Sillige Anna Caterina Emmerick: Beleanning en straf yn it hjirnei libben

Sillige Anna Caterina Emmerick: Beleanning en straf yn it hjirnei libben

Yn 'e Visions dy't folgje waard Anna Katharina Emmerich laat troch sillige Nicholas fan Flùe. Yn it jier 1819, op 'e nacht foarôfgeand oan' e 9e snein, nei Pinkster, komt de fertelling fan it Evangeelje werom oer it houliksfeest werom. Ik seach sillige Claus, in grutte âlde man, mei hier as sulver omjûn troch in leech ljochtsjende kroan beset mei edelstiennen. Hy hâlde in kroan fan edelstiennen, hy droech in snielkleurich shirt mei enkellange. Ik frege him wêrom't er yn plak fan krûden mar in glinsterende kroan hie. Hy begon doe te praten, koart en serieus, oer myn dea en myn bestimming. Hy fertelde my ek dat hy my liede woe nei in grut houliksfeest. Hy sette de kroan op myn holle en ik sweefde heech mei him. Wy gongen in paleis yn 'e loft yn. Hjir soe ik in breid wêze moatte, mar ik skamme my en skrok. Ik koe de situaasje net realisearje, ik fielde my yn in sterke ferlegenens. Yn it paleis wie d'r in ûngewoane en prachtige houliksfeest. It like as moast ik notysje nimme en yn 'e dielnimmers de fertsjintwurdigers fan alle sosjale omstannichheden en nivo's fan' e wrâld sjen, en wat se foar goed en min diene. Bygelyks, de paus soe alle pausen fan 'e skiednis hawwe fertsjintwurdige, de biskoppen dy't der wiene, alle biskoppen fan' e skiednis, ensfh. Earst wie in tafel dutsen foar de religieuze dy't meidiene oan it houliksbanket. Ik seach de paus en de biskoppen sitten mei har pastoaren en omgetten mei har klean. Mei har in protte oare religieusen fan hege en lege rang, Omjûn troch in koar fan sillige en hilligen fan har stam, har foarâlden en patroanen, dy't op har hannelen, oardiele, beynfloede en besletten. Oan dizze tafel wiene d'r ek religieuze echtgenoaten fan 'e ealste rang en ik waard útnoege om, as har gelikense, mei har kroan ûnder har te sitten. Ik die it nettsjinsteande dat ik my tige skamme. Dizze wiene net wirklik libbe en hienen gjin kroanen. Sûnt ik ferlegen wie, die my útnoege yn myn plak. It iten op 'e tafel wie symboalyske figueren, gjin ierdske gerjochten. Ik begriep wa't alle dingen hearden en ik lies yn alle herten. Efter de ytseal wiene d'r in soad oare keamers en sealen fan alle soarten wêryn oare minsken ynkamen en stopten. In protte fan 'e religieuze waarden fan' e houlikstafel ferdreaun. Se fertsjinnen net te bliuwen, om't se har mei de lekelingen mongen hiene en har mear tsjinne hiene dan de Tsjerke sels. Se waarden earst straft en doe fan 'e tafel weihelle en opnij ferienige yn oare keamers tichtby of fier. It oantal fan 'e rjochtfeardigen bleau heul lyts. Dit wie de earste tafel en it earste oere, de religieuze links. Doe waard in oare tafel taret wêrby't ik net siet, mar ûnder de taskôgers bleau. Sillige Claus sweefde altyd oer my om my te helpen. In soad kaam. fan keizers, keningen en hearskers. Se gongen sitten oan dizze twadde tafel, dy't tsjinne waard troch oare grutte hearen. Op dizze tafel ferskynden de Hilligen, mei har foarâlden. Guon reginten namen ynformaasje fan my. Ik wie fernuvere en Claus antwurde altyd foar my. Se sieten net lang. De measte gasten hearden ta itselde geslacht en har aksjes wiene net goed, mar swak en ferbjustere. In protte sieten net iens oan 'e tafel en waarden fuortendaliks liede.

