Ο Βλαντιμίρ Εφρέμοφ, ένας επιστήμονας επέστρεψε από τη μεταθανάτια ζωή

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις του φυσικού «Βλαντιμίρ Εφρεμόφ» επέστρεψαν ως εκ θαύματος από τη μετά θάνατον ζωή.

Στις επιστημονικές του πραγματείες, ο Efremov περιέγραψε τη μετά θάνατον ζωή με μαθηματικούς και φυσικούς όρους. Σε αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, θα αποφευχθεί η τεχνική μαθηματική γλώσσα προς όφελος μιας απλής περιγραφής, στην προσιτότητα όλων. Ο Vladimir Efremov περιγράφει έτσι τον κόσμο της μετά θάνατον ζωής, τον οποίο βίωσε κατά τη διάρκεια μιας ξαφνικής εμπειρίας θανάτου, με αυτούς τους όρους: «Οποιαδήποτε σύγκριση θα είναι ψευδής. Οι διαδικασίες εκεί δεν είναι γραμμικές όπως εδώ, δεν επεκτείνονται χρονικά και ρέουν ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα υποκείμενα στη μετά θάνατον ζωή παρουσιάζονται ως συμπυκνώματα πληροφοριών, το περιεχόμενο των οποίων καθορίζει τον τόπο όπου βρίσκονται και τις ποιότητες της ύπαρξής τους.

Ο επικεφαλής μηχανικός-σχεδιαστής του Project Section για το "Impuls", ο Vladimir Efremov πέθανε ξαφνικά, ασφυκτιώντας στο σπίτι από έντονο βήχα. Οι συγγενείς στην αρχή δεν κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Νόμιζαν ότι είχε αφιερώσει λίγο χρόνο για να ξεκουραστεί. Η αδερφή του Ναταλία ήταν η πρώτη που παρατήρησε τι είχε συμβεί. Η Ναταλία που ήταν γιατρός και ένιωθε ότι η καρδιά του δεν χτυπούσε τότε άρχισε να του κάνει τεχνητή αναπνοή, αλλά ο αδερφός της δεν ανέπνεε. Στη συνέχεια έκανε μια προσπάθεια να «θέσει σε κίνηση» την καρδιά κάνοντας μασάζ στο στήθος του. Είχαν ήδη περάσει οκτώ λεπτά όταν τα χέρια του ένιωσαν μια πολύ αδύναμη απόκριση. Η καρδιά χτύπησε ξανά και ο Βλαντιμίρ Εφρεμόφ άρχισε να αναπνέει μόνος του. Μόλις συνήλθε είπε: «Θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει ζωή και εκεί. Διαφορετικό όμως. Βελτιώσει… "

Στη συνέχεια ο Βλαντιμίρ περιέγραψε με μεγάλη λεπτομέρεια τι βίωσε εκείνα τα λεπτά κλινικού θανάτου. Οι μαρτυρίες του λοιπόν είναι πολύτιμες. Και αντιπροσωπεύουν την πρώτη επιστημονική μελέτη για τη μετά θάνατον ζωή από έναν επιστήμονα που έχει βιώσει τον θάνατο από πρώτο χέρι. Στη συνέχεια, ο Efremov δημοσίευσε τις παρατηρήσεις του σε ένα επιστημονικό περιοδικό του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης και αργότερα είπε όλη την ιστορία σε ένα επιστημονικό συνέδριο, όπου η έκθεσή του εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους παρευρισκόμενους επιστήμονες.

Το πέρασμα:
Η φήμη του Vladimir Efremov στην επιστήμη είναι άψογη. Είναι σπουδαίος ειδικός στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και εργάστηκε για την “Impuls” για πολλά χρόνια. Συμμετείχε στην προετοιμασία της εκτόξευσης του Γιούρι Γκαγκάριν στον κόσμο και συνέβαλε στην ανάπτυξη υπερσύγχρονων πυραυλικών συστημάτων. Το επιστημονικό της προσωπικό έχει βραβευτεί τέσσερις φορές στην επιστήμη.

