Medjugorjeko Jacov "Hamazazpi urtez ikusi dut Andra Mari egunero"

JAKOV: Bai, lehenik eta behin, gaur arratsaldean hona etorri diren guztiak agurtu nahi ditut eta baita entzuten gaituztenak ere. Aita Liviok lehen esan zuenez, ez gaude hemen ez Medjugorjerentzat ez geuretzat iragarkiak egiteko, ez dugulako publizitaterik behar, eta pertsonalki ez zait gustatzen ez niretzat ez Medjugorjerentzat egitea. Ezagutzera eman dezagun Andra Mari eta, are garrantzitsuagoa dena, Jesusen Hitza eta Jesusek gugandik nahi duena. Iaz, irailean, Ameriketan egon nintzen, jendearekin otoitz eta lekuko bileretan.

AITA LIVIO: Amerika, Estatu Batuen zentzuan...

JAKOV: Bai, Floridan egon nintzen, Mirjanarekin batera, gure agerpenen testigantza ematera. Hainbat elizetan egon ondoren, fededunekin otoitz egitera eta mintzatzera, Mirjana joan aurreko arratsaldean, otoitz-talde baten bilera batera gonbidatu gintuen jaunarekin batera egon ginen.

Hara ezer pentsatu gabe joan ginen eta bidean txantxetan eta barre egin genuen Amerika oso herrialde handia eta oso berria dela pentsatuz. Horrela, fededun asko zeuden etxe batera iritsita, otoitz arruntean jaso nuen agerpena.

Andra Marik esan zidan hurrengo egunean hamargarren sekretua emango zidala. Bai, momentuz hitzik gabe nengoen... Ezin nuen ezer esan.
Mirjanak hamargarren sekretua jaso bezain laster, eguneroko agerpenak eten zitzaizkiola bururatu zitzaidan eta berdin Ivankarentzat. Baina Andre Mariak ez zuen inoiz esan hamargarren sekretuaren ondoren ez zela gehiago agertuko.

AITA LIVIO: Beraz, espero zenuen...

JAKOV: Itxaropen puska bat zegoen nire bihotzean Andra Mari berriro etorriko zela, hamargarren sekretua kondenatu eta gero ere.

Hain minduta nengoen arren, non pentsatzen hasi nintzen: “Nork daki zer egingo dudan gero…”, oraindik itxaropen txiki hori zegoen nire bihotzean.

AITA LIVIO: Baina ezin izan zenioke berehala konpondu zalantza, Madonnari galdetuz...

JAKOV: Ez, momentu horretan ezin nuen ezer esan.

AITA LIVIO: Ulertzen dut, Andre Mariak ez dizu uzten bere galderak egiten...

JAKOV: Ezin nuen ezer gehiago esan. Hitz bakar bat ere ez zitzaidan ahotik atera.

AITA LIVIO: Baina nola esan dizu? Serio al zen? Zorrotza?

JAKOV: Ez, ez, emeki hitz egin zidan.

JAKOV: Agerpena amaitu zenean kalera atera nintzen eta negarrez hasi nintzen, ezin nuelako beste ezer egin.

AITA LIVIO: Nork daki zein antsietatez itxaron zenuen hurrengo eguneko agerraldia!

JAKOV: Biharamunean, otoitzarekin prestatu nuen neure burua, Andre Mariak enegarren eta azken sekretua eman zidan, esanez ez zitzaidala gehiago egunero agertuko, urtean behin baizik.

AITA LIVIO: Nola sentitu zara?

JAKOV: Nire bizitzako momenturik txarrena izan zela uste dut, bat-batean galdera asko etorri zitzaizkidan burura. Nork daki nolakoa izango den nire bizitza orain? Nola joango naiz?

JAKOV: Andra Marirekin hazi nintzela esan dezakedalako. Hamar urterekin ikusi dut eta nire bizitzan ikasi dudan guztia fedeaz, Jainkoaz, guztiaz, Andre Mariarengandik ikasi nuen.

AITA LIVIO: Ama batek bezala hezi zintuen.

JAKOV: Bai, benetako ama bat bezala. Baina ez ama gisa bakarrik, baita lagun gisa ere: egoera ezberdinetan behar duzunaren arabera, Andre Maria zurekin dago beti.

Momentu horretan zer egin ez jakitearen egoeran aurkitu nintzen. Baina orduan Andra Mari da zailtasunak gainditzeko hainbeste indar ematen diguna, eta une jakin batean, pentsatzera iritsi nintzen, beharbada, Andre Maria haragizko begiekin ikustea baino, zuzenagoa dela haien bihotzean edukitzea. .

AITA LIVIO: Noski!

JAKOV: Geroxeago ulertu nuen. Hamazazpi urte baino gehiago daramatzat Andra Mari ikusten, baina orain esperimentatzen ari naiz eta pentsatzen ari naiz agian hobe dela Andra Mari barruan ikustea eta bihotzean edukitzea begiekin ikustea baino.

PADRE LIVIO: Madonna gure bihotzean eraman dezakegula ulertzea grazia bat da dudarik gabe. Baina, zalantzarik gabe, jakitun zarete, gainera, hamazazpi urte baino gehiagotan Jainkoaren Ama egunero ikustea kristau historian oso gutxik, inor ere ez, inoiz izan duen grazia dela, zu sei ikuskariez gain. Jakitun al zara grazia honen handitasunaz?

JAKOV: Ziur, egunero pentsatzen dut eta esaten diot neure buruari: «Nola eskertuko diot inoiz Jainkoari hamazazpi urtez egunero Andra Mari ikusi ahal izateko eman didan grazia hori?». Inoiz ez dut hitzik izango Jainkoari eman digun guztiagatik eskertzeko, ez bakarrik Andre Maria gure begiekin ikusteko dohainagatik, baita beste guztiagatik ere, berarengandik ikasi dugun guztiagatik.

AITA LIVIO: Utz iezadazu pertsonalkiago kezkatzen zaituen alderdi bat ukitzen. Andre Maria dena dela esan duzu zuretzako: ama, lagun eta irakasle. Baina eguneroko agerpenak izan zenituen garaian berak ere zaindu al zuen zu eta zure bizitza?

JAKOV: Ez. Erromes askok uste dute, Andra Mari ikusi dugunok, pribilegiatuak garela, gure gauza pribatuez galdegin ahal izan diogulako, bizitzan zer egin behar dugun bere aholkuak eskatuz; baina Andre Mariak ez gaitu inoiz inorengandik ezberdin tratatu.