Doe ferskynde de tafel fan in foarname foarname, en ik seach ûnder oaren de fromme frou fan 'e famylje neamd. Doe ferskynde de tafel fan 'e rike boargerij. Ik kin net sizze hoe walchlik it wie. De measten waarden ferdreaun en mei har aadlike leeftydsgenoaten waarden se degradeare nei in gat fol dong, lykas yn in rioel. In oare tafel ferskynde yn goede steat, wêr't âlde, oprjochte boargers en boeren sieten. D'r wiene safolle goede minsken, sels myn sibben en kunde. Ik herkende ek myn heit en mem ûnder har. Doe ferskynden ek de neikommelingen fan broer Claus, echt goede en sterke minsken dy't ta de rjochte boargerij hearden. De earme en kreupele kamen, ûnder wa't d'r in protte oanhingers wiene, mar ek minne minsken dy't werom waarden stjoerd. Ik hie in soad mei har te krijen. Doe't de banketten fan 'e seis tafels oer wiene, naam de Sint my fuort. Hy late my nei myn bêd werfan hy my helle hie. Ik wie heul útput en bewusteleas, ik koe my net bewege of wekker wurde, ik joech gjin tekens, ik fielde dat ik ferlamme wie. Sillige Claus ferskynde my mar ien kear, mar syn besite hie in grutte betsjutting yn myn libben, sels as ik it net kin begripe en de krekte reden derfoar net wit.

De hel

Fan 'e hel hie Anna Katharina de folgjende fisy: Doe't ik pakte waard troch in protte pine en kwalen waard ik wier lef en suchte. God miskien hie hy my mar in stille dei kinnen jaan. Ik libje as yn 'e hel. Ik hie doe in swiere ferwyt fan myn gids, dy't tsjin my sei:
"Om derfoar te soargjen dat jo jo tastân net sa fergelykje, wol ik jo echt de hel sjen litte." Dat it late my nei it uterste noarden, oan 'e kant wêr't de ierde steiler wurdt, dan fjirder fan' e ierde. Ik krige de yndruk dat ik op in ferskriklik plak kaam. Falle del troch de paden fan in iiswoastyn, yn in regio boppe it healrûn fan 'e ierde, fan it noardlikste diel dêrfan. De wei wie ferlitten en doe't ik it rûn, fernaam ik dat it tsjusterder en iisberder waard. Krekt ûnthâlden fan wat ik seach fiel ik myn heule lichem triljen. It wie in lân fan ûneinich lijen, besprinkele mei swarte flekken, hjir en dêr kamen koal en dikke reek út 'e grûn; alles waard yn in djippe tsjuster ferpakt, lykas in ivige nacht. ” De fromme non waard dêrnei, yn in frij dúdlike fisy, sjen litten hoe't Jezus, fuort nei syn ôfskieding fan it lichem, delkaam yn Limbo. Uteinlik seach ik Him (de Hear), mei grutte swiertekrêft trochgean nei it sintrum fan 'e ôfgrûn en de hel oankommen. It waard foarme as in gigantyske rots, ferljochte troch in skriklik en swart metallysk ljocht. In enoarme donkere doar tsjinne as yngong. It wie echt skriklik, ôfsluten mei bouten en gloeilampen dy't in gefoel fan horror stimulearren. Ynienen hearde ik in brul, in ferskriklike skree, de poarten waarden iepene en in ferskriklike en sinistere wrâld ferskynde. Dizze wrâld korrespondearre presys mei it krekte tsjinoerstelde fan dat fan 'e himelske Jeruzalem en de ûntelbere betingsten fan silligens, de stêd mei de meast ferskaatste tunen, fol mei prachtige fruit en blommen, en de ferbliuwplakken fan' e Hilligen. Alles dat my ferskynde wie it tsjinoerstelde fan silligens. Alles droech it teken fan 'e flok, fan' e straffen en fan it lijen. Yn 'e himelske Jeruzalem ferskynde alles modeleare troch de permaninsje fan' e Silligen en organiseare neffens de redenen en relaasjes fan 'e ûneinige frede fan ivige harmony; hjir ferskynt yn plak alles yn diskrepânsje, yn disharmony, ûnderdompele yn grime en wanhoop. Yn 'e himel kin men beskôgje oer de unbeskriuwbere prachtige en dúdlike gebouwen fan wille en oanbidding, hjir ynstee it krekt tsjinoerstelde: ûntelbere en sinistere finzenissen, grotten fan lijen, fan flok, fan wanhoop; dêr yn it paradys binne d'r de moaiste tunen fol fruit foar in godlik miel, hjir hateige woastinen en sompen fol mei lijen en pine en al it heulste tinkbere. Om leafde, kontemplaasje, freugde en silligens, tempels, altaren, kastielen, beken, rivieren, marren, prachtige fjilden en de sillige en harmonieuze mienskip fan 'e Hilligen, wurdt de spegel ferfongen yn' e hel yn tsjinstelling ta it freedsume Keninkryk fan God, it ferskuorjende, ivige ûnienigens fan 'e ferdomden. Alle minsklike flaters en leagen waarden konsintrearre op dit selde plak en ferskynden yn ûntelbere foarstellingen fan lijen en pine. Neat wie rjocht, d'r wie gjin gerusstellende gedachte, lykas dy fan godlike gerjochtigheid.

