Tale fan 'e koma ... en fierder

Nei de dea is der in grut ljocht, wêryn wy ús ynterieur kinne observearje. Sin libbet, it befolket de siel fan skriklike skepsels. Wy kinne se sjen. Sin is net fergees en presinteart har akkount. As wy stjerre sjogge wy de gefolgen fan ús sûnden: it goede net dien, it minne advys dat late ta it kwea dien troch oaren, en it kwea dien troch ússels. Sonde ruïnteart de skepping, siedt korrupsje, in rotte appel dy't dejingen yn kontakt ruine. Jezus stekt syn hannen út nei ús, as in bern foar himsels te tekenjen, mei respekt foar ús frijheid. It set himsels net op, lijt ús eventuele wegering yn syn hert. Dat yn 'e tuskentiid sjoch ik myn oare "âlders", om't Jezus my de heit fan leagen lit sjen. Neist libbene sûnden, nei Jezus en de heit fan leagen, sjoch ik in protte deade minsken, bekend en ûnbekend. Alles is yn it begjin sa moai dat jo noait werom soene gean. As ús plak yn 'e minder ljochte lagen is, wurdt it ljocht dim. Progressyf is d'r de sensaasje fan berikken wêr't de leafde fan God net mear wurdt waarnommen. D'r bliuwe allinich beest wêzens, binnen en bûten my. Us hert is neaken: ik sjoch myn ôfgoaden. It heule boek fan myn libben iepent. Satan beskuldigt my skreauwen: dizze siel is my! Wy sjogge alle kearen dat God, dy't ús altyd siket, in persoan hat stjoerd, in omstannichheid, in test, om ús te bekearen. Negeare. De proef waard fersiking en de tante sûndige, sûnder berou, sûnder bekentenis, sûnder boete, sûnder ferjouwing. It hert fan Kristus hat yn 't hert west sûnt de dei fan doop, fêstige yn' e siel, dy't wy al as folwoeksene ûntfange fanôf it momint fan befetsje, en is oanwêzich yn elke man. Jezus is der yn en respekteart myn frijheid. De siel op 'e doopdei draacht itselde helder wyt dat wy stjerre sjogge. Ferburgen en ferskuord fan sûnde, sûnder soarch efterlitten, waskjen of reparearjen, dit kleed hellet him stadichoan fan hieltyd minder sûnden. By elke bekentenis bloeit Jezus en seit: dizze siel is my, ik haw derfoar betelle foar de priis fan myn bloed. Fertrouwen wjerstean de deade siel yn sûnde. De siel yn genede fan God giet mei it lichem om mienskip te meitsjen mei Jezus de eucharistie. De Maagd giet ûnder de oanwêzigen troch, en biedt fan har ûnbeskaat hert de genaden dy't fertsjinne binne troch it offer fan Jezus krusige, en ferheegje ús herten ta de tankberens fan 'e Heit foar it heil dat wy kinne krije. Krekt sa't de eucharisty ús kristifeart, sa hilliget de Hillige Geast ús, sadat wy it mystearje fan sa'n grutte leafde beskôgje kinne: God ynkarneare, krusige en opstien. De duvel is ek oanwêzich en besiket ús ôf te lieden, om ús geast net te litten fleane boppe de maatregels fan wat wy ferve sjogge. Wy sjogge Jezus net bloeie, dy't ús ien foar ien fertelt, ik hâld fan dy en dêrom gean ik nei it krús om foar jo te stjerren, om jo te rêden. Doch mei my foar it heil fan sielen.