν 1986 και εξέταζα έναν μεγάλο σωρό από «τυφλά» δείγματα μυελού των οστών χωρίς να μου πουν το γιατί.
Δεδομένης της κακοήθους διάγνωσης, κατάλαβα ότι ήταν για μήνυση. Ίσως μια θλιμμένη οικογένεια μήνυσε τον γιατρό για έναν θάνατο που πραγματικά δεν μπορούσε να γίνει. Ο μυελός των οστών διηγήθηκε μια ιστορία: η ασθενής έκανε χημειοθεραπεία, ο καρκίνος πήγε σε ύφεση, μετά υποτροπίασε, έκανε άλλη θεραπεία και ο καρκίνος πήγε σε ύφεση για δεύτερη φορά.

Αργότερα έμαθα ότι ήταν ακόμα ζωντανή επτά χρόνια μετά τη δοκιμασία της. Η υπόθεση δεν ήταν για δίκη, αλλά θεωρήθηκε από το Βατικανό ως θαύμα στη δικογραφία για την αγιοποίηση της Μαρί-Μαργκερίτ ντ' Γιουβίλ. Κανένας άγιος δεν είχε γεννηθεί ακόμα στον Καναδά. Όμως το Βατικανό είχε ήδη απορρίψει την υπόθεση ως θαύμα. Οι ειδικοί της δήλωσαν ότι δεν είχε αρχική ύφεση και υποτροπή. Αντίθετα, υποστήριξαν ότι η δεύτερη θεραπεία οδήγησε στην πρώτη ύφεση. Αυτή η λεπτή διάκριση ήταν κρίσιμη: πιστεύουμε ότι είναι δυνατή η ανάκαμψη στην πρώτη ύφεση, αλλά όχι μετά από υποτροπή. Οι ειδικοί της Ρώμης συμφώνησαν να επανεξετάσουν την απόφασή τους μόνο εάν ένας «τυφλός» μάρτυρας εξέταζε ξανά το δείγμα και ανακάλυπτε αυτό που είδα. Η έκθεσή μου έχει σταλεί στη Ρώμη.

Δεν είχα ακούσει ποτέ για μια διαδικασία αγιοποίησης και δεν μπορούσα να φανταστώ την απόφαση να απαιτούσε τόση επιστημονική εξέταση. (…) Μετά από λίγο καιρό με κάλεσαν να καταθέσω στο εκκλησιαστικό δικαστήριο. Ανησυχώντας για το τι μπορεί να ρωτήσουν, έφερα μαζί μερικά άρθρα από την ιατρική βιβλιογραφία σχετικά με το αν πρέπει να επιβιώσω από τη λευχαιμία, επισημαίνοντας τα κύρια αποσπάσματα με ροζ. (…) Η ασθενής και οι γιατροί κατέθεσαν επίσης στο δικαστήριο και η ασθενής εξήγησε πώς είχε στραφεί στον d'Youville κατά τη διάρκεια της υποτροπής της.
Ακόμα περισσότερο καιρό αργότερα, μάθαμε τα συναρπαστικά νέα ότι ο d'Youville θα αγιαζόταν από τον Ιωάννη Παύλο Β' στις 9 Δεκεμβρίου 1990. Οι μοναχές που είχαν ανοίξει την υπόθεση του αγιασμού με κάλεσαν να συμμετάσχω στην τελετή. Στην αρχή, δίστασα να μην τους προσβάλω: είμαι άθεος και ο άντρας μου είναι Εβραίος. Αλλά με χαρά μας συμπεριέλαβαν στην τελετή και δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε το προνόμιο να γίνουμε προσωπικά μάρτυρες της αναγνώρισης του πρώτου αγίου της χώρας μας.
Η τελετή έγινε στον Άγιο Πέτρο: οι μοναχές, ο γιατρός και ο ασθενής ήταν εκεί. Αμέσως μετά, συναντήσαμε τον Πάπα: μια αξέχαστη στιγμή. Στη Ρώμη, οι Καναδοί ποστουλάντες μου έκαναν ένα δώρο, ένα βιβλίο που άλλαξε ριζικά τη ζωή μου. Ήταν ένα αντίγραφο του Positio, ολόκληρου του αρχείου του θαύματος της Οτάβα. Περιείχε νοσοκομειακά αρχεία, μεταγραφές μαρτυριών. Περιείχε και την έκθεσή μου. (…) Ξαφνικά, συνειδητοποίησα με έκπληξη ότι η ιατρική μου εργασία είχε τοποθετηθεί στα αρχεία του Βατικανού. Ο ιστορικός μέσα μου σκέφτηκε αμέσως: θα υπάρξουν επίσης όλα τα θαύματα για προηγούμενες αγιοποιήσεις; Επίσης όλες οι θεραπείες και οι ασθένειες θεραπεύονται; Είχε ληφθεί υπόψη η ιατρική επιστήμη στο παρελθόν, όπως και σήμερα; Τι είχαν δει και τι είπαν οι γιατροί τότε;
Μετά από είκοσι χρόνια και πολλά ταξίδια στα αρχεία του Βατικανού, έχω εκδώσει δύο βιβλία για την ιατρική και τη θρησκεία. (…) Η έρευνα έφερε στο φως συγκλονιστικές ιστορίες θεραπείας και θάρρους. Αποκάλυψε μερικούς συγκλονιστικούς παραλληλισμούς μεταξύ της ιατρικής και της θρησκείας όσον αφορά τους συλλογισμούς και τους στόχους, και έδειξε ότι η Εκκλησία δεν άφησε στην άκρη την επιστήμη για να πει ό,τι είναι θαυματουργό.
Αν και εξακολουθώ να είμαι άθεος, πιστεύω στα θαύματα, στα απίθανα πράγματα που συμβαίνουν για τα οποία δεν μπορούμε να βρούμε καμία επιστημονική εξήγηση. Αυτός ο πρώτος ασθενής είναι ακόμα ζωντανός 30 χρόνια αφότου τον άγγιξε η οξεία μυελογενής λευχαιμία και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Αλλά το κάνει.