Gure adiskidetzearen misterioa
Maiestate jainkotiarrarengandik hartu zen gure izaeraren apaltasuna, indargunetik ahultasuna, betikoa denarengandik, gure hilkortasuna; eta gure egoeraren pisu handia zuen zorra ordaintzeko, izaera iragangaitza gure izaera pasagarriarekin bateratu zen. Hori guztia gertatu zen, beraz, gure salbaziorako egokia zenez, Jainkoaren eta gizakien arteko bitartekari bakarra, alde batetik, heriotzaren aurkako immunitatea zuen Jesus Kristo gizona, bestetik.
Egia, osoa eta perfektua Jainkoa jaio zen izaera zen, baina, aldi berean, egiazkoa eta perfektua aldaezin geratzen den jainkozko izaera zen. Bere baitan dago bere jainkotasun guztia eta gure gizatasun guztia.
Gure izaerarekin Jainkoak hasieran sortutakoa eta Hitzaren bidez berreskuratzekoa izan zena esan nahi dugu. Bestalde, Salbatzailearengan ez zegoen arrastorik limurtzaileak mundura ekarritako eta gizon liluratuak onartutako gaitz haietatik. Zalantzarik gabe, gure ahultasuna bere gain hartu nahi zuen, baina ez gure akatsetan parte hartu.
Esklabo izaera hartu zuen, baina bekatuaren kutsadurarik gabe. Gizateria sublimatu zuen baina ez zuen jainkotasuna txikitu. Bere deuseztapenak ikusezina eta hilkorra gauza guztien sortzailea eta jauna bihurtu zuen ikusgai. Baina bere miseriarako jaitsiera errukitsua izan zen bere boterea eta agintea galtzea baino. Bera izan zen gizakiaren sortzailea jainkozko egoeran eta gizakia esklabo moduan. Hau izan zen Salbatzaile bakarra.
Jainkoaren Semea, beraz, mundu honetako miseriaren erdian sartzen da, bere zeruko tronutik jaitsi, Aitaren aintza utzi gabe. Baldintza berri batean sartzen da, modu berri batean jaiotzen da. Baldintza berri batean sartzen da: hain zuzen ere, berez ikusezina, gure izaeran ikusgai jartzen da; infinitua, bere burua inguratzen uzten du; garai guztiak baino lehenago existitzen da, denboran bizitzen hasten da; unibertsoaren jaun eta jabe, bere maiestate infinitua ezkutatzen du, morroi itxura hartzen du; iraganezina eta hilezkorra, Jainkoa den heinean, ez du mespretxatzen gizaki pasagarria eta heriotzaren legeen menpe egotea.
Zeren Jainko egiazkoa gizaki egiazkoa baita. Ez dago fikziozko ezer batasun horretan, gizakiaren izaeraren apaltasunak eta jainkozko izaeraren sublimitateak bere horretan jarraitzen baitute.
Jainkoak ez du mutaziorik jasaten bere errukiarengatik, beraz, gizakia ez da aldatzen jasotako duintasuna dela eta. Izaera bakoitzak bestearekin komunztadura egiten du berari dagokion guztia. Hitzak Hitzari dagokiona lantzen du eta gizateriak gizateriari dagokiona gauzatzen du. Izaera horietako lehenengoak egiten dituen mirarien bidez distira egiten du, besteak jasaten dituen amorruak jasaten ditu. Eta Hitzak Aitaren pareko guztian duen gloria horri uko egiten ez dion bezala, gizateriak ez du espezieari dagokion izaera alde batera uzten.
Ez gara errepikatzeaz nekatuko: Bat bera da benetan Jainkoaren Semea eta benetan Gizonaren Semea. Jainkoa da, "Hasieran Hitza zen eta Hitza Jainkoarekin zegoen eta Hitza Jainkoa zen" (Jn 1,1). Gizona da, zeren eta: "Hitza haragi egin zen eta gure artean bizi zen" (Jn 1,14).