«Πριν από τον κλινικό μου θάνατο, θεωρούσα τον εαυτό μου απόλυτο άθεο» - λέει ο Vladimir Efremov - «εμπιστευόμουν μόνο τα γεγονότα». «Όλες οι σκέψεις για τη ζωή στη μετά θάνατον ζωή τις θεωρούσα θρησκευτικό όπιο. Για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν σκέφτηκα σοβαρά τον θάνατο, παρόλο που είχα προβλήματα με την καρδιά και άλλες παθήσεις. Αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω… Τότε συνέβη το γεγονός: στο σπίτι της αδερφής μου Ναταλίας έπαθα κρίση βήχα. Ένιωσα ότι ασφυκτιά. Οι πνεύμονες δεν με υπάκουσαν, προσπάθησα να πάρω μια ανάσα αλλά δεν τα κατάφερα! Το σώμα είχε γίνει βαμβάκι, η καρδιά είχε σταματήσει. Ο τελευταίος αέρας βγήκε από τους πνεύμονες με μια ανάσα. Μια τρομακτική σκέψη εμφανίστηκε τότε στον εγκέφαλό μου… Νόμιζα ότι ήταν το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μου. Αλλά η συνείδηση ​​ανεξήγητα δεν αποσπάστηκε και ξαφνικά εμφανίστηκε η αίσθηση της απίστευτης ελαφρότητας. Δεν είχα πια πονόλαιμο, καρδιά ή στομάχι. Είχα νιώσει τόσο καλά μόνο στην παιδική ηλικία. Δεν ένιωθα το σώμα μου και δεν το έβλεπα καν. Όμως όλες οι αισθήσεις και οι αναμνήσεις μου έμειναν μαζί μου. Πετούσα επίσης μέσα από ένα τεράστιο τούνελ. Οι αισθήσεις του πετάγματος μου φάνηκαν γνωστές γιατί τις είχα ήδη βιώσει στα όνειρα. Διανοητικά προσπαθούσα να επιβραδύνω ή να αλλάξω κατεύθυνση. Δεν υπήρχε φόβος ή τρόμος, μόνο ευδαιμονία. Προσπάθησα να αναλύσω τι είχε συμβεί και τα συμπεράσματα βγήκαν αμέσως: ο κόσμος στον οποίο είχα προσγειωθεί υπήρχε πραγματικά. συλλογίστηκα, λοιπόν, υπήρξα. Ο συλλογισμός μου διέθετε επίσης την απαγωγική ιδιότητα, αφού κατάφερα να αλλάξω την κατεύθυνση και την ταχύτητα της πτήσης μου.

Το τούνελ:
«Όλα ήταν φρέσκα, ξεκάθαρα και ενδιαφέροντα» – συνεχίζει ο Vladimir Efremov – «η συνείδησή μου λειτούργησε εντελώς διαφορετικά από πριν. Αγκάλιαζε τα πάντα ταυτόχρονα, δεν υπήρχε χρόνος, απόσταση. Θαύμασα τον περιβάλλοντα κόσμο που έμοιαζε να είναι τυλιγμένος σε ένα τούνελ. Δεν είδα τον ήλιο, αλλά βυθίστηκα σε ένα ομοιογενές φως, χωρίς σκιές. Στους τοίχους της σήραγγας φάνηκαν περίεργες κατασκευές που έμοιαζαν με ανάγλυφα. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις το κάτω από το πάνω μέρος. Προσπάθησα να θυμηθώ το μέρος που πετούσα. Υπήρχαν βουνά και θυμάμαι το τοπίο. Ο όγκος της μνήμης μου ήταν πραγματικά απύθμενος. Μπορούσα να κινούμαι με τις σκέψεις μου. Τι έκπληξη! Ήταν μια πραγματική τηλεμεταφορά».

Η τηλεόραση:
«Είχα μια τρελή σκέψη: φαντάστηκα νοερά την παλιά σπασμένη τηλεόραση που ήταν στο σπίτι μου και μπορούσα να τη δω από όλες τις πλευρές ταυτόχρονα. Ήξερα τα πάντα γι' αυτόν, ποιος ξέρει πώς… ακόμα και πού παρήχθη. Ήξερα πού πήγαιναν το μετάλλευμα που χρησιμοποιήθηκε για να λειώσει το μέταλλο για την κατασκευή της τηλεόρασης. Ήξερα επίσης σε ποιον ήταν το χυτήριο χάλυβα που το έφτιαχνε, ήξερα ότι είχε προβλήματα με τη γυναίκα και την πεθερά του. Είδα όλα όσα σχετίζονται με αυτήν την τηλεόραση, κάθε μικρή λεπτομέρεια της. Και πάνω από όλα, τώρα ήξερα ακριβώς ποιο κομμάτι του ήταν σπασμένο». «Όταν ανάρρωσα, αντικατέστησα το τρανζίστορ T-350 και η τηλεόραση άρχισε να λειτουργεί ξανά… Είχα ένα αίσθημα παντοδυναμίας στη σκέψη. Το Τμήμα Έργων μας αγωνιζόταν πίσω από ένα συγκεκριμένο έργο για δύο χρόνια. Ξαφνικά, είδα το όλο πρόβλημα στην πολύπλευρη φύση του. Και ο αλγόριθμος της λύσης εμφανίστηκε από μόνος του».