Doe feroare ynienen wat, de doarren waarden iepene troch de Angelen, d'r wie in konflikt, ûntsnappen, beledigingen, gjalpen en klachten. Inkele ingels fersloegen hiele legers fan kweade geasten. Elkenien moast Jezus werkenne en oanbidde. Dit wie de pine fan 'e ferflokte. In grut tal fan har waarden yn in sirkel om de oaren keatling. Yn it sintrum fan 'e timpel wie in ôfgrûn yn' e tsjusterens beklaaid, Lucifer waard keatling en yn goaid as in swarte damproas. Sokke barrens barde nei oanlieding fan bepaalde godlike wetten.
As ik my net fersin, fielde ik dat Lucifer sil wurde frijlitten en syn keatlings, in fyftich as sechtich jier foar it 2000-tal AD, in skoftke fuortsmiten. Ik fielde dat oare barrens op bepaalde tiden barre soene, mar dat bin ik fergetten. Guon ferdomde sielen moasten befrijd wurde om de straf te lijen troch te litten wurde liede yn ferlieding en de wrâldlike te ferneatigjen. Ik leau dat dit bart yn ús tiid, teminsten foar guon fan har; oaren wurde yn 'e takomst frijlitten ”.

Op 8 jannewaris 1820 yn Mtinster joech Overberg kapelaan Niesing fan Diilmen in toerfoarmige krûk mei reliken foar Anna Katharina, dy't Miinster nei DUlmen liet mei de krûk ûnder har earm. Hoewol suster Emmerich neat wist fan Overberg syn bedoeling har de reliken te stjoeren, seach se de kapelaan weromkomme nei Dtilmen mei in wite flam ûnder syn earm. Hy sei letter, 'Ik wie fernuvere oer hoe't it net baarnde, en ik glimke hast doe't hy rûn sûnder de reinbôgekleurige flammen op te merken. Earst seach ik allinich dizze kleurde flammen, mar doe't hy nei myn hûs kaam, herkende ik ek de pot. De man kaam myn hûs foarby en gie troch. Ik koe de reliken net ûntfange. It spyt my wier dat hy se nei de oare kant fan 'e stêd brocht. Dit feit makke my heul ûngerêst. De oare deis joech Niesing har de pot. Hy wie heul bliid. Op 12 jannewaris fertelde hy de "pylger" oer de fisy op it relikwy: «Ik seach de siel fan in jonge man oankommen yn in foarm fol pracht, en yn in kleed dat liket op dat fan myn gids. In wite halo skynde op syn holle en hy fertelde my dat hy de tiranny fan 'e sintugen hie oerwûn en sadwaande heil krige. De oerwinning op 'e natuer hie stadichoan plakfûn. As bern, nettsjinsteande syn ynstinkt dat hy de roazen fertelde, die hy dat net, dat hy begon de tiranny fan 'e sintugen te oerwinnen. Nei dit ynterview gong ik yn ekstase, en ik krige in nije Fisy: Ik seach dizze siel, lykas in jonge fan trettjin jier, dwaande yn ferskate spultsjes yn in prachtige en grutte pretetún; hy hie in biskate hoed, in giele jas, iepen en strak, dy't nei syn broek gie, op 'e mouwen wêrby't by syn hân in stofkant wie. De broek waard hiel strak allegear oan ien kant bûn. It kantige diel wie fan in oare kleur. De knibbels fan 'e broek wiene kleure, de skuon wiene strak en mei linten bûn. De tún hie moaie ôfmakke hagen en in protte hutten en boartershúskes, dy't fan binnen rûn en fjouwerkantich wiene. D'r wiene ek fjilden mei in protte beammen, wêr't minsken wurken. Dizze arbeiders wiene klaaid as de hoeders fan 'e kream fan' e kleaster. Ik tocht oan doe't ik oer har bûgde om nei har te sjen of te reparearjen. De tún hearde ta foarname minsken dy't yn deselde wichtige stêd wennen as dat bern. Yn 'e tún mocht it kuierje. Ik seach de bern lokkich springe en reade en wite roazen brekke. De sillige jeugd oerwûn syn ynstinkten nettsjinsteande it feit dat de oaren grutte roazebosken foar syn noas setten. Op dit punt fertelde dizze sillige siel my: "Ik learde mysels te oerwinnen troch oare swierrichheden:
