Medjugorjeren ikuspegiek Purgatorioa ikusi zuten: zer esan zuten
Vicka: Purgatorio ere espazio bikaina da. Purgatorioan, ordea, ez duzu jendea ikusten, laino handia ikusten duzu eta entzuten duzu ...
Aita Livio: Zer sentitzen duzu?
Vicka: Jendeak sufritzen duela sentitzen duzu. Badakizu, zaratak daude ...
Aita Livio: nire liburua argitaratu berri dut: "Medjugorje-n sinesten dudalako", non Purgatorioan idazten dudan negarrez, oihuka, kolpeka ariko zirela ... hori zuzena al da? Ni ere italierazko hitz egokiak aurkitzeko borrokan nengoen, erromesei kroaziarrek esaten duzuna ulertzeko.
Vicka: ezin duzu esan kolpeak entzun edo negarrik egin dezakezunik. Ez duzu jendea ikusten. Ez da Zerua bezalakoa.
Aita Livio: Zer sentitzen duzu orduan?
Vicka: sufritzen ari direla sentitzen duzu. Mota askotako sufrimendua da. Ahotsak eta zaratak ere entzun ditzakezu, norbaitek bere burua jotzen duen bezala ...
Aita Livio: bata bestearekin jotzen al dute?
Vicka: Horrela sentitzen da, baina ezin nuen ikusi. Zaila da, Aita Livio, ikusten ez duzun zerbait azaltzea. Gauza bat sentitzea da eta beste bat ikustea. Paradisuan ikusten duzu ibiltzen, abesten, otoitz egiten dutela eta, beraz, horren berri eman dezakezu. Purgatorioan laino handi bat bakarrik ikus daiteke. Bertan gauden jendea gure otoitzak itxaroten ari da Zerura joan ahal izateko.
Aita Livio: Nork esan zuen gure otoitzak itxaroten dituela?
Vicka: Andreak esan zuen Purgatorioan dauden pertsonak gure otoitzak itxaroten dituztela Zerura joan ahal izateko.
Aita Livio: Entzun, Vicka: Paradisuaren argia interpreta dezakegu zoriontasun leku horretan dauden pertsonak murgiltzen diren jainkozko presentzia gisa. Zer esan nahi du Purgatorioko lainoak, zure ustez?
Vicka: Niretzat, lainoa itxaropenaren seinale da. Sufritzen ari dira, baina zerura joateko itxaropena dute.
Aita Livio: Deigarria egiten zait gure Andreak Purgatorioko arimak gure otoitzetan tematzen direla.
Vicka: Bai, Andreak dio gure otoitzak behar dituztela Zerura joateko lehenik.
Aita Livio: Orduan, gure otoitzek Purgatorioa laburtu dezakete.
Vicka: Gehiago otoitz egiten badugu, Zerura joaten dira lehenengo.
Jacov-en bidaia
JAKOV: Orduan lainoz betetako espazioan topatu ginen. Ezin dut beste ezer esan deskribatzeko laino moduko bat zela esanez. Mugimenduak bakarrik ikusi genituen han, baina jendeak, jendeak, ez genituen ikusten. Gure Andreak esan zigun asko otoitz egin behar dugula Purgatorioko arimengatik, benetan gure otoitzak behar dituztelako.
AITA BIZI: Sentitu pixka bat: baina Paradisutik alde egitean poza hori ere desagertu zen?
JAKOV: Bai, baina ez da guztiz desagertu. Purgatoriora sartzen zarenean, ordea, ez duzu lehenago entzuna sentitzen.
AITA BIZI: Ez? Zer sentitzen duzu?
JAKOV: Sentitzen duzu ... Mugimendu horiek lainoan ikusten dituzunean, berehala pentsatzen duzu jendearen arima direla eta haserretu ere sentitzen zara. Haserretuta sentitzen zara, baina baita haientzako mingarria ere.
AITA BIZI: Haientzako ere sentitzen al duzu mina?
JAKOV: Pena ematen diezu hor bukatu zutelako eta poza izugarri horretan eta bake horretan zeundelako une batean eta benetan pozik zeuden jendea ikusi duzulako. Orduan, arima sufritzaile hauek ikusten dituzu eta berehala pena sentitzen duzu.
AITA BIZI: Jakina, eta horregatik otoitz egin behar dugu.
JAKOV: Gure Andreak hainbeste gomendatu zigun Purgatorioko arimengatik otoitz egitea, gure otoitzak behar baitituzte.
AITA BIZI: Modu honetan Purgatorio laburtu al da?
JAKOV: Bai. Gaur egun askotan esaten dugu, eta nik ere askotan entzun izan dut, hildako gure maite bat, zerura joan dela. Jainkoak bakarrik daki gure hildakoak non dauden.
AITA BIZI: Nola uste duzu lagun diezagula?
JAKOV: Gure hildakoen alde otoitz egin dezakegu. Meza Santuak eskaini.
AITA BIZI: Oso ondo ...
JAKOV: Horregatik da guregana Andre Maria.