Θεός:
«Η επίγνωση του ότι δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο ήρθε σιγά σιγά. Η αλληλεπίδρασή μου με τον υπολογιστή με το περιβάλλον μου έχασε τον μονόπλευρο χαρακτήρα της. Με κάθε ερώτηση που διατύπωνα, ένα φως αναδύθηκε στη συνείδησή μου. Στην αρχή αντιλήφθηκα αυτές τις απαντήσεις ως αποτέλεσμα προβληματισμών. Αλλά οι πληροφορίες που έφτασαν σε μένα ξεπέρασαν τις γνώσεις που είχα στη ζωή. Η γνώση που έλαβα κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπέρασε κατά πολύ το επιστημονικό μου υπόβαθρο! Ήξερα ότι με καθοδηγούσε κάποιος πανταχού παρών που δεν έχει όρια. Διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες, είναι παντοδύναμος και γεμάτος Αγάπη. Αυτή η αόρατη Οντότητα, αλλά αντιληπτή από όλη μου την ύπαρξη, έκανε τα πάντα για να μην με τρομάξει. Κατάλαβα ότι μου έδειχνε γεγονότα και προβλήματα με ολόκληρη την αλυσίδα των κρίκων αιτίου και αποτελέσματος. Δεν το είδα, αλλά το ένιωσα έντονα. Ήξερα ότι ήταν ο Θεός… Ξαφνικά παρατήρησα ότι κάτι με σταματούσε. Ένιωσα τότε να τραβήχτηκα σαν καρότο από τη γη. Δεν ήθελα να επιστρέψω… όλα ήταν τόσο καλά. Μετά είδα την αδερφή μου. Εκείνη τρόμαξε, αλλά εγώ έλαμπω από έκπληξη».

Η σύγκριση:
Ο Vladimir Efremov συνεχίζει την περιγραφή του: «Έχουμε ήδη πει ότι οι διαδικασίες στη μετά θάνατον ζωή δεν είναι γραμμικές και εκτείνονται χρονικά όπως στη Γη, αλλά ρέουν ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα θέματα στη μετά θάνατον ζωή παρουσιάζονται ως συμπυκνώματα πληροφοριών και όλα βρίσκονται σε μια ενιαία αλυσίδα κρίκων αιτίου και αποτελέσματος. Τα αντικείμενα και τα χαρακτηριστικά τους σχηματίζουν μια παγκόσμια δομή στην οποία όλα λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους του Θεού. Μόνο Αυτός έχει τη δύναμη να δημιουργήσει, να αλλάξει ή να εξαλείψει οποιοδήποτε αντικείμενο, ποιότητα ή διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της πορείας του χρόνου».

«Μα πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος στις πράξεις του, πόσο ελεύθερες είναι η συνείδηση ​​και η ψυχή του; Ο άνθρωπος, ως πηγή πληροφοριών, μπορεί να επηρεάσει αντικείμενα στη σφαίρα που είναι αποδεκτή για αυτόν. Μάλιστα, η θέλησή μου θα μπορούσε να αλλάξει τα ανάγλυφα του τούνελ, και να γεννήσει τα αντικείμενα που ήθελα. Το όλο πράγμα έμοιαζε πολύ με αυτό που περιγράφεται στις ταινίες «Solaris» και «Matrix». Αλλά και οι δύο κόσμοι, ο δικός μας και αυτός της μετά θάνατον ζωής είναι πραγματικοί. Αλληλεπιδρούν συνεχώς, ενώ είναι αυτόνομα: σχηματίζουν ένα παγκόσμιο πνευματικό σύστημα που κατευθύνεται από το υποκείμενο-Θεό. Ο κόσμος μας είναι πιο κατανοητός, έχει σταθερές που διατηρούν την ακεραιότητα των νόμων της φύσης και ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο ως δεσμευτική αρχή».

«Στη μετά θάνατον ζωή, οι σταθερές δεν υπάρχουν καθόλου, ή υπάρχουν πολύ λίγες από αυτές σε σύγκριση με τον κόσμο μας, και μπορεί να ποικίλλουν. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν συγκεντρώσεις πληροφοριών που περιέχουν όλα τα γνωστά και άγνωστα χαρακτηριστικά των υλικών αντικειμένων, αλλά με την πλήρη απουσία των ίδιων των αντικειμένων. Κατάλαβα επίσης ότι σε αυτό το πλαίσιο ο άνθρωπος βλέπει ακριβώς αυτό που θέλει να δει. Εξαιτίας αυτού, οι περιγραφές της μετά θάνατον ζωής συχνά διαφέρουν. Ένας δίκαιος άνθρωπος βλέπει τον παράδεισο, ένας αμαρτωλός βλέπει την κόλαση… Για μένα, ο θάνατος ήταν μια χαρά που δεν μπορώ να συγκρίνω με τίποτα που υπάρχει στη Γη. Ακόμα και η αγάπη μιας γυναίκας σε σύγκριση με αυτό που έχω ζήσει δεν είναι τίποτα…»

Η Αγία Γραφή:
Ο Βλαντιμίρ βρήκε στις Αγίες Γραφές επιβεβαιώσεις της εμπειρίας και του συλλογισμού του σχετικά με την πληροφοριακή ουσία του κόσμου. Στο «Ευαγγέλιο του Ιωάννη» γράφεται ότι: «Εν αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν του Θεού». Όλα ξεκίνησαν με Αυτόν και τίποτα δεν άρχισε να υπάρχει χωρίς Αυτόν.Ο Λόγος αντιπροσωπεύει ακριβώς την πληροφοριακή ουσία που περιέχει τη σημασία των πάντων.