ûnder de buorlju wie in famke fan grutte skientme, myn boartersgenoat, ik hâlde fan har mei grutte ûnskuldige leafde. Myn âlders wiene tawijd en learden in soad fan 'e preken en ik, dy't by har wie, hie earst yn' e tsjerke faaks heard hoe wichtich it wie om ferliedingen te wachtsjen. Allinich mei grut geweld en mysels te oerwinnen koe ik de relaasje mei it famke foarkomme, om't it letter wie foar it ôfwizen fan 'e roazen ". Doe't er klear wie mei sprekken seach ik dizze jongfaam, heul moai en bloeide as in roas, nei de stêd. It prachtige hûs fan 'e âlders fan it bern lei op it grutte merkeplein, it wie fjouwerkantich yn foarm. De huzen waarden boud op bôgen. Syn heit wie in rike keapman. Ik berikte it hûs en seach de âlders, en oare bern. It wie in prachtige famylje, kristlik en tawijd. De heit hannele yn wyn en tekstyl; hy wie klaaid yn grutte pronk en hie in learen beurs oan syn kant hongen. Hy wie in grutte dikke man. De mem wie ek in sterke frou, se hie dik en prachtich hier. De jonge man wie de âldste ûnder de soannen fan dizze goede minsken. Bûten it hûs stiene koetsen laden mei guod. Yn it sintrum fan 'e merke wie in prachtige fontein omjûn troch in artistike izeren roaster mei stippele figueren fan ferneamde manlju; yn it sintrum fan 'e fontein stie in artistike figuer dy't wetter geat.

Oan 'e fjouwer hoeken fan' e merke wiene d'r lytse gebouwen as skildwachtdoazen. De stêd, dy't yn Dútslân like te wêzen, lei yn in gebiet mei trije menda's; oan 'e iene kant waard it omjûn troch in grêft, oan' e oare kant streamde in frij grutte rivier; it hie sân tsjerken, mar gjin tuorren fan wichtich belang. De dakken wiene skean, puntich, mar de foarkant fan it hûs fan 'e jonge wie fjouwerkantich. Ik seach dat de lêste nei in isolearre kleaster kaam om te studearjen. It kleaster lei op in berch wêr't druven groeiden en wie sawat tolve oeren fan 'e heite stêd. Hy wie heul warber en heulendal en fertrouwend op 'e Hillige Mem fan God. Doe't hy net wat fan' e boeken begriep, spruts hy nei it byld fan Maria en sei tsjin har: "Jo hawwe jo bern leard, jo binne ek myn mem, lear ik ek!" Dat it barde dat Maria op in dei persoanlik oan him ferskynde en begon te learen. Hy wie folslein ûnskuldich, ienfâldich en maklik mei har en woe gjin pryster wurde út dimmenens, mar waard wurdearre foar syn tawijing. Hy bleau trije jier yn it kleaster, foel doe slim siik en stoar op 'e leeftyd fan trijeëntweintich. Hy waard ek op itselde plak begroeven. In kunde fan him bea ferskate jierren in protte by syn grêf. Hy koe syn hertstochten net oerwinne en foel faak yn sûnden; hy sette grut fertrouwen yn 'e ferstoarne en bea sûnder ûnderbrekking foar him. Uteinlik ferskynde de siel fan 'e jongfeint oan him en fertelde him dat hy in sirkulêr teken op syn finger iepenbier meitsje moast, foarme troch in ring, dy't hy krige yn syn mystike houlik mei Jezus en Maria. De kunde hie dizze fisy bekend moatte meitsje, en it oanbelangjende ynterview, sadat elkenien, nei it finen fan it mark op syn lichem, oertsjûge wie fan 'e wierheid fan dizze fisy.
De freon die dat, en makke de fisy bekend. It lichem waard opgroeven en it bestean fan it mark op 'e finger waard fûn. De ferstoarne jonge man waard net hillige, mar de figuer fan St. Louis die my dúdlik oan.

