De meditaasje fan hjoed: de beloften fan God wurde folbrocht troch Kristus syn Soan
God stelde in tiid foar syn beloften en in tiid foar it ferfoljen fan har. Fan 'e profeten oant Johannes de Doper wie it de tiid fan beloften; fan Johannes de Doper oant it ein fan 'e tiid is de tiid fan har ferfolling.
Betrouber is God dy't himsels ús skuldner makke net om't hy wat fan ús krige, mar om't hy ús echt grutte dingen tasein. De tasizzing like te min: Hy woe himsels ek bine mei in skriftlike oerienkomst, as troch him mei ús te binen mei de rekken fan syn beloften, sadat wy de folchoarder fan betellingen ferifiearje koenen, doe't hy begon te beteljen wat hy hie tasein. Dêrom wie de tiid fan 'e profeten foar it foarsizzen fan beloften.
God beloofde ivich heil en sillich libben sûnder ein mei ingels en ûnfergonklike erfenis, ivige hearlikheid, de swietens fan syn gesicht, it hillige wenplak yn 'e himel, en, nei de opstanning, it ein fan' e eangst foar 'e dea. Dit binne de lêste beloften wêr't al ús geastlike spanning op rjochte is: as wy se hawwe berikt, sille wy net mear sykje, neat mear sille wy freegje.
Mar yn belofte en foarsizze woe God ek oanjaan op hokker manier de ultime realiteiten wurde berikt. Hy tasein godheid oan manlju, ûnstjerlikheid oan stjerfollen, rjochtfeardiging oan sûnders, ferhearliking oan 'e ferachte. Mar it like minsken ongelooflijk wat God tasei: dat se troch har tastân fan stjerlikheid, korrupsje, ellinde, swakte, stof en jiske, gelyk wurde soene oan 'e ingels fan God. En foar minsken om te leauwen, neist skreaun ferbûn, God woe ek in bemiddelaar fan syn trou. En hy woe dat it net samar in prins of in ingel of aartsengel wêze soe, mar syn iennichste Soan, om fia him sjen te litten hoe't hy ús soe liede ta dat doel dat hy hie tasein. Mar it wie lyts foar God om syn Soan te meitsjen ta dejinge dy't de wei wiist: hy makke him fuort, sadat jo troch him liede koene op syn selde paad.
It wie dêrom needsaaklik om mei profesijen te foarsizzen dat de iennige Soan fan God ûnder de minsken soe komme, de minsklike natuer oannimme soe en dus minske wurde soe en stjerre soe, opwekke, nei de himel opstappe, oan 'e rjochterhân fan' e Heit sitte; hy soe de beloften hawwe folbrocht ûnder de folken en, hjirnei, soe hy ek de belofte hawwe folbrocht om werom te kommen om de fruchten te sammeljen fan wat er útdield hie, de skûlen fan 'e grime te ûnderskieden fan' e skaden fan barmhertigens, werom te jaan oan 'e goddeleazen wat hy hie bedrige , oan 'e rjochtfeardigen wat er tasein hie.
Dit alles moast foarsein wurde, want oars soe hy bang wêze. En sa waard hy mei hope ferwachte, om't hy al yn 't leauwen betocht wie.
Sint Augustinus, biskop