Ni, zientzialari ateo, mirarietan sinesten dut
Mikroskopiora begiratuz, zelula leuzemiko hilgarria ikusi nuen eta probatzen ari nintzen odola hil behar zela erabaki nuen. 1986 zen eta hezur-muineko lagin "itsu" pila pila bat aztertzen ari nintzen zergatik esan gabe.
Diagnostiko gaiztoa ikusita, uste nuen auzi baterako zela. Agian, familia batek doluminak medikua auzitara eraman zuen, ezin baitzegoen ezer egin. Hezur muina istorio bat kontatu zuen: gaixoak kimioterapia egin zuen, minbizia remisiora sartu zen, gero erreleboa izan zuen, beste tratamendu bat egin zuen eta minbizia barkamena bigarren aldiz sartu zen.
Geroago jakin nuen bizirik zegoela bere arazoen ondoren zazpi urte. Kasua ez zen epaiketa baterako izan, baina Vatikanoak mirari gisa hartu zuen Marie-Marguerite d'Youville kanonizazio espedientean. Kanadan ez zen santu jaio. Baina Vatikanoak jada ez zuen kasua mirari gisa baztertu. Bere adituek aldarrikatu zuten ez zuela lehen barkamena eta berriro gertatuko; horren ordez, bigarren tratamenduak lehen barkamena ekarri zuela aldarrikatu zuten. Bereizketa sotil hori funtsezkoa izan zen: uste dugu posible dela lehen urkapenean sendatzea, baina ez berriro gertatu ondoren. Erromako adituek adostu zuten erabakia berriro aztertzea lekuko "itsu" batek lagina berriro aztertu eta ikusi nuena aurkitu bazuen. Nire txostena Erromara bidali da.
Kanonizazio prozesuaz ez nuen sekula entzun eta ezin nuen imajinatu erabakiak hainbeste gogoeta zientifiko behar zituenik. (...) Denboraren ondoren auzitegi elizialean deklaratzera gonbidatu ninduten. Galdetu izan zidatenaz kezkatuta, medikuntzako literaturako zenbait artikulu ekarri nituen leuzemiatik bizi ahal izateko aukerari buruz, arrosa urrats nagusiak nabarmenduz. (...) Gaixoak eta medikuek epailearen aurrean testigantza egin zuten eta gaixoak d'Youvillerekin nola zuzendu zen azaldu zuen berriro gertatutakoan.
Denbora gehiago igaro ondoren, 9ko abenduaren 1990an John Paul II.ak sanctified izango zela jakinarazi zuen d'Youvillek. Santutegiaren kausa zabaldu zuten mojek ekitaldian parte hartzera gonbidatu ninduten. Hasieran, ez nuen iraindu nahi izan nuen zalantza: ateoa naiz eta nire senar judua naiz. Baina pozik agertu ziren ekitaldian eta ezin izan genuen gure herriko lehen santu aitortza lekuko pertsonalki pribilegioa pasatu.
San Pietro ekitaldian izan zen zeremonia: han zeuden mojak, medikua eta gaitza. Berehala, aita santua ezagutu genuen: une ahaztezina. Erroman, Kanadako postulatuek oparia eman zidaten, nire bizitza goitik behera aldatu zuen liburua. Positioren kopia zen, Ottawako mirariaren testigantza osoa. Ospitaleko datuak, lekukotasunen transkripzioak zituen. Nire txostena ere jasotzen zuen. (...) Bat-batean, harriduraz jabetu nintzen nire mediku lana Vatikanoko artxiboetan kokatu zela. Niri historialariak berehala pentsatu zuen: egongo al dira miraririk iraganeko kanonizazioetarako? Sendatze eta gaixotasun guztiak sendatzen al dira? Medikuntza zientzia iraganean izan al da, gaur egun bezala? Zer ikusi eta esan zuten medikuek orduan?
Hogei urteren ondoren eta Vatikanoko artxiboetara egindako bidaia ugari egin nituen medikuntza eta erlijioari buruzko bi liburu argitaratu nituen. (...) Ikerketak sendatzeko eta ausardiako istorio deigarriak nabarmendu zituen. Medikuntzaren eta erlijioaren arteko paralelismo askaezinak agerian utzi zituen arrazoibideei eta helburuei dagokienez, eta Elizak ez zuen zientzia alde batera utzi mirariztia dena arautzeko.
Oraindik ateoa naizen arren, mirari, gertakari harrigarrietan sinesten dut eta horien inguruko azalpen zientifikorik aurkitu ezin daitekeen. Leukemia mieloide akutua ukitu eta 30 urtera bizirik jarraitzen du lehenengo gaixoak, eta ezin dut azaldu zergatik. Baina berak egiten du.