De siel fan dizze jonge man liedde my nei in plak dat fergelykber is mei it himelske Jeruzalem. Alles like helder en diaphan. Ik kaam nei in grut plein omjûn troch prachtige en ljochte gebouwen, wêr't yn it sintrum in lange tafel wie bedekt mei ûnbeskriuwbere kursussen. Ik seach bôgen mei blommen ûntstean út 'e fjouwer gebouwen foar har oant it sintrum fan' e tafel reitsje, wêrop't se gearkamen, trochkrúst en in inkele fersierde kroan foarmen. Om dizze prachtige kroan seach ik de nammen fan Jezus en Maria glinsteren. De bôgen wiene ynpakt mei blommen fan in protte fariëteiten, fruit en glânzgjende figueren. Ik erkende de betsjutting fan alles en alles, lykas dy natuer altyd yn my wie, lykas yn alle minsklike wêzens. Yn ús ierdske wrâld kin dit net yn wurden útdrukt wurde. Fierder fuort fan 'e gebouwen, allinich oan' e iene kant, wiene d'r twa achthoekige tsjerken, de iene wijd oan Maria, de oare oan it Jezusbern. Op dat plak, by de ljochtsjende gebouwen, sweefden de sielen fan sillige bern yn 'e loft. Se droegen de klean dy't se hiene doe't se libben en ik herkende in protte fan myn boartersgenoaten ûnder har. Dyjingen dy't te betiid stoar. De sielen kamen my temjitte om my wolkom te hjitten. Earst seach ik se yn dizze foarm, doe namen se lichaamlike konsistinsje oan lykas se echt yn it libben wiene. Under allegear herkende ik fuortendaliks Gasparino, de lytse broer fan Dierik, in mislike, mar net kwea jonge, dy't op 'e leeftyd fan alve ferstoar nei in lange en pynlike sykte. Hy kaam my temjitte en liedde my my alles út, ik wie fernuvere de rude Gasparino sa fyn en moai te sjen. Doe't ik my myn wûnder útlein hie op dit plak te kommen, antwurde hy: "Jo komme hjir net mei jo fuotten, mar mei jo siel". Dizze observaasje joech my in soad freugde. Doe telde ik wat oantinkens op en sei tsjin my: “Ien kear haw ik jo mes skerp makke om jo te helpen sûnder jo witten. Doe oerwûn ik myn ynstinkten yn myn eigen foardiel. Jo mem joech jo wat te snijen, mar jo koene it net dwaan, om't it mes net skerp wie, dat jo wanhoopden en gûlen. Jo wiene bang dat jo mem dy soe skelle. Ik seach en sei: “Ik wol sjen oft de mem ropt; mar doe oerwûn ik dit lege ynstinkt tocht ik: "Ik wol it âlde mes slypje". Ik haw it dien en ik haw jo holpen, it hat myn siel profitearre. Ienris, doe't jo seagen hoe't oare bern rûchwei boarten, woene jo net mear mei ús boartsje en seine dat dat minne spultsjes wiene, en jo gongen op in grêf sitten te gûlen. Ik kaam achter jo oan om te freegjen wêrom, jo ​​fertelden my dat immen jo fuortstjoerd hie, my de kâns joech my te tinken en, oerwûn myn ynstinkten, stopte ik mei spieljen. Dit brocht my ek in goede winst. In oar oantinken oer ús spultsjes is doe't wy elkoar fallen appels goaiden, en jo seine dat wy net soene moatte. Myn antwurd, dat as wy dat net diene, oaren ús soene provosearje, jo seine "wy soene oaren nea de kâns jaan moatte om ús te provosearjen en ús lilk te meitsjen," en jo smieten gjin appels, dat ik die en tekene fan har winst. Mar ien kear smiet ik jo tsjin in bonke en it fertriet fan dizze aksje bleau yn myn hert.

