Medjugorje: De ferklearring foar genêzen fan in Belgyske frou

Pascale Gryson-Selmeci, ynwenner fan 'e Belgyske Braban, frou en mem fan in famylje, tsjûget fan har herstel dat op freed 3 augustus yn Medjugorje plakfûn nei't se de kommuny yn' e Hillige Mis naam. De dame dy't lijt oan in "leukoencefalopaty", in seldsume en ûnhelbere sykte wêrfan de symptomen hearre ta dy fan multiple sklerose, nimt diel oan 'e pylgertocht dy't ein july organisearre is, by gelegenheid fan' e pylgertocht fan jonge minsken. Patrick d'Ursel, ien fan 'e organisatoaren, wie tsjûge fan syn herstel.

Neffens tsjûgen wie dizze bewenner fan 'e Belgyske Braban siik fan' e leeftyd fan 14 ôf, en koe se har net mear uterje. Nei it nimmen fan 'e hillige kommuny fielde Pascale in sterkte yn him. Ta ferrassing fan har man en dierberen begjint se op in bepaald punt te praten en ... komt oerein fan har stoel! Patrick d'Ursel sammele it tsjûgenis fan Pascale Gryson.

“Ik frege al lang om myn herstel. It soe moatte wurde witten dat ik mear dan 14 jier siik wie. Ik wie myn libben lang altyd in leauwige, in djip leauwige, yn 'e tsjinst fan' e Hear, en dêrom frege ik en pleite doe't de earste symptomen (red. Fan 'e sykte) har manifestearden. Oare leden fan myn famylje diene ek mei oan myn gebeden, mar it antwurd wêr't ik op wachte kaam net (teminsten dejinge dy't ik ferwachte) mar oaren diene! - op in bepaald punt fertelde ik mysels dat de Heare sûnder twifel oare dingen foar my tarette. De earste antwurden dy't ik krige wiene genede om myn sykte, de genede fan sterkte en blydskip better te dragen. Net in trochgeande freugde, mar in djippe, yn 'e djipte fan' e siel; men soe it heegste punt fan 'e siel kinne sizze, dat, sels yn' e tsjusterste mominten, bleaun wie oan 'e genede fan Gods freugde. Ik leau fêst dat Gods hân altyd op my is bleaun. Ik haw noait sels oan syn leafde foar my twivele, hoewol dizze sykte koe my twivelje litte oer Gods leafde foar ús.

Foar inkele moannen hawwe myn man David en ik in driuwende oprop krigen om nei Medjugorje te gean, sûnder te witten wat Mary foar ús tariedt, it like in absolút ûnwjersteanbere krêft. Dizze sterke oprop ferraste my in protte, foaral foar it feit dat wy it as pear, myn man en ik, mei deselde yntensiteit krigen hienen. Us bern, oan 'e oare kant, bleaune folslein ûnferskillich, it like as wiene se refraktêr foar de sykte wat God oanbelanget ... Se fregen my hieltyd wêrom't God genêzing joech oan guon en net oan oaren. Myn dochter sei tsjin my: "Mem, wêrom dogge jo dy't bidde, bidde jo net foar jo herstel?". Mar ik hie myn sykte aksepteare as kado fan God, nei in protte jierren fan kuierjen.

Ik wol graach mei jo diele wat dizze sykte my hat jûn. Ik tink dat ik net de persoan wêze soe dy't ik no bin as ik de genede fan dizze sykte net hie. Ik wie in heul selsbewuste persoan; de Heare hie my kado's jûn fanút it minsklik eachpunt; Ik wie in briljante artyst, heul grutsk; Ik hie de keunst fan spraak bestudearre en myn skoalkarriêre wie maklik en in bytsje bûten de gewoane west (…). Gearfetsjend tink ik dat dizze sykte myn hert hat iepene en myn eagen wiske hat. Om't dit in sykte is dy't jo heule wêzen beynfloedet. Ik bin echt alles kwytrekke, ik rekke sawol fysyk, geastlik as psychologysk op 'e boaiem, mar ik koe ek yn myn hert ûnderfine en begripe wat oaren ûnderfûnen. De sykte iepene dêrom myn hert en myn blik; Ik tink dat foardat ik blyn wie en no kin ik sjen wat oaren ûnderfine; Ik hâld fan har, ik wol har helpe, ik wol ticht by har wêze. Ik koe ek de rykdom en skientme fan relaasjes mei oaren ûnderfine. Us relaasje as pear is boppe alle hope ferdjippe. Ik koe my noait sa'n djipte foarstelle. Mei in wurd ûntduts ik Leafde (…).

