"عیسی مأیوس بزرگ: این کار را به یاد من انجام بده" نوشته ویویانا ریسپولی (گوشه نشین)

اینجا خاطره ای است که به یاد نمی آید ، اینجا گنجی پنهان است که پنهان می ماند ، اینجا مروارید با ارزش است که دفن شده است ، اینجا آب زنده ای است که هیچ کس نمی نوشد ، اینجا معلمی است که هیچ کس گوش نمی کند ، اینجا دکتری است که نمی شنود او بیمارانی دارد ، اینجا رهایی بخشی است که زندانی ندارد ، اینجا زندگی است که هیچ کس نمی خواهد ، اینجا شادی است که علاقه ای ندارد ، در اینجا صلحی است که به دنبال آن نیست ، در اینجا حقیقتی است که هیچ کس گوش نمی کند. خدای من اما چه کاری کردی که اتحادیه اروپا را به انجام رساند! چه هدیه سوers تفاهم شده ، خدای من اکثر مردم فقط روزهای یکشنبه برای انجام یک دستورالعمل به شما می آیند ، تقریباً انگار که به شما لطف می کنند! بالای پشته ها !!!. خدا خودش ، همه ثمره شور و مرگش را می دهد و هیچ کس کسی ارزش آن را نمی فهمد. آن انسان خدایی که جمعیتی داشت که روزها بدون غذا خوردن به دنبال او می آمدند ، آن انسان خدایی که انواع بیماری ها را شفا می داد ، آن انسان خدایی که با قدرت از ارواح نجس نجات می یافت ، آن انسان خدایی که هزاران نفر را با پنج نفر تغذیه کرد نان و دو ماهی ، آن مردی که خدا مردگان را زنده کرد ، هرگز واقعاً مایل به ترک آن نبود زیرا خودش را بر محراب گذاشت. کجای جمعیت پشت سر خدا ، کجای جمعیتی که هنگام عبور او شفا یافتند ، کجای مومنانی هستند که برای نزدیکتر شدن به مسیح ، سوراخی در سقف خانه ایجاد کردند جایی که یک فرد بیمار قصد ریختن آن را داشت. ما بدون گوسفند چوپان واقعی روح خود را تنها می گذاریم و به دنبال افراد کاریزماتیک مانند گوسفندان می رویم. بله ، به تنهایی ، اما اگر آن میزبان او باشد ، زیرا کلیساها خالی هستند ، اگر آن میزبان او باشد ، زیرا دیگر اعتقاد نداریم که او می تواند و می خواهد معجزات خود را امروز دقیقاً برای ما ، برای من انجام دهد. او همیشه مایل است به ما لطف کند اما به کسانی که این کار را می کنند اگر کسی از او نپرسد! چه تعداد کسانی هستند که به او می روند ، نه برای اجرای یک دستور ، بلکه برای عشق به پیروی از آن هر روز ، به عشق همیشه داشتن آن در درون خود. اگر مردم با میزبان به عنوان خدای فعلی رفتار می کردند ، کلیساها پر می شدند ، مردم به سختی ساردین فقط برای نزدیک بودن به آن مرد خدا که به همه سود می رساند ، اگر مردم واقعاً چشم روحشان باز باشد ، احتیاج به پلیس در اطراف هر کلیسایی وجود دارد زیرا همه مردم در آنجا ریخته می شوند. اما مردم می خوابند ، قلب آنها بی حس است ، روحیه آنها در کما است و سپس اینجا کلیساهای متروک و هدیه ای است که تقریبا در مقابل هیچ چیز بر روی محراب بزرگ شده است.

توسط ویویانا ماریا ریسپولی (هرمیتس)