Yn hokker stimming is Us Leaffrou yn? Vicka fan Medjugorje fertelt it ús

Janko: Vicka, der is ien ding dat hiel ienfâldich is foar jo, mar net foar ús: te begripen yn hokker stimming Us Leaffrou is by de ferskynsels. Kinne jo ús wat fertelle?
Vicka: Jo hawwe my op 'e hichte brocht en ik wit net hoe't ik it jo útlizze moat. Mar Us Leaffrou is altyd yn in goed humeur!
Janko: Altyd deselde manier?
Vicka: Net altyd. Wat dit oangiet, ik lykje jo al wat te neamen.
Janko: Miskien wol, mar litte wy it der dochs oer ha.
Vicka: No, Us Leaffrou is benammen bliid by gelegenheid fan guon feesten.
Janko: It liket my net sa ienfâldich en dúdlik.
Vicka: Wat bygelyks?
Janko: It is my bygelyks net dúdlik wêrom't de stimming fan Us Leaffrou frijwat ûngewoan is op ien fan har grutste partijen.
Vicka: Hokker feest?
Janko: Ik tink oan it feest fan de Immaculate Conception.
Vicka: Wat ferwize jo krekt?
Janko: No, jo hawwe my sels ris wat ferteld dat ik ek yn jo oantekenboek haw lêzen: Us Leaffrou, al op it earste feest fan de Unbevlekte Ontvangenis (1981), wie by de ferskyning minder bliid as jo ferwachte; daliks, sadree't se dêr ferskynde, begûn se te bidden om ferjouwing fan 'e sûnden. Jo fertelden my ek dat der ûnder har fuotten in beskate tsjuster wie en dat de Madonna yn 'e loft siet, as wie se boppe in donkere jiskewolk. As jo ​​har wat fregen, antwurde se neat, mar se bleau mar bidden. Do hast ek skreaun dat er pas by it fuortgean in bytsje nei dy glimke, mar net mei de wille fan oare tiden.
Vicka: Dat is wier. Jo fûnen it krekt skreaun om't it krekt sa wie. Ik kin der neat oan dwaan...
Janko: Do ​​hast yn dyn notysjeboekje skreaun dat ek de oare deis en twa dagen letter Us Leaffrou tsjin dy spruts oer sûnden.
Vicka: Wy kinne it net helpe, it giet oer har.
Janko: Wier, mar it is in bytsje nuver dat Us Leaffrou dizze taspraak ferbûn hat mei ien fan har grutste partijen.
Vicka: Ik wit echt net wat ik dy sizze moat.
Janko: Ik ek net. Ik tink dat er it dien hat om te begripen hoe't sûnden mei har ûnsjoch dizze fakânsje tsjin geane.
Vicka: Miskien.
Janko: Ik sil dit ek tafoegje. Ferline jier [1982], krekt yn ferbân mei dizze fakânsje, iepenbiere hy it njoggende geheim oan Ivanka en Jakov. Dit barde op 'e earste dei fan' e novena. Doe iepenbiere hy op deselde dei fan it feest it achtste geheim oan jo. Lykas se sizze, is d'r gjin need om lokkich te wêzen. Uteinlik oan Mary dit jier [1983], wer op deselde dei, iepenbiere hy it njoggende geheim. It is nijsgjirrich dat ik ferline jier en dit jier by de ferskyning oanwêzich wie; Ik haw opfallen hoe't de iepenbiering fan 'e geheimen, beide kearen, jo pynlik beynfloede hat. Ferline jier op Ivanka en dit jier op Maria. Ik haw op oare plakken al sein wat Ivanka my ferline jier by dizze gelegenheid antwurde. Op deselde wize antwurde Maria my dit jier ek. Eins, doe't ik har grapke fertelde hoe't it my like dat se bang wie, antwurde se dat ik ek bang wêze soe as ik hearde wat se hearde.
Vicka: Hy antwurde dy goed.
Janko: Ja, mar ik fyn it nuver dat Us Leaffrou dizze geheimen ferbynt mei har leave partij.
Vicka: Ik haw jo al sein dat ik dat net wit.
Janko: Mar it wie sa. It kin wêze dat God en Us Leaffrou de suverens dêr't God ús ta ropt, oan dit feest ferbine wolle en dat wy mei ús sûnden fersmoargje.
Vicka: Ik sil it dy nochris sizze: miskien. God en Us Leaffrou witte wat se dogge.
Janko: Oké, Vicka, mar ik bin noch net klear.
Vicka: Gean troch! Litte wy hoopje dat it de lêste is! Mar ferjit net dat Us Leaffrou, by bepaalde gelegenheden, benammen bliid wie.
Janko: Dat wit ik wol. Mar fertel my as se soms bysûnder tryst west hat.
Vicka: Ik wit it echt net. Serieus ja; mar tryst...
Janko: Hawwe jo Us Leaffrou ea gûle sjoen?
Vicka: Nee, nee. Ik haw har noait sjoen.
Janko: Maria sei dat Us Leaffrou skriemde doe't se allinnich oan har ferskynde, op strjitte. [Op de tredde dei fan 'e ferskynsels - sjoch haadstik 38].
Vicka: Maria fertelde ús dit ek en ik leau har. Mar ik fertel jo oer wat ik persoanlik sjoen en belibbe haw.
Janko: Oké, Vicka. Ik woe echt dat jo my fertelle hoe't jo har seagen en fûnen. Dit is my genôch.
Vicka: Yn 'e tuskentiid soe ik jo dit noch fertelle. De kear dat ik har it tryst seach wie daliks oan it begjin fan 'e ferskynsels, yn Podbrdo, doe't men God lûdop lasterde. Se wie wier fertrietlik. Ik haw har nea wer sa tryst sjoen. Se gie fuort fuort, mar kaam al gau werom.
Janko: Ik bin bliid datsto dêr ek oan herinnere. Wy kinne likegoed sa einigje.
Vicka: God tankje dat jo soms ek genôch hawwe!
Janko: En dat is goed; bliid yn dit ...