Koart foardat wy nei dizze pylgertocht binne, besleaten wy ús beide bern ek te nimmen. Myn dochter dan - ik kin sizze "joech de opdracht" - om te bidden foar myn herstel, net om't ik it woe of it woe, mar om't se it woe (...). Ik moedige har oan, sawol har as myn soan, om dizze genede sels te freegjen, foar har mem en se diene dat troch al har swierrichheden of ynderlike reboelje te oerwinnen.

Oan 'e oare kant, foar myn man en ik, fertsjintwurdige dizze reis in ûnfoarstelbere útdaging. Litte mei twa rolstuollen; net sitten te kinnen bliuwe, hienen wy in leunstoel nedich dy't safolle mooglik werom koe, dat wy hawwe ien hierd; wy hienen in net-útrist bestelauto, mar "gewillige earms" ferskynden ferskate kearen om my te nimmen, út te gean en dan werom ...

Ik sil de solidariteit nea ferjitte, dy't foar my it grutste teken is fan it bestean fan God. Foar al dyjingen dy't my holpen hawwe sûnt ik net kin prate, foar it wolkom fan 'e organisatoaren, foar elke persoan dy't sels ien gebaar hat fan solidariteit mei my, frege ik de Gospa om him har spesjale en memme segen te jaan en him de hûndertfâld werom te jaan fan wat elk fan har my jown hie. Myn grutste winsk wie om te tsjûgjen fan 'e ferskining fan Mary oan Mirjana. Us chaperone soarge derfoar dat myn man en ik derby koene. En sa belibbe ik de genede dy't ik noait sil kinne ferjitte: ferskate minsken namen my beurt om mei de sedanstoel te nimmen yn 'e kompakte mannichte, útdaagje de wetten fan it ûnmooglike, sadat ik it plak koe berikke wêr't Mary's ferskining soe hawwe plakfûn (... ). In misjonêr non spriek ta ús, en herhelle it berjocht dat Maria foaral foar de siken bestimd hie (...).

De oare deis, freed 3 augustus, sette myn man út nei de Mount of the Cross. It wie heul hjit en myn grutste dream wie om him te begelieden. Mar d'r wiene gjin portiers beskikber en myn tastân wie heul lestich te behearjen. It hie de foarkar dat ik op bêd bliuw ... Ik sil my dy dei ûnthâlde as de 'pynlikste' fan myn sykte ... Hoewol ik in ademhalingsapparaat oan hie, wie elke adem foar my lestich (...). Sels hoewol myn man mei myn tastimming gie - en ik woe noait dat hy opjaan soe - koe ik gjin ien fan 'e ienfâldichste aksjes dwaan lykas drinken, iten of medisinen nimme. Ik waard oan myn bêd spikere ... ik hie net iens de krêft om te bidden, oantlit ta oantlit mei de Heare ...

Myn man kaam heul bliid werom, djip rekke troch wat er krekt ûnderfûn hie op 'e wei nei it krús. Fol begrutsjen foar my, sûnder sels it minste ding oan him te hoege út te lizzen, begriep hy dat it paad fan it krús dat ik yn myn bêd wenne hie (...).