Suspendearre yn 'e loft benaderen wy de tafel pleatst yn' e merk en ûntfange in kwaliteit fan iten yn relaasje ta de trochgeande tests en wy koene it allinich priuwe op grûn fan wat wy begrepen. Doe kaam in stim omheech: "Allinich dejingen dy't dizze gerjochten kinne begripe, kinne se priuwe." De skûtels wiene foar it grutste part blommen, fruit, glânzgjende stiennen, figueren en krûden, dy't in oare geastlike stof hiene as wat se fysyk op ierde hawwe. Dizze gerjochten waarden omjûn troch in folslein ûnbeskriuwbere pracht en waarden befette op platen ûnderdompele yn in prachtige mystike enerzjy. De tafel waard ek beset troch kristalglêzen mei pearefoarmige figueren, wêryn ik eartiids de medisinen befette Ien fan 'e earste kursussen bestie út prachtich dosearre mirre Ut in gouden bak kaam in lyts kelk fuort, wêrfan it deksel in pommel hie en in lyts krúsbyld en ein. Rûn de marzje wiene heldere letters fan in blauwe fiolette kleur. Ik koe de ynskripsje net ûnthâlde dy't ik allinich yn 'e takomst wist. Fan 'e bollen kamen de moaiste trossen mirre út yn giele en griene piramidefoarm dy't rjocht yn' e bekers gongen. Dizze mirre ferskynde as in set blêden mei bizarre blommen as kruidnagel fan enoarme skientme; hjirboppe wie in reade knop rûnom dy't in prachtich blau-pears stie. De bitterheid fan dizze mirre joech in prachtich en fersterkend aroma oan 'e geast. Ik krige dit gerjocht om't ik stikem, yn stilte, safolle bitterens yn myn hert droech. Foar dy appels dy't ik net keas om se nei oaren te smiten, hie ik it genot fan ljochte appels. D'r wiene in protte, allegear tegearre op ien tak.

Ik krige ek in gerjocht yn relaasje ta it hurde brea dat ik mei de earmen dielde, yn 'e foarm fan in stik hurd brea, mar helder as in mearkleurich kristal dat op' e kristalline plaat wjerspegele waard. Om it rude spultsje te foarkommen, krige ik in wyt pak. Gasparino lei my alles út. Dat wy giene tichter en tichter by de tafel en ik seach in kiezeltsje op myn plaat, lykas ik yn it ferline yn it kleaster hie. Doe waard my ferteld dat ik foar de dea in pak en in wite stien krije soe, wêrop in namme wie dy't allinich ik koe lêze. Oan 'e ein fan' e tafel waard leafde foar de buorman ferjilde, fertsjintwurdige troch klean, fruit, komposysjes, wite roazen en al wyt, mei skûtels mei prachtige foarmen. Ik kin it net allegear op 'e juste manier beskriuwe. Gasparino fertelde my: "No wolle wy jo ek ús lytse kribbe sjen litte, om't jo altyd graach mei kribben spielje". Dat wy gongen allegear rjochting de tsjerken, en gongen fuortendaliks de tsjerke fan 'e Mem fan God yn wêryn't d'r in permanint koar wie en in alter dêr't alle bylden fan it libben fan Marije waarden bleatsteld; rûnom koene jo de koaren fan 'e oanbidders sjen. Troch dizze tsjerke berikte men de krippe dy't yn 'e oare tsjerke wie pleatst, wêr't d'r in alter wie mei in foarstelling fan' e berte fan 'e Hear en alle bylden fan syn libben oant dy fan it Nachtmiel; sa't ik it altyd yn 'e Visions sjoen hie.
Op dit punt stoppe Anna Katharina om de "pylger" mei grutte eangst te warskôgjen om te wurkjen foar syn heil, om it hjoed te dwaan en net moarn. It libben is koart en it oardiel fan 'e Hear is heul swier.

