As in godlike straf wurdt taskreaun oan 'e sykte
Sykte is in kwea dat it libben fersteurt fan al dyjingen dy't dêroer yn kontakt komme en, benammen as it bern oangiet, wurdt beskôge as in godlike straf. Dit docht sear oan it leauwen, om't it it degradeart nei in byleauwige praktyk mei in God dy't mear liket op wispelturige heidenske goaden dan mei de God fan kristenen.
De persoan as bern dy't wurdt troffen troch in sykte ûndergiet enoarm lichaamlik en psychologysk lijen. Syn famyljeleden lije in spirituele skok dy't har liedt ta twifel oer wissigens dy't se oant dat momint hiene. It is net ûngewoan dat in leauwige tinkt dat dizze sykte, dy't syn libben en dy fan syn famylje ferneatiget, in godlike wil is.
De meast foarkommende gedachte is dat God har in straf hat jûn foar in flater dy't se net witte dat se hawwe begien. Dizze gedachte is de konsekwinsje fan 'e pine dy't op dat momint fielde. Soms is it makliker te leauwen dat God ús mei sykte wol straffe dan oerjaan oan it foar de hân lizzende lot fan elk fan ús dat net kin wurde foarsjoen.
As de apostels in bline man moetsje, freegje se Jezus: wa hat sûndige, hy as syn âlden, wêrom waard hy blyn berne? En de Heare antwurdet << Noch hy hat sûndige noch syn âlders >>.
God de Heit "lit syn sinne opkomme oer it minne en it goede en lit it reine op 'e rjochtfeardigen en inguisten."
God jout ús de jefte fan it libben, ús taak is om te learen om ja te sizzen
Leauwe dat God ús mei sykte straft liket op it tinken dat Hy ús befrediget mei sûnens. Yn alle gefallen freget God ús om te libjen neffens de regels dy't hy ús troch Jezus litten hat en syn foarbyld te folgjen, dat is de ienige manier om it mystearje fan God en dêrtroch dat fan it libben te ferdjipjen.
It liket ûnrjochtlik in positive geast te hawwen by sykte en it lot fan jinsels te akseptearjen, mar ... it is net ûnmooglik