Medjugorje: de fisjonêr Vicka fertelt ús wat geheimen oer de skyn

Janko: En sa kaam de tredde moarn op, dat is de dei fan 'e tredde ferskining. De emoasje, sa't jo my ienris fertelden, groeide mear en mear, om't by dy gelegenheid, lykas jo sizze, jo wirklik in goede tiid hiene mei de Madonna. Wiene jo dan ek rêstiger?
Vicka: Ja, fansels. Mar der wie noch lijen, om't gjinien noch wist wat der barde en wat der fan soe komme.
Janko: Miskien waard jo benijd oft jo dêr opkomme of net?
Vicka: Hielendal net! Dizze nr. Wy koene de middeis om seis net wachtsje. Oerdei haasten we it heule rûn om deryn te kinnen.
Janko: Dat jo dy dei ek rûnen?
Vicka: Wis. Wy wiene in bytsje bang, mar Us Frou luts ús oan. Sadree't wy fuortgiene, wiene wy ​​foarsichtich wêr't it te sjen wie.
Janko: Wa gie op de tredde dei?
Vicka: Wy binne en in protte minsken.
Janko: Wa bisto?
Vicka: Wy binne visionêren en minsken.
Janko: En jo binne opkommen en de Madonna wie der net?
Vicka: Mar hielendal neat. Wêrom rinne jo? Earst rûnen wy op it paad streamôf fan 'e huzen, op syk nei oft de Madonna ferskynde.
Janko: En hawwe jo wat sjoen?
Vicka: Mar like neat! Hiel gau wie der trije kear in flits fan ljocht ...
Janko: En wêrom dit ljocht? It is ien fan 'e langste dagen fan it jier; de sinne is heech heech.
Vicka: De sinne is heech, mar de Madonna mei har ljocht woene ús it punt sjen litte wêr't se wie.
Janko: En wa seach dat ljocht?
Vicka: In protte hawwe it sjoen. Ik kin net sizze hoefolle. It is wichtich dat wy visionêren it sjoen hawwe.
Janko: Hawwe jo allinich it ljocht sjoen as wat oars?
Vicka: It ljocht en de Madonna. En wat soe allinich it ljocht ús tsjinje?
Janko: Wêr siet Us Leaffrou? op itselde plak as de earste twa dagen?
Vicka: Hielendal net! It wie op in folslein oar plak.
Janko: Heger as leger?
Vicka: Folle, folle heger.
Janko: En wêrom?
Vicka: Wêrom? Jo geane en freegje de Madonna!
Janko: Marinko fertelde my, om't hy dy dei ek by dy wie, dat alles barde ûnder in rots, wêr't d'r in âld houten krús is. Miskien op in âld grêf.
Vicka: Ik wit neat oer dit. Ik haw der noch nea earder as nei west.
Janko: Goed. En wat hawwe jo dien doe't jo it seagen, lykas jo sizze?
Vicka: Wy rûnen troch as soene we wjukken hawwe. D'r binne allinich doornen en stiennen; de klim is lestich, steil. Mar wy rûnen, wy fleagen as fûgels. Wy rûnen allegear, wy en de minsken.
Janko: Dat wiene der minsken by jo?
Vicka: Ja, ik haw it jo al ferteld.
Janko: Hoefolle minsken wiene d'r?
Vicka: Wa telde it? Der waard sein dat d'r mear dan tûzen minsken wiene. Faaks mear; seker in protte mear.
Janko: Hawwe jo allegear dêr yn it teken fan ljocht rûn?
Vicka: Us earst, en de minsken efter ús.
Janko: Unthâldt jo wa't earst nei de Madonna kaam?
Vicka: Ik tink dat Ivan.
Janko: Hokker Ivan?
Vicka: De Ivan fan 'e Madonna. (It giet oer Stankoj's soan.)
Janko: Ik bin bliid dat hy, dy't in man is, earst kaam.
Vicka: It is goed; bliid ek!
Janko: Vicka, ik sei dat gewoan as in grap. Fertel my leaver wat jo diene doe't jo opstie.
Vicka: Wy wiene in bytsje oerstjoer, om't lvanka en Mirjana har wer in bytsje siik fielden. Wy wijden ús doe oan har, en alles gie rap troch.
Janko: En wat die Us Leaffrou yn 'e tuskentiid?
Vicka: It wie fuort. Wy begon te bidden, en se kaam werom.
Janko: Hoe seach it út?
Vicka: Lykas de dei derfoar; allinich, noch lokkiger. Prachtich, glimkjend ...
Janko: Dat, lykas jo seine, hawwe jo it dan sprinzge?
Vicka: Ja, ja.
Janko: Goed. Dit is heul ynteressant foar my. Wêrom hawwe jo it sprinkele?
Vicka: Jo wite net krekt hoe't it barde. Niemand wist foar wis wa't it wie. Wa sei dit en wa sei dat. Ik hie oant doe noch nea heard dat Satan ek kin ferskine.
Janko: Doe tocht immen dat Satan bang is foar it sillige wetter ...
Vicka: Ja, it is wier. In protte kearen haw ik myn beppe werhelle heard: "Hy is bang as de duvel fan hillich wetter"! Eins fertelden de âldere froulju dat wy it mei sillich wetter besprinkelje.
Janko: En dit hillige wetter, wêr hawwe jo it krigen?
Vicka: Mar gean! Wêrom wolle jo no in Yndiaan wêze? As soe ik net wite dat der yn elk kristlik hûs sillich sâlt en wetter is.
Janko: Hy giet goed, Vicka. Leaver koene jo my fertelle wa't it segene wetter makke?
Vicka: Ik herinner my it as seach ik it krekt no: myn mem hat it taret.
Janko: En hoe?
Vicka: En wat, wite jo net? Hy sette wat sâlt yn it wetter, hy mingde it gewoan. Yn 'e tuskentiid hawwe wy de Creed opnij neamd.
Janko: Wa brocht it wetter op?
Vicka: Ik wit: ús Marinko, en wa oars?
Janko: En wa sprinzge it?
Vicka: Ik haw it sels sprinkele.
Janko: Hawwe jo gewoan wetter op har smiten?
Vicka: Ik sprúde it en sei lûdop: «As jo ​​Us Leaffrou binne, bliuw dan; as jo net binne, gean dan fan ús ôf.
Janko: Wat is it mei dy?
Vicka: Hy glimke. Ik tocht dat se it leuk fûn.
Janko: En jo hawwe neat sein?
Vicka: Nee, neat.
Janko: Wat tinke jo: teminsten in pear drippen foelen op har?
Vicka: Hoe net? Ik gyng op en spande har net!
Janko: Dit is echt ynteressant. Fan dit alles koe ik ôfliede dat jo it sillige wetter noch brûke om it hûs en syn omkriten te sprinkeljen, lykas ek yn myn bernejierren waard brûkt.
Vicka: Ja, fansels. As wiene wy ​​net mear kristenen!
Janko: Vicka, dit is leuk en ik bin der wirklik bliid oer. Wolle jo dat wy trochgean?
Vicka: Wy kinne en moatte it dwaan. Oars sille wy noait oan it ein komme.