Doe gong hy troch: «Ik berikte in ferhege plak, ik hie de yndruk omheech te gean nei in tún wêr't safolle prachtige fruchten waarden werjûn, en guon tafels wiene ryk fersierd, mei in protte kado's derop. Ik seach kommen út alle dielen sielen dy't rûn rûn. Guon fan dizze hienen diel oan wrâldaktiviteit mei har stúdzje en wurk, en holpen oaren. Dizze sielen, sadree't se oankamen, begûnen har yn 'e tún te fersprieden. Doe ferskynden se de iene nei de oare, om in tafel te ûntfangen en har beleanning te nimmen. Yn it sintrum fan 'e tún stie in heal rûn sokkel yn' e foarm fan treppen, fol mei de moaiste lekkernijen. Foar en oan beide kanten fan 'e tún drukten de earmen op en easken wat troch boeken sjen te litten. Dizze tún hie wat fergelykber mei in prachtige doar, fan wêr't jo in strjitte koene sjen. Fanôf dizze doar seach ik in optocht oankommen besteande út 'e sielen fan' e oanwêzigen dy't oan twa kanten in rige foarmen, om de oankomsten ûnder wa't Stolberg segene waard te wolkom en te ferwolkomjen. Se ferhuzen yn in oarderlike optocht en hienen flaggen en krânsen by har. Fjouwer fan har droegen in rommeltsje fan eare op 'e rêch, dêr't de Sint heal yn lei, it like derop dat se gjin gewicht droegen. De oaren folgen him en dyjingen dy't wachte op syn oankomst hienen blommen en krânsen. Ien fan dizze wie ek op 'e holle fan' e ferstoarne, ferweve mei wite roazen, kiezels en fonkeljende stjerren. De kroan waard net op syn holle pleatst, mar sweefde der oerhinne, bleau skorst. Yn 't earstoan ferskynden dizze sielen my allegear gelyk, lykas foar de bern, mar doe like it derop dat elk syn eigen tastân hie, en ik seach dat se dejingen wiene dy't mei wurk en learen oaren ta heil hienen laat. Ik seach Stolberg yn 'e loft sweve op syn swerfôffal, dat ferdwûn doe't hy syn kado's benadere. Efter de healrûne kolom ferskynde in ingel wylst op 'e tredde stap fan deselde, fol mei kostber fruit, fazen en blommen, in earm útkaam en de omlizzende minsken in iepen boek joech. De ingel krige op syn beurt omlizzende sielen, boeken, wêryn hy wat markearre en pleatste se op 'e twadde stap fan' e kolom, oan syn kant; doe joech er de sielen grutte en lytse geskriften, dy't, hân foar hân foarby giene, útwreide. Ik seach oan 'e kant wêr't Stolberg wie, in protte lytse geskriften scrollen. Dizze like my in bewiis te wêzen fan 'e himelske fuortsetting fan it ierdske wurk fan sokke sielen.

Sillige Stolberg krige, fan 'e "earm" dy't út' e kolom ûntstie, in grutte transparante plaat, yn it sintrum dêrfan ferskynde in prachtige kelk en om dizze druif, lytse broden, edelstiennen en kristalflessen. De sielen dronken út 'e flessen en genoaten fan alles. Stolberg ferdielde alles, ien foar ien. De sielen kommunisearren mei-inoar troch har hannen út te stekken, einlings waarden allegear heger laat om de Heare te tankjen.
Nei dizze fisy fertelde myn gids my dat ik nei de paus yn Rome moast en him liede ta gebed; hy soe my alles fertelle wat ik dwaan moast. '