Tawijing foar genede: selsferachting foar God

Sels ferachting foar de eagen fan God

WOORDEN FAN DE DISKIPLE Ik doar it mei myn Hear te sprekken, ik dy't stof en jiske bin (Gn 18,27). As ik mysels mear wurdearre haw as ik bin, dan, Heare, stean tsjin my, en myn ûngerjuchtichheden tsjûgje fan 'e wierheid: ik kin jo net tsjinsprekke. As ik oan 'e oare kant vernederd bin en ta neat fermindere, alle selsbehearsking lizze en mysels ta stof ferminderje, lykas yn' e realiteit ik bin, sil jo genede my foardielich wêze en jo ljocht sil myn hert tichtby wêze. Sadwaande sil elke sels leafde dy't, hoe lyts it ek wêze kin, my bliuwt, ûndergrûn wurde yn 'e ôfgrûn fan myn neatheid en sil foar altyd ferdwine. Yn dy ôfgrûn iepenbiere Jo my foar mysels: wat ik bin, wat ik wie en hoe fier ik foel, om't ik neat bin en ik it net begreep. As ik oan mysels oerbliuwt, hjir bin ik, dan bin ik neat, neat oars as swakte. Mar as Jo my hommels in blik jouwe, wurd ik gau sterk en fol mei nije wille. En it is in wûnderlik ding dat ik op dizze manier, ynienen, opheft en leafdefol yn jo earms wolkom hjit, dy't fanút myn eigen gewicht altyd nei ûnderen binne tekene. Dit is it wurk fan jo leafde, dy't sûnder myn fertsjinsten my foarkomt en my yn safolle swierrichheden helpt; dy't my ek warskôget foar serieuze gefaren en my trage, yn wierheid, fan ûntelbere kwea. Ik bin fansels ferlern troch mysels yn ûnrêst te leaf; ynstee, op syk nei Jo allinich, en dy mei oprjochte leafde hâlde, fûn ik jo en ik tagelyk: fan dizze leafde waard ik lutsen om noch djipper werom te gean yn myn neatheid. Jo, o leafste, jouwe my danke boppe myn fertsjinste en mear dan ik doar te hoopjen of te freegjen. Wês seinge, o myn God, want hoewol ik net wurdich is foar jo foardiel, sil jo frijmoedigens en ûneinige goedens noait ophâlde te profitearjen, sels de ûndankleaze en dejingen dy't fan jo ferdwûn binne. Regelje foar ús werom nei Jo, sadat wy tankber, nederich en tawijd kinne wêze; Yndied, jo allinich binne ús heil, ús deugd, ús festing.