Jainkoarekiko debozioa: arima hautsetik salbatzeko!

Gure anaiak hautsez estalita daude, anaiak eta hauts-gurdiak gure arimaren zerbitzurako ematen dira. Ez utzi gure arima hautsetan hondoratzen! Hautsak ez harrapatzeko! Txinparta bizia hautsak hilobian itzal ez dezan! Lurreko hautsen eremu oso zabala dago, beregana erakartzen gaituena, baina are zabalagoa da neurtu ezin den erreinu espirituala, gure arima senide izendatzen duena.

 Haragiaren hautsarentzat lurra bezalakoa gara, baina arimarentzat zerua bezalakoak gara. Kolonoak gara aldi baterako etxoletan, soldaduak gara kanpin dendetan. Jauna, salba nazazu hautsetik! Honela otoitz egiten du errege damutuak, hautsaren menpe geratu zenak, hautsak hondamenaren amildegira eramaten ikusi zuen arte. Hautsa gizakien gorputza da bere fantasiekin: hautsa ere pertsona gaizto guztiak dira, justuen aurka borrokatzen dutenak: hautsa ere deabruak dira haien izuekin.

 Jainkoak salba gaitzala hauts horretatik guztietatik. Bera bakarrik egin dezake. Eta saiatzen gara, lehenik eta behin, etsaia geure baitan ikusten, etsaia, beste etsai batzuk ere erakartzen dituena. Bekatariaren zorigaitzik handiena bere etsaien aliatua da bere aurka, inkontzienteki eta gogoz kontra. Eta zuzenak ongi sendotu du bere arima Jainkoarengan eta Jainkoaren erreinuan, eta ez du beldurrik.

Lehenik ez du bere buruaren beldurrik eta gero ez du beste etsaien beldurrik. Ez du beldurrik, ez baita bere arimaren aliatu eta etsai. Hortik aurrera, ez gizakiek ez deabruek ezin diote ezer egin. Jainkoa da bere aliatua eta Jainkoaren aingeruak bere babesleak: zer egin diezaioke gizon batek, zer egin diezaioke demonio batek, zer egin diezaioke hautsak? Eta zuzenak ongi sendotu du bere arima Jainkoarengan eta Jainkoaren erreinuan, eta ez du beldurrik.