Η φοιτήτρια πεθαίνει και ξυπνά στο νεκροτομείο: η εμπειρία της κοντά στο θάνατο

Μια φοιτήτρια πληροφορικής υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στην Κόστα Ρίκα όπου πέθανε, έζησε στη μετά θάνατον ζωή και μετά επέστρεψε στο σώμα της στο νεκροτομείο.

Η Graciela H. μοιράζεται την ιστορία της στον ιστότοπο του Ερευνητικού Ιδρύματος Εμπειρίας Κοντού Θανάτου. Αυτή η ιστορία δεν έχει επαληθευτεί ανεξάρτητα.

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Είδα τους γιατρούς να δουλεύουν γρήγορα πάνω μου. … Ταράχτηκαν. Κοίταξαν τα ζωτικά μου σημεία και έκαναν CPR. Ο καθένας τους άρχισε να βγαίνει αργά από το δωμάτιο. Δεν κατάλαβα γιατί συμπεριφέρθηκαν έτσι.

Όλα ήταν ήσυχα. Αποφάσισα να σηκωθώ. Μόνο ο γιατρός μου ήταν ακόμα εκεί και κοιτούσε το σώμα μου. Αποφάσισα να πάω πιο κοντά, στεκόμουν δίπλα του, ένιωθα ότι ήταν στεναχωρημένος και πονούσε η ψυχή του. Θυμάμαι ότι του άγγιξα τον ώμο και μετά απομακρύνθηκε.

Το σώμα μου άρχισε να ανεβαίνει και να ανεβαίνει, μπορώ να πω ότι με κουβαλούσε μια περίεργη δύναμη.

Ήταν υπέροχο, το σώμα μου γινόταν πιο ελαφρύ. Καθώς περνούσα από την ταράτσα του χειρουργείου, διαπίστωσα ότι μπορούσα να κινηθώ όπου ήθελα.

Με πήγαν σε ένα μέρος όπου… τα σύννεφα ήταν φωτεινά, ένα δωμάτιο ή ένας χώρος… Όλα γύρω μου ήταν καθαρά, πολύ φωτεινά και το σώμα μου γέμισε ενέργεια, γεμίζοντας το στήθος μου με ευτυχία. …

Κοίταξα τα μπράτσα μου, είχαν το ίδιο σχήμα με τα ανθρώπινα μέλη, αλλά από διαφορετικό υλικό. Το θέμα ήταν σαν ένα λευκό αέριο ανακατεμένο με μια λευκή λάμψη, μια ασημί λάμψη, μαργαριταρένια λάμψη γύρω από το σώμα μου.

Ήμουν όμορφη. Δεν είχα καθρέφτη για να κοιτάξω το πρόσωπό μου, αλλά… Ένιωθα ότι το πρόσωπό μου ήταν όμορφο, έβλεπα τα χέρια και τα πόδια μου, είχα ένα λευκό, απλό, μακρύ φόρεμα από φως… Η φωνή μου ήταν σαν εφήβου ανακατεμένη με τον τόνο της παιδικής φωνής…

Ξαφνικά πλησίασε ένα φως πιο λαμπερό από το σώμα μου… Το φως του με θάμπωσε…

Είπε με μια φωνή… πολύ όμορφη: «Δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις»…

Θυμάμαι ότι μιλούσα τη δική του γλώσσα με το μυαλό μου, μιλούσε και με το μυαλό του.

Έκλαψα γιατί δεν ήθελα να γυρίσω, με πήρε, με αγκάλιασε… Έμεινε ήρεμος όλη την ώρα, μου έδινε δύναμη. Ένιωσα αγάπη και ενέργεια. Δεν υπάρχει αγάπη και δύναμη σε αυτόν τον κόσμο συγκρίσιμη με αυτό…

Είπε, «Σε έστειλαν εδώ κατά λάθος, λάθος κάποιου. Πρέπει να επιστρέψετε… Για να έρθετε εδώ, πρέπει να καταφέρετε πολλά πράγματα… Προσπαθήστε να βοηθήσετε περισσότερους ανθρώπους»…

ΣΤΟ ΝΑΡΧΕΙΟ

Άνοιξα τα μάτια μου, τριγύρω ήταν μεταλλικές πόρτες, άνθρωποι σε μεταλλικά τραπέζια, το ένα σώμα είχε ένα άλλο σώμα από πάνω. Αναγνώρισα το μέρος: ήμουν στο νεκροτομείο.

Ένιωσα πάγο στις βλεφαρίδες μου, το σώμα μου ήταν κρύο. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα… Δεν μπορούσα καν να κουνήσω το λαιμό μου ή να μιλήσω.

Αισθάνθηκα υπνηλία… Δύο τρεις ώρες αργότερα, άκουσα φωνές και άνοιξα ξανά τα μάτια μου. Είδα δύο νοσοκόμες… Ήξερα τι έπρεπε να κάνω… να κάνω οπτική επαφή με τη μία από αυτές. Μετά βίας είχα τη δύναμη να ανοιγοκλείσω μερικές φορές και το έκανα. Μου κόστισε τόση προσπάθεια.

Μια από τις νοσοκόμες με κοίταξε φοβισμένη… λέγοντας στη συνάδελφό της: «Κοίτα, κοίτα, κουνάει τα μάτια της». Γελώντας, απάντησε: «Έλα, αυτό το μέρος είναι τρομακτικό».

Μέσα μου ούρλιαζα «Σε παρακαλώ μην με αφήνεις!».

Δεν έκλεισα τα μάτια μου μέχρι που ήρθαν οι νοσοκόμες και οι γιατροί. Το μόνο που ακούω είναι κάποιος να λέει, «Ποιος το έκανε αυτό; Ποιος έστειλε αυτόν τον ασθενή στο νεκροτομείο; Οι γιατροί είναι τρελοί». Έκλεισα τα μάτια μου όταν ήμουν σίγουρος ότι ήμουν μακριά από αυτό το μέρος. Ξύπνησα μόνο τρεις ή τέσσερις μέρες αργότερα.

Κοιμήθηκα πολύ για λίγο… Δεν μπορούσα να μιλήσω. Την πέμπτη μέρα άρχισα να κινώ τα χέρια και τα πόδια μου… πάλι…

Οι γιατροί μου εξήγησαν ότι με είχαν στείλει στο νεκροτομείο κατά λάθος… Με βοήθησαν να περπατήσω ξανά, με θεραπεία.

Ένα από τα πράγματα που έμαθα είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο κάνοντας λάθος πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε όλα καλά για το καλό μας… από την άλλη πλευρά, είναι σαν τράπεζα, όσο περισσότερο βάζετε, τόσο περισσότερα θα πάρετε στο τέλος.