Eguneko debozioa: norberaren maitasunaren lagun perfiduna

Lagun gaiztoa da. Inork ezin digu debekatu gure buruarekiko maitasun arautua, bizitza maitatzera eta bertuteekin apaintzera bultzatzen gaituena; baina norberaren maitasuna ez da arautua eta berekoia bihurtzen da gugan bakarrik pentsarazten gaituenean, guk bakarrik maite dugu eta besteek gugan interesa har dezaten irrikatzen dugu. Hitz egiten badugu, entzun nahi dugu; sufritzen badugu, barkatu; lan egiten badugu, goraipatu; ez dugu aurre egin nahi, kontraesana egin, nazkatu. Ispilu honetan ez al duzu zure burua ezagutzen?

Norbere maitasunaren irregulartasunak. Zenbat akats sortzen dira bizio honetatik! Aitzakiarik txikienerako, bat axolagabe bihurtzen da, besteen aurka altxatu eta bere umore txarraren pisua jasanarazten die! Non sortzen dira kapritxoak, inpazioak, nahigabeak, haserreak? Norbere maitasunetik. Nondik datoz malenkonia, mesfidantza, etsipena? Norbere maitasunetik. Nondik marmar egiten du kezkak? Norbere maitasunetik. Irabaziko bagenu, zenbat kalte gutxiago egingo genuke!

Egindako ona hondatzen du. Norberaren maitasunaren pozoia zenbat egintza onek lapurtzen diguten! Hutsak, atseginak, bertan bilatzen den poztasun naturalak, merezimendua bahitzen du, osorik edo zati bat. Zenbat otoitz, limosna, jaunartze, sakrifizio geldituko dira antzik, jatorria dutelako edo autoamodioa lagun dutelako! Nahastu, hondatu eta hondatzen duen edonon! Ez al duzu ahaleginik egingo bera atzetik botatzeko? Ez al duzu zure etsaitzat gordeko?

LANDU. - Maitatu zure ona erregularki, hau da, Jainkoak nahi duen moduan eta hurkoaren eskubideak kaltetzen ez dituen bitartean.