Oan 'e ein fan' e dei, nettsjinsteande wurgens en útputting, gongen Pascale Gryson en har man foar Jezus yn 'e Eucharistie. De dame giet troch:
Ik gie sûnder respirator, want it gewicht fan ferskate kg fan dat apparaat dat op myn skonken rêste wie ûndraachlik wurden. Wy kamen te let ... Ik doar hast net te sizzen ... tsjin 'e ferkundiging fan it Evangeelje ... (...). By ús oankomst begon ik de Hillige Geast te smeekjen mei ûnútspreklike freugde. Ik frege him om myn heule wêzen yn besit te nimmen. Ik spruts nochris myn winsk út om folslein yn him te beharkjen yn lichem, siel en geast (…). De fiering gie troch oant it momint fan 'e kommuny, wêr't ik nei útseach. Myn man naam my mei nei de line dy't oan 'e efterkant fan' e tsjerke wie foarme. De pryster stuts it paad oer mei it lichem fan Kristus, passearde alle oare minsken dy't yn 'e rige stiene te wachtsjen, rjochting rjochting ús rjochting. Wy krigen beide kommuny, de iennigen yn 'e rige op dat stuit. Wy ferhuzen fuort om oaren te jaan en sa dat wy mei ús aksje fan genede kinne begjinne. Ik rook in krêftich en swiet parfum (…). Doe fielde ik in krêft troch de iene kant nei de oare troch my hinne, gjin hjitte, mar in krêft. Spieren dy't oant doe net wiene brûkt waarden troffen troch in libbensstroom. Dat ik sei tsjin God: "Heit, Soan en Hillige Geast, as jo tinke dat jo dogge wat ik leau, en dat is om dit ûnfoarstelbere wûnder te realisearjen, freegje ik jo om in teken en in genede: soargje derfoar dat ik mei myn echtgenoat kin kommunisearje ". Ik draaide my om nei myn man en besocht him te fertellen "rûke jo dit parfum?" Hy antwurde op 'e normaalste manier yn' e wrâld "nee, myn noas is wat bedompe"! Dat ik antwurde "fanselssprekkend", om't hy mines net rûkte stim foar in jier no! En om him wekker te meitsjen foege ik "hey, ik praat, kinne jo my hearre?". Op dat momint begreep ik dat God syn wurk hie dien en yn in akte fan leauwen, luts ik myn fuotten út 'e stoel en kaam oerein. Alle minsken om my op dat momint realisearren wat der barde (...). De folgjende dagen ferbettere myn tastân per oere. Ik wol net langer kontinu sliepe en de pine yn ferbân mei myn sykte hawwe plak makke foar bûgen fanwegen fysike ynspanning dy't ik no 7 jier net koe útfiere ...

"Hoe hawwe jo bern it nijs krigen?" Freget Patrick d'Ursel. Reaksje fan Pascal Gryson:
Ik tink dat de jonges heul bliid binne, mar wy moatte lykwols spesifisearje dat se my hast allinich as in siik persoan moete hawwe en dat it ek wat tiid sil duorje foardat se har oanpasse.

Wat wolle jo no yn jo libben dwaan?
It is in heul lestige fraach, want as God in genede oanbiedt, is it in enoarme genede (…). Myn grutste winsk, dat is ek dat fan myn breid, is om ússels tankber en trou te sjen oan 'e Heare, oan syn genede, en foarsafier't wy kinne, him net teloarstelle. Dus om echt konkreet te wêzen, wat my no krekt dúdlik liket, is dat ik einlings de ferantwurdlikens kin nimme mem en breid te wêzen. Dit ding is in prioriteit.

Myn djippe hope is dat ik in libben fan gebed libje kin op deselde manier parallel mei dy fan in belichemd, ierdsk libben; in libben fan kontemplaasje. Ik wol ek graach al dy minsken beantwurdzje kinne dy't my om help freegje, wa't se ek binne. En om de leafde fan God yn ús libben te tsjûgjen. It is wierskynlik dat oare aktiviteiten har foar my sille presintearje, mar op dit stuit wol ik gjin besluten meitsje sûnder djippe en dúdlike ûnderskieding, holpen troch in geastlike gids en ûnder de blik fan God.

Patrick d'Ursel betanket Pascale Gryson foar syn tsjûgenis, mar freget dat de foto's dy't mooglik binne makke tidens de pylgertocht net spesjaal op it ynternet wurde ferspraat om it priveelibben fan dizze mem te beskermjen. En hy spesifiseart: „Pascale kin ek in weromkear krije, om't sokke barrens al foarkamen. Wy moatte foarsichtich wêze as de tsjerke